Przejdź do zawartości

Wikipedia:Strona główna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Czy wiesz…

Z nowych i ostatnio rozbudowanych artykułów w Wikipedii:

kim była muza Katipunanu? (na znaczku pocztowym)

…ile litrów wody zabiera do lotu szybowiec Schempp-Hirth Cirrus?

…jak długo pełnił swoją pierwotną funkcję stary dworzec kolejowy w Katowicach?

…które węże ukrywają się w dziuplach i pod kamieniami oraz są aktywne podczas mżawki?

…kto w czasie stanu wojennego zamieszkiwał w Domu Turysty im. Kazimierza Sosnowskiego w Krakowie?

Wydarzenia

Inwazja Rosji na Ukrainęwojna Izraela z Hamasemprotesty po wyborach parlamentarnych w Gruzjiinwazja Izraela na Syrięantyrządowe protesty na Słowacji

Zmarli: Wojciech TrzcińskiHorst KöhlerMarianne Faithfull (na zdjęciu)Greg BellDražen DalipagićMarcin WichaMauricio FunesJohn SykesBertrand BlierPunsalmaagijn OczirbatDidier GuillaumeBarbara SzackaMartin PollackJacques GuittetDavid LynchRosny Smarth

Rocznice

5 lutego: imieniny obchodzą m.in.: Adelajda, Agata i Strzeżysława
Okrągłe, dziesięcioletnie rocznice:

Artykuł na medal

Dyskografia Basshuntera – szwedzkiego piosenkarza, producenta muzycznego i DJ-a – obejmuje pięć albumów studyjnych, dwa albumy kompilacyjne, 28 singli, pięć singli promocyjnych, siedem remiksów, siedemnaście teledysków, cztery teledyski tekstowe oraz teledysk z gościnnym udziałem. Debiutancki album studyjny Basshuntera – The Bassmachine został wydany w 2004 roku przez Alex Music. Drugi studyjny album LOL <(^^,)> wydany został w 2006 roku i osiągnął status platynowej płyty w kilku krajach Europy. Kolejny album artysty to Now You’re Gone – The Album, wydany w 2008 roku został sprzedany w Wielkiej Brytanii w 376 017 egzemplarzach. W 2009 roku został wydany piąty studyjny album Basshuntera pod tytułem Bass Generation, a w 2013 roku – szósty – Calling Time. 2012 roku został wydany jedyny album kompilacyjny Basshuntera, zawierający utwory z The Old Shit oraz The Bassmachine i inne. Czytaj więcej…

Dobry artykuł

Długoszpon białobrewy – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny długoszponów. Występuje w Azji Południowej oraz Południowo-Wschodniej – zarówno w części kontynentalnej, jak i na niektórych spośród wysp Indonezji – na nieregularnym obszarze. Po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego gatunek ten opisał John Latham w 1790 roku. Większość upierzenia jest czarna, opalizująca ciemnozielono. Na głowie obecna szeroka czysto biała brew, ciągnie się po boki tylnej części szyi. U nasady tylnej części szyi widoczny jest intensywny fioletowoniebieski połysk. Środowiskiem życia długoszponów białobrewych są nizinne słodkowodne jeziora i rezerwuary z roślinnością unoszącą się na wodzie lub wyrastającą z niej. Pojawiają się również na podmokłych terenach trawiastych i zapuszczonych polach ryżowych. Chociaż długoszpony białobrewe były opisywane jako żywiące się głównie pokarmem roślinnym, prawdopodobnie powszechnie zjadają także owady, ślimaki i inne bezkręgowce. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznaje długoszpona białobrewego za gatunek najmniejszej troski nieprzerwanie od 1988 roku. Czytaj więcej…