Umberto Eco

Umberto Eco

(1984)
Biografía
Nacemento	5 de xaneiro de 1932 Alessandria (Reino de Italia)
Morte	19 de febreiro de 2016 (84 anos) Milán (Italia)
Causa da morte	cancro de páncreas
Residencia	Alessandria Milán Urbino
Relixión	Ateísmo
Educación	Universidade de Turín - filosofía (–1954)
Actividade
Campo de traballo	Filosofía medieval, Cultura de masas, semioloxía, linguística estrutural (pt) , literatura de non ficción, novela histórica, lingüística, semiótica, Italian literature (en) e crítica literaria
Lugar de traballo	Boloña
Ocupación	filósofo, escritor, semiótico (pt) , crítico literario, medievalista, especialista en literatura, profesor universitario, guionista, novelista, tradutor, ensaísta, pedagogo, historiador
Período de actividade	1956 - 2012
Empregador	Universidade de Boloña Collège de France (pt)
Membro de	College of 'Pataphysics (en) Academie Royale De Belgique (pt) Academia Estadounidense das Artes e as Letras CICAP (en) Accademia Nazionale dei Lincei International Association for Semiotic Studies (en) (presidente de honra)
Xénero artístico	Novela, ensaio
Alumnos	Marco Belpoliti e Christos Thivaios (en)
Influencias	James Joyce, Jorge Luis Borges, Tomé de Aquino, Arthur Conan Doyle, Charles Sanders Peirce e Immanuel Kant
Pseudónimo literario	Dedalus
Obra
Obras destacables (1963) Misreadings (en) (1964) Apocalípticos e Integrados (pt) (1977) Come si fa una tesi di laurea (en) (1980) O nome da rosa (1988) O Pêndulo de Foucault (livro) (pt) (2007) On Ugliness (en)
Familia
Cónxuxe	Renate Ramge (1962–)
Premios
(2013)  doutor honoris causa pola Universidade de Burgos (2011)  Cesare Pavese Prize (en) (2010)  Q126416245 (2009)  honorary doctor of the University of Belgrade (en) (28 de xaneiro de 2004)  doctor honoris causa from the University of Franche-Comté (en) (23 de maio de 2002)  honorary doctor of Rutgers University (en) (2001)  Premio Austríaco de Literatura Europea (2000)  The VIZE 97 Prize (en) (2000)  Premio Príncipe de Asturias de Comunicación e Humanidades (23 de xaneiro de 1997)  doutor honoris causa pola Universidade de Grenoble-III (1996)  Cabaleiro da Gran Cruz da Orde ao Mérito da República Italiana (1996)  honorary doctor of the University of Tartu (en) (8 de maio de 1993)  doutor honoris causa Concedido por Universidade de Indiana (pt) (15 de outubro de 1990)  honorary doctor of Sofia University (en) (1990)  Doutor honoris causa pola Universidade Complutense de Madrid (1989)  doutor honoris causa pola Universidade Sorbonne-Nouvelle (1989)  Bancarella Prize (en) (1985)  doutor honoris causa pola Katholieke Universiteit Leuven (1985)  honorary doctorate from Brown University (en) (1982)  Premio Médicis Estranxeiro, premiado polo traballo O nome da rosa (1981)  Premio Strega, premiado polo traballo O nome da rosa  Gran Cruz do Mérito con Estrela da Orde do Mérito da República Federal de Alemaña  honorary doctor of the University of Kent (en)  Medalla de Ouro da Orde do Mérito para a Cultura e a Arte  Orde do Mérito das Ciencias e as Artes  doutor honoris causa da Universidade Estatal de Lomonosov  Comendador das Artes e as Letras  doutor honoris causa pola Universidade de Lieja  honorary doctor of Loyola University Chicago (en)  Honorary Doctorate of University of Buenos Aires (en)  Doutor honoris causa pola Universidade de Tel Aviv  Honorary doctor of the Free University of Berlin (en)  Doutor Honoris Causa da Universidade de Uppsala (pt)  doutor honoris causa pola Universidade de Atenas  honorary doctorate of the University of Glasgow (en)  Oficial da Lexión de Honra
Sinatura
Descrito pola fonte	Obálky knih,
Sitio web	umbertoeco.it

Umberto Eco, nado en Alessandria (Piemonte) o 5 de xaneiro de 1932 e finado en Roma o 19 de febreiro de 2016, foi un profesor universitario e autor italiano de numerosos ensaios sobre semiótica, estética medieval, comunicación de masas, lingüística e filosofía, aínda que entre o grande público é coñecido especialmente polas súas novelas.

Traxectoria

Doutorouse en 1954 pola Universidade de Turín cunha tese sobre Santo Tomé de Aquino e a escolástica medieval. Traballou como profesor nas universidades de Turín, Florencia e Milán. Foi titular da cátedra de Semiótica e director da Escola superior de Humanidades da Universidade de Boloña; é secretario da Asociación Internacional de Semiótica, que cofundou en 1969. Interesouse polas vangardas (A obra aberta; Opera Aperta, 1962), a cultura popular contemporánea (Apocalípticos e integrados; Apocalittici e integrati, 1964), a semiótica (A estrutura ausente; La struttura assente, 1968, Tratado de semiótica xeral; Trattato di semiotica generale, 1975 - texto fundamental), a teoría de recepción (Lector in fabula, 1979) ou Os limites da interpretación (I limiti dell'interpretazione, 1990). No Tratado presenta a súa famosa definición de que o signo é "todo aquilo que pode ser usado para mentir".

A súa primeira novela, O nome da rosa (1980), resultou un éxito de vendas e crítica a nivel mundial a pesar do seu contido denso en referencias e discusións eruditas. Nesta novela posmodernista, na que se mesturan o xénero policíaco, o histórico e o filosófico, un monxe investiga unha serie de asasinatos relacionados coa biblioteca dun mosteiro que se converte no centro de herexías e controversias relixiosas medievais. Foi levada ao cine en 1986 por Jean-Jacques Annaud. Na súa segunda novela, O Péndulo de Foucault (Il pendolo di Foucault, 1988), uns editores deciden inventar unha macro-conspiración, construída a partir de teorías conspirativas clásicas, co resultado imprevisto de que se ven atrapados polo que crían que era só ficción. En Baudolino (2000) mestura todos os mitos posíbeis do medievo tardío nunha procura que vai máis alá do mundo coñecido. A misteriosa chama da raíña Loana (La misteriosa fiamma della regina Loana, 2005) é o bildungsroman dun rapaz italiano durante o fascismo narrado cando, maior xa, tenta recuperar a memoria da súa identidade tras un accidente que só lle permite lembrarse do que leu.