Orde número 1

Prikaz nº1 do Soviet de Deputados Obreiros e Soldados de Petrogrado.

A orde número 1 foi unha moción aprobada polo Soviet de Petrogrado o 1 de marzo^xul./ 14 de marzo de 1917^greg., tras a Revolución de Febreiro, que indicaba que as ordes do novo Goberno Provisional Ruso só debían acatarse se non se opuñan ás directrices de devandito Soviet. Ao limitar o control do Goberno sobre as forzas armadas, tivo unha repercusión enorme nos acontecementos que seguiron á Revolución de Febreiro, considerándose unha das súas consecuencias máis importantes.

Antecedentes

Mikhail Rodzianko, presidente da Duma Imperial de Rusia, tratou de devolver a orde á capital tras a Revolución de Febreiro e tomar o control das forzas armadas, o que desencadeou o proceso que levou á publicación da Orde número 1, que privou ao futuro Goberno Provisional Ruso do poder sobre as mesmas, que quedou en mans do Soviet de Petrogrado.

O 29 de febreiro^xul./ 13 de marzo de 1917^greg. as unidades enviadas a sufocar a gran revolta na capital, Petrogrado, uníronse aos manifestantes, pero non contaron co apoio dos seus oficiais. Moitos destes abandonaran os seus postos ante o motín dos soldados, que ocupaban as rúas da cidade por milleiros.

Medorento das consecuencias de que estes soldados sen mandos permanecesen na capital, o presidente da Duma Imperial de Rusia, Mikhail Rodzianko, ordenou a través da nova Comisión Militar da Duma —dependente do novo Comité provisional da Duma Estatal— o regreso dos soldados aos seus cuarteis, a entrega das súas armas e a volta dos oficiais. As tropas recibiron mal esta orde e queixáronse dela ante o Comité executivo do Soviet de Petrogrado. Os delegados obreiros no Soviet declararon o chamamento da Duma contrarrevolucionario e chegouse a esixir o arresto de Rodzianko, que parecía desexar a restauración da antiga orde nas unidades militares.

Mentres a tropa respectaba a autoridade do Soviet de Petrogrado e pouco despois enviaba representantes ao mesmo, os oficiais, separados na súa maioría das súas unidades pola revolución, vían na Duma e no seu novo Comité Provisional ao sucesor do Tsar e a única autoridade verdadeira. O comportamento dos oficiais que foron regresando paulatinamente ás súas unidades, tras o chamamento do Comité provisional, desgustou aos soldados, que consideraron que tanto a Duma como os oficiais trataban simplemente de volver á situación anterior á revolución. Os soldados, que acudiron en masa ao Soviet para rexeitar a orde da Duma, sospeitaban que esta era o primeiro paso para tratar de desarmar aos insurrectos. Os traballadores decidiron ignorar unha petición do xefe da milicia municipal o 1 de marzo^xul./ 14 de marzo de 1917^greg. para que a cidadanía entregase a aquela as súas armas. Os intentos da Duma de desarmar á poboación fracasaran. Medorentos de enfrontarse coas armas ás masas revolucionarias, a Duma e a súa comisión militar non lograron o desarmamento ante a resistencia daquelas a entregar o armamento obtido durante a revolución.

Preparación e publicación

O Soviet de Petrogrado en sesión. A Orde foi aprobada polo Soviet a petición dos delegados dos soldados, que temían o control das forzas armadas polo Comité Provisional da Duma Estatal e os oficiais.

A mañá do 1 de marzo^xul./ 14 de marzo de 1917^greg. estaba prevista a reunión do Soviet de Petrogrado e antes celebrouse outra entre representantes da gornición militar da capital e membros do comité executivo daquel. Os intentos do comité executivo de que as masas entregasen as armas aos comisarios nomeados polo Soviet tampouco tiveron efecto.

A posterior reunión do Soviet aprobou a participación de soldados na Comisión Militar da Duma e o recoñecemento da autoridade desta, sempre que non contradixese as decisións do Soviet. Rexeitouse a devolución das armas. A aceptación do regreso dos oficiais que, na súa maioría, abandonaran as súas unidades —en especial as de gardas— foi a proposta máis discutida. Dubidábase da lealdade dos oficiais cara á revolución. As resolucións da reunión do Soviet foron o bosquexo da Orde Número 1.

O comité executivo do Soviet de Petrogrado aprobou pouco despois as conclusións do debate no mesmo, indicando que a Orde correspondente debía publicarse o mesmo día. O intento de acordar a publicación coa Comisión Militar da Duma fracasou ante o rexeitamento desta a aprobar as conclusións alcanzadas no pleno do Soviet. O comité executivo encargou entón a unha comisión encabezada por Nikolai Sokolov a redacción final da orde, que estivo lista en menos de media hora. A redacción final foi aprobada polo comité executivo e presentada ante o Soviet, aínda reunido, que a aprobou con alegría desbordante.

A orde publicouse en Izvestia o 2 de marzo^xul./ 15 de marzo de 1917^greg., asinada por tres membros do Consello Executivo do Soviet de Petrogrado. A noite antes, xa comezara a distribuírse como volante.

Consecuencias

Segundo algúns, a orde minou de xeito significativo a disciplina das unidades militares e contribuíu á disolución das forzas armadas, mentres que outros a consideran a primeira medida de democratización do Exército.

A pesar da asunción de que a Orde establecía a elección dos oficiais das unidades militares, esta cláusula non estaba contida na mesma. Na práctica, con todo, os oficiais considerados hostís á revolución foron expulsados das unidades, pero non houbo unha elección xeral dos mandos. Os cambios, en todo caso, só afectaron aos oficiais de menor gradación, quedando os altos mandos incólumes. Este proceso intensificou a división nos oficiais entre os que aceptaron os cambios revolucionarios e os que se opuxeron aos mesmos.

Aínda que a Orde estaba restrinxida en principio ás tropas da capital acabou aplicándose tanto a estas como ás da fronte.

A Orde supuxo ademais a unión dos soldados ao Soviet de Traballadores e confirmou a política de defensismo revolucionario.

Véxase tamén

Bibliografía

• Hasegawa, Tsuyoshi (1972). "The Problem of Power in the February Revolution of 1917 in Russia". Canadian Slavonic Papers (en inglés) 14 (4): 611–633. 
• Boyd, John R. (1968). "The Origins of Order No. I". Soviet Studies 19 (3): 359–372. 

Outros artigos

• Revolución de Febreiro
• Izvestia