Halsbandpekari
| Halsbandpekari IUCN-status: Niet bedreigd[1] (2011) | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
.jpg)
| |||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Soort | |||||||||||||
| Dicotyles tajacu (Linnaeus, 1758) Originele combinatie Sus tajacu | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Verspreidingsgebied van de halsbandpekari | |||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||
Halsbandpekari op  Wikispecies
| |||||||||||||
| |||||||||||||
De halsbandpekari of pakira (Dicotyles tajacu) is de kleinste pekarisoort. De wetenschappelijke naam van de soort werd als Sus tajacu in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.[3]
Kenmerken
[bewerken | brontekst bewerken]De vacht is donkergrijs met een vage, witachtige halsband. De jongen zijn roodachtig met een smalle, zwarte rugstreep. De lichaamslengte bedraagt 75 tot 100 cm, de staartlengte 1,5 tot 5,5 cm en het gewicht 14 tot 30 kg.
Leefwijze
[bewerken | brontekst bewerken]Hun voedsel bestaat vooral uit knollen, vruchten, jonge scheuten en bessen, maar ook insectenlarven, wormen en kleine gewervelden, zoals slangen en hagedissen, staan op hun menu. Ze leven in groepen van ongeveer 15 dieren in uiteenlopende habitats. Vijanden worden gezamenlijk aangevallen. Hun sociale bezigheden bestaan uit het tegen elkaar wrijven van de koppen. In het Pantanal moerasgebied eten de halsbandpekari's onder andere de zaden van de Acuripalm, Attalea phalerata en de coyolpalm.
Verspreiding
[bewerken | brontekst bewerken]Het verspreidingsgebied is van de zuidgrens van de Verenigde Staten tot Argentinië.
- ↑ (en) Halsbandpekari op de IUCN Red List of Threatened Species.
- ↑ Acosta, Luis E.; Garbino, Guilherme S. T.; Gasparini, Germán M.; Dutra, Rodrigo Parisi (9 September 2020). "Unraveling the nomenclatural puzzle of the collared and white-lipped peccaries (Mammalia, Cetartiodactyla, Tayassuidae)". Zootaxa. 4851 (1): 60–80.
- ↑ Linnaeus, C. (1758). Systema naturae ed. 10: 50. Gearchiveerd op 9 oktober 2022.
· 
· 