Emotywizm
Emotywizm (od łac. emotus – poruszony) – kierunek w metaetyce, sformułowany przez angielskiego filozofa analitycznego Alfreda Jules'a Ayera, głoszący, iż etyczny namysł, a także wynikające z niego postanowienia, mają jedynie charakter ekspresji subiektywnych doznań i uczuć jednostki. Emotywizm uznaje oceny oraz normy za pseudozdania, które pozornie stwierdzają stan rzeczy, w rzeczywistości natomiast są wyrazem irracjonalnej i emocjonalnej postawy skłaniającej do zajęcia podobnego stanowiska w danej sprawie. Teoria ta została po raz pierwszy opisana w wydanej w 1936 roku książce pt. Language, Truth and Logic (pl. tytuł Język, Prawda i Logika) autorstwa Ayera[1][2]. Rozwój emotywizmu zawdzięczany jest amerykańskiemu filozofowi analitycznemu Charlesowi Lesliemu Stevensonowi (książka pt. Ethics and Language – pl. tytuł Etyka i Język)[1][2][3]. W Polsce przedstawicielem emotywizmu była m.in. Maria Ossowska.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b emotivism, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2010-02-03] (ang.).
- ↑ a b Logical Positivism. [dostęp 2010-02-03]. (ang.).
- ↑ emotivism – Agnosticism / Atheism – Free Inquiry, Skepticism, Atheism, Religious Philosophy. [dostęp 2010-02-03]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- emotywizm, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2010-02-02].
- Łukasz Remisiewicz. Emotywizm według Ayera. „Studia Philosophica Wratislaviensia”. 2/2014, s. 105-109. Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego. ISSN 1895-8001.
Emotivism (ang.), Routledge Encyclopedia of Philosophy, rep.routledge.com [dostęp 2023-05-10].
