Arador I (TE 2820 - TE 2930)[1] – czternasty wódz Dúnedainów z północy, syn Argonuia, ojciec Arathorna II, dziadek Aragorna II Elessara, króla Gondoru i Arnoru.
Historia[]
Arador podobnie jak wszyscy jego poprzednicy został wychowany w Rivendell przez Elronda. Wodzem Dúnedainów został po śmierci swego ojca Argonuia, w 2912 roku TE. Jego panowanie było spokojne i bez szczególnych wydarzeń. Zginął w walce z trollami górskimi na Zimnych Polach w 2930 roku Trzeciej Ery, w miejscu, które nazwano potem Końcem Aradora[2]. Rządził 18 lat, po jego śmierci wodzem Dúnedainów został jego syn Arathorn II[3].
| Poprzednik: Argonui |
Wódz Dúnedainów TE 2912 - TE 2930 |
Następca: Arathorn II |
Przypisy
- ↑ J.R.R. Tolkien, red. Christopher Tolkien Historia Śródziemia t. XII, The Peoples of Middle-earth, „The Heirs of Elendil”
- ↑ J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, "Powrót Króla", Dodatek A Kroniki królów i władców, "Królowie Númenoru", Fragment historii Aragorna i Arweny
- ↑ J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, "Powrót Króla", Dodatek A Kroniki królów i władców, "Królowie Númenoru", Eriador, Arnor i dziedzice Isildura