Bitwa na wyspie Anglesey

Bitwa na wyspie Anglesey
	Powstanie Boudiki 60–61 n.e.
	; Anglesey
Czas	60 n.e.
Miejsce	wyspa Anglesey, Walia
Terytorium	Brytania
Wynik	zwycięstwo Rzymian
Strony konfliktu
Rzymianie	Brytowie
Dowódcy
Gajusz Swetoniusz Paulinus
Siły
nieznane	nieznane
Straty
bez strat	wysokie (wojownicy, druidzi, cywile)
	Położenie na mapie świata miejsce bitwy
	53°17′N 4°20′W/53,283333 -4,333333

Ten artykuł od 2021-04 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Bitwa na wyspie Anglesey – starcie pomiędzy wojskami rzymskimi a powstańcami Boudiki w pierwszym roku antyrzymskiego powstania brytyjskich plemion. Do bitwy doszło krótko po walkach o Colchester w roku 60, zakończonych sukcesami powstańców .

Równocześnie z toczonymi na wschodzie kraju walkami wojowników Boudiki, główne siły rzymskie dowodzone przez Gajusza Swetoniusza Paulinusa kontynuowały kampanię w Walii. Na brzegach wyspy Anglesey (Mona Insula) na Rzymian czekali wojownicy Deceanglów, Ordowików oraz samych wyspiarzy. Rzymianie popłynęli na wyspę w niewielkich łodziach, napotykając na jej brzegu przygotowane do walki klany walijskie, a także miejscowych druidów modlących się o klęskę Rzymian. Po wylądowaniu na wyspie ośmieleni przez Paulinusa żołnierze uderzyli na Walijczyków, nie oszczędzając nikogo: wojowników, druidów, a nawet miejscowych czarownic. Klęska Brytów była całkowita, wkrótce wyspę pokryły ciała miejscowych wojowników. Po walce Rzymianie przemierzyli całą wyspę w poszukiwaniu łupów. Odkryto m.in. święte druidzkie gaje, gdzie miano składać ofiary z ludzi. W przeciwieństwie do Brytów, Rzymianie nie ponieśli w bitwie żadnych ofiar ^{[potrzebny przypis]}.

Krótko po tym zwycięstwie do Paulinusa dotarli gońcy z tragicznymi wieściami spod Colchester. Po szybko zwołanej naradzie wojennej i pozostawieniu niewielkiego garnizonu na wyspie, Paulinus z resztą wojska skierował się na wschód.

Bibliografia

Stephen Dando Collins: Machina do zabijania. XIV legion Nerona, wyd. Bellona, Warszawa 2008, ISBN 978-83-11-11255-1