Libro de Mormón

O Libro de Mormón, versión de 1830.

O Libro de Mormón é un dos catro libros sagrados aceptados pola Igrexa de Xesucristo dos Santos dos Últimos Días, a Comunidade de Cristo e outras ramas do mormonismo. O mesmo libro di que é unha tradución dos escritos dos homes santos da América redixidos nunha forma parecida á Biblia.

Publicacións

O Libro de Mormón foi publicado por primeira vez por Joseph Smith en marzo de 1830, en Palmyra, Nova York. Joseph Smith afirmaba ser unicamente o tradutor.

A parte considerada máis importante do libro é onde se narra a visita de Xesucristo ao continente americano tras a súa resurrección, rexistrada no terceiro libro de Nefi, nos capítulos 11 ao 28. Neste libro, considerado sacro para os seus devotos, "exponse a doutrina do evanxeo, descríbese o plan de salvación, e díselles aos homes o que deben facer para lograr a paz nesta vida e a salvación eterna na vida vindeira.

As igrexas que cren no Libro de Mormón afirman que este tamén serve como evidencia do chamamento de Deus ao seu profeta, Joseph Smith, quen sería o suposto tradutor dunhas pranchas entregadas por un anxo.

Crenzas

Véxase tamén: Igrexa de Xesucristo dos Santos dos Últimos Días.

O tema do Libro de Mormón, dado na portada, é mostrar ao mundo que Xesús é o Cristo, o Eterno Deus, quen se manifesta a todas as nacións.

O título do libro foi cambiado a O libro de Mormón: outro Testamento de Xesucristo para clarificar o tema cristián do libro: «Todo o que abra o libro saberá, polo seu título, que é o que contén»).

Segundo a introdución do libro, a parte considerada máis importante do libro é a visita de Xesucristo ao continente americano tras o seu resurrección, rexistrada no libro de 3er Nefi, nos capítulos 11 ao 28. Neste libro, considerado sacro para os seus devotos, «exponse a doutrina do evanxeo, descríbese o plan de salvación, e dise aos homes o que deben facer para lograr a paz nesta vida e a salvación eterna na vida vindeira.»

As igrexas que cren no Libro de Mormón afirman que este tamén serve como evidencia do chamamento de Deus ao seu profeta, Xosé Smith (fillo), que traduciría o libro de antigos ferros de ouro que lle foron entregadas por un anxo. É un texto que, polo demais, é considerado parte integral e canónica da mesma Biblia (co mesmo sentido que os Deuterocanónicos no catolicismo romano). Ensínase que os escritos no Libro de Mormón demostran que a Biblia é un libro inspirado por Deus.

No libro mesmo invítase a orar para saber se o seu contido é verdadeiro, e que, por medio da súa interpretación correcta e fiel aplicación, o lector recibirá a guía e dirección da divindade para a súa vida.

Os pobos do Libro de Mormón

No libro nárrase a historia de dous grandes pobos, denominados nefitas e lamanitas, quen viviron entre o 600 a.C. e o 421 d.C.. Tamén se relata a historia dun pobo máis antigo, do tempo da Torre de Babel, chamado xaredita. Afírmase que estes pobos asucaron os mares e desembarcaron coa axuda de Deus no que se supón ser o actual continente Mesoaméricanon (Sur de México e territorios de Guatemala). A súa cultura orixinal era a hebrea antiga, con reminiscencias exipcias, con certo paralelismo aos sistemas fonético-silábico maia.

Nefi, quen comeza o relato, menciona escribir no «idioma dos exipcios», mentres que Moroni, un século logo de Nefi, di que os seus escritos e os do seu pai Mormón, foran feitos en «exipcio reformado». Son as dúas únicas instancias dentro do libro en que se especifica o idioma en que os autores escriben os seus relatos.

Nefitas e lamanitas

Artigo principal: nefitas.

Os nefitas eran os descendentes de Nefi, fillo de Lehi. Lehi, sacou á súa familia de Xerusalén no tempo de Sedequías, rei de Xudá, tempo no que Babilonia e Exipto competían polo poder e control desa parte do mundo, e o pequeno pobo dos xudeus estaba situado entre ambas as potencias. Por instrucións de Deus foron levados a través do deserto a un lugar non especificado da costa do Mar Vermello, cerca do golfo de Aqaba, unha distancia de aproximadamente 300 quilómetros de Xerusalén. Alí Nefi recibiu instrución de Deus para a construción dun barco, co cal trasladou á súa familia ao continente americano, facendo uso dunha compás chamada entre eles Liahona. Establecéronse no continente, lugar ao que chamaban con frecuencia «terra prometida». Logo da morte de Lehi, a familia dividiuse, por unha banda os nefitas quen seguiron lle liderado de Nefi e tiñan unha relación de obediencia aos mandamentos de Deus, e os lamanitas, xente escindida dos nefitas quen non seguiron os ensinos divinos transformándose en guerreiros, inimigos dos nefitas. Non hai no movemento Santo dos Últimos Días, referencias de que a enteira poboación amerindia fose descendente dos nefitas ou lamanitas. O libro mesmo fala da destrución da maior parte dos nefitas por outros habitantes das Américas.

Outros pobos

Por outra banda os xareditas, por mor da iniquidade do pobo, foron destruídos moito tempo antes da chegada de Lehi e a súa familia, pero a súa historia foi coñecida polo descubrimento dun xogo de 24 ferros (rexistros) de metal por parte do pobo de Limhi na época do rei nefita Mosíah. Tamén no libro faise referencia a unha colonia de xudeus chamados mulekitas, liderados por Mulek quen tamén chegaron ao continente americano, colonia que foi descuberta por Mosíah, pero non falaban o mesmo idioma e non tiñan anais. O libro fala brevemente doutras persoas que chegarían a este continente especial baixo a inspiración de Deus, pero non describe a súa historia.

Con todo o relato máis importante do Libro de Mormón é a visita de Xesucristo resucitado aos nefitas, no cal relátase os ensinos e mandamentos de Xesucristo aos descendentes dos nefitas e os lamanitas quen terían a oportunidade de recibir o Libro de Mormón na época moderna.

Finalmente, 421 anos logo de Cristo, os nefitas "xa para ese entón un pobo inicuo", foron destruídos polos lamanitas. Moroni, fillo de Mormón, encargouse preservarse os anais escritos polos profetas nefitas, ademais de compendiar os anais dos xareditas e anexalos ao compendio dos anais nefitas feito polo seu pai, para logo, escribir o seu propio testemuño, e esconder os rexistros co fin de que aparecesen no futuro polo poder de Deus.