Charouvía

Charouvía ( Pastinaca sativa)

Ilustración

Charouvía.

A charouvía ou pastinaca (Pastinaca sativa), é unha raíz que se emprega como hortaliza, moi relacionada coa cenoria, aínda que máis pálida e con máis sabor que esta. O seu cultivo remóntase á tempos antigos en Eurasia: antes da importación da pataca tralo descubrimento de América, a charouvía ocupaba o seu lugar ^{[Cómpre referencia]}.

Descrición

É unha especie bienal, semellante á cenoira. A súa raizame ten unha raíz principal pivotante, carnosa e grosa, abrancazada a amarelenta, e raíces secundarias magras. O sistema caulinar, o primeiro ano, componse dun talo curtísimo de onde saen as follas formando unha roseta. Follas grandes, de 4 dm, con longos pecíolos na base, de lámina imparipinnada, con folíolos dentados ou lobulados, averdados escuros. No segundo ano, bota ramificacións e acada 80 cm de altura. Nos ápices das pólas agroman as umbelas con flores pequenas, brancas-averdadas e inconspicuas. Da polinización entomófila frutifica en esquizocarpos alados nas súas marxes, acastañados, cunha semente en cada mericarpio.

Nutrición

Consómese a raíz primaria e parte do hipocótilo cocida, en guisos e sopas (dá sabor anisado).

Posúe máis vitaminas e minerais que a cenoira.

Características nutricionais por cada 100 g

• Presenta
  • Glícidos: 19 g
  • 55 kcal, 230 kJ
  • Fósforo: 360 mg
  • Fibra: 2g
  • Ferro: 0,7 mg
  • Sodio: 12 mg
  • Potasio: 541 mg
  • Vitamina A: 30,0 UI
  • Tiamina: 0,08 mg
  • Riboflavina: 0.09 mg
  • Niacina: 0,2 mg
  • Vitamina C: 16 mg

Cultivares

Pastinaca é nativa de Eurasia, e existen tres cultivares:

• Panais Redonda Precoz
• Panais Medio Longa
• Longa de Guernesey

Cultivo

Non medra en clima cálido, necesita xeadas para desenvolver o seu sabor. É especial para rexións con curtas tempadas de crecemento. Gusta dos terreos areentos, e/ou limosos; os arxilosos e pedrentos non son bos para as súas raíces, producindo deformacións e tamaño curto.

As sementes plántanse ao comezo da primavera. Recóllense ao final do verán, despois da primeira xeada, e continúa durante o outono, até se conxelar o chan.

Máis que noutras especies de hortalizas, a viabilidade das súas sementes deteriórase se se almacenan moito tempo. Cada ano precisa semente fresca.

Nos Estados Unidos, moitos estados téñena na lista de malas herbas ^{[Cómpre referencia]}.

A pastinaca é alimento de larvas dalgunhas especies de lepidópteros.

Perigo

Cando se apañan nas leiras, cómpre non confundilas coa cicuta con resultados fatais.

Taxonomía

Pastinaca sativa foi descrita por Carl von Linné e publicado en Species Plantarum 1: 261. 1753.

Sinonimia

• Anethum pastinaca Wibel
• Elaphoboscum sativum (L.) Rupr.
• Peucedanum pastinaca (Wibel) Baill.
• Peucedanum pastinaca (L.) Benth. & Hook. f.
• Peucedanum sativum (L.) Benth. & Hook. f.
• Selinum pastinaca (L.) Crantz

Véxase tamén

Bibliografía

• Dr D.G.Hessayon. 2003. "Experto en vegetales & hierbas". Expert Books. ISBN 0-903505-46-0

Ligazóns externas

• Perfil da Pastinaca sativa Departamento de Agricultura dos EUA: USDA, http://plants.usda.gov/ Database
• Pastinaca sativa en http://www.missouriplants.com missouriplants.com
• Receitas con pastinaca