Dido

Vide etiam paginam discretivam: Dido (discretiva).

Dido (etiam Elissa et Theiossô appellata), secundum traditionem Graeco-Romanam fuit conditrix et prima Carthaginis regina.

Traditur ea filia Beli Tyriorum regis fuisse, primis nuptiis cuidam Sichaeo iunctam. Quem cum Pygmalione, frater Didonis, thesauros eius cupiens, interfecisset, illam somniis monitam thesauris clam effossis navem conscendisse et in Africam delatam esse. Ibi tantum sibi soli emisse, quantum taurino corio posset circumdari. Quo in loco cum corium in tenuissimas partes desecuisset spatiumque satis amplum complexa esset, urbem condidisse, quam Carthaginem appellavisset. Deinde cum Iarba rex nuptias eius ambiret recusantemque vi et armis cogeret, sibi ipsi manus intulisse.

Dido imprimis ex Vergilii poetae Aeneide nota est, quo in libro sors Didonis cum Aeneae fato coniuncta est. Ut Vergilius narrat, Aeneas, Troia capta, profugus vi tempestatis Carthaginem delatus a Didone hospitio receptus est. In amorem mutuum inciderunt; quod autem Aeneas, ab Iove sive a fato iussus, Didonem demum deseruit; ea mucrone ab Aenea dono dato in pyra, quam soror Anna inflammavit, mortem sibi conscivit.

Tria nomina: Elissa, Dido, Theiossô

Varie tria nomina reginae a radicibus semiticis deducuntur:

Barton opinatur Didonem epitheton esse eiusdem radicis Semiticae ac David, 'amatam' sive 'amatum' significantem.^[1] Alii Didonem 'migrantem' sonare putant.^[2]^[3]
Secundum Marie-Pierre Noël, Elishat/Elisha est nomen saepius in votivis Punicis attestatum. Compositum est ex radice Semitica *ʾil- ("deus") et syllaba ‐issa, quae aut 'ignis' aut 'mulier' significare posset.^[4] Alii nomen formam femininam nominis dei "El" esse putant.^[5]
Graece Dido Theiossô appellatur, quo nomine Élissa versa esse videtur: el fit theos.^[6]

Vergilius forma Dido in nominativo utitur, aliis in casibus Elissa.

Didactica

Ad pueros discendos in formam libri nubeculati hanc fabulam Magda van Tilburg delineatrix Batava redegit (Vergilius Dido et Aeneas (Bambergae: sumptibus C. C. Büchner), ISBN: 978-3-7661-5607-5, 56). (latine).

Notae

↑ Barton, Semitic and Hamitic Origins (1934), p. 305.
↑ Noël, Marie‐Pierre (2014), Élissa, la Didon grecque, dans la mythologie et dans l’histoire (Francice), Université de Montpellier
↑ María Eugenia Aubet, Tiro and the Phoenician colonies of the West, ed. 2. (Bellaterra, 1994), 217.
↑ Noël (2014), p. 3.
↑ Smith, Carthage and the Carthaginians (1878, 1902), p. 13.
↑ Noël (2014) p. 5.

[1] Barton, Semitic and Hamitic Origins (1934), p. 305.

[2] Noël, Marie‐Pierre (2014), Élissa, la Didon grecque, dans la mythologie et dans l’histoire (Francice), Université de Montpellier

[3] María Eugenia Aubet, Tiro and the Phoenician colonies of the West, ed. 2. (Bellaterra, 1994), 217.

[4] Noël (2014), p. 3.

[5] Smith, Carthage and the Carthaginians (1878, 1902), p. 13.

[6] Noël (2014) p. 5.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]