Saltar ao contido

Crise de abril de 1917 en Rusia

Este é un artigo bo da Galipedia
Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

Fiódor Linde dirixe ós soldados do rexemento Finlandski cara a sede do Goberno provisional o 4 de maioxul./ 17 de maio de 1917greg..

A crise de abril de 1917 en Rusia foi o primeiro conflito grave entre o Goberno provisional ruso e o Soviet de Petrogrado tras a creación de ambos durante a Revolución de Febreiro.[1] Xurdida polo desacordo entre os obxectivos de paz condicional dos dirixentes da maioría no Soviet e a postura a favor da continuación da participación rusa na guerra mantendo os obxectivos do anterior réxime tsarista, levou á dimisión do ministro de Exteriores, Pavel Miliukov e á formación do primeiro gabinete de coalición entre liberais e socialistas moderados, que se mantivo con grandes tensións até a Revolución de Outubro cando os bolxeviques derrocaron ao Goberno.

Antecedentes

[editar | editar a fonte]

Trala Revolución de Febreiro, a cooperación entre o Goberno provisional e o Soviet de Petrogrado parecía fluída.[1] Durante a recente celebración da primeira conferencia nacional dos soviets, a postura de cooperación co Goberno liberal levada a cabo polo soviet da capital recibira o apoio abafador dos delegados.[1] O programa de Goberno pactado entre o comité executivo do soviet da capital e o Comité provisional da Duma Estatal anunciado o 2 de marzoxul./ 15 de marzo de 1917greg., pero sen abandonar mentres o conflito mundial. O 23 de marzoxul./ 5 de abril de 1917greg.,con todo, non incluía mención algunha á política exterior do país.[2] Ante a importancia do asunto, presentou unha segunda declaración máis detallada do seu programa cinco días máis tarde na que, por primeira vez, tratábanse a guerra e os asuntos exteriores do país:[2]

O Goberno cre que o espírito de patriotismo manifestado durante a loita do pobo contra o antigo réxime inspirará tamén aos nosos gallardos soldados no campo de batalla. Pola súa banda, o Goberno realizará todos os esforzos necesarios para pertreitar ao noso Exército con todo o necesario para alcanzar un final vitorioso na guerra. O Goberno respectará escrupulosamente as alianzas que nos unen a outras potencias e cumprirá a conciencia cos acordos pactados cos aliados.
Irakli Tsereteli, destacado menxevique que logrou impor o «defensismo revolucionario» como posición do Soviet de Petrogrado e do seu comité executivo e que dirixiu as conversacións co Goberno provisional durante a crise de abril que acabou coa marcha de Pavel Miliukov e Aleksandr Guchkov e o ingreso de ministros socialistas no gabinete.

Esta declaración mostraba a decisión do Goberno de non cambiar a postura rusa anterior á Revolución de Febreiro e reflectía a opinión do ministro de Exteriores, Pavel Miliukov, dirixente dos kadetes. Miliukov esperaba erroneamente que unha onda de patriotismo facilitase o reforzamento da fronte e das operacións militares; a maioría da poboación, pola contra, había tempo que perdera calquera entusiasmo pola contenda.[2][3] Esperábase, en efecto, que o novo Goberno abandonase os obxectivos expansionistas do anterior e dedicásese a lograr unha paz democrática entre os contendentes. A capacidade do Exército de continuar o conflito, a pesar do apoio explícito dalgunhas unidades a manterse na guerra, era moi dubidoso. Para Miliukov, calquera cambio da política exterior rusa respecto da guerra debía pactarse cos Aliados. Na súa opinión, o camiño á paz era o da vitoria militar.[4]

Dous días máis tarde, o 9 de marzoxul./ 22 de marzo de 1917greg., Miliukov reiterou nunha rolda de prensa que a revolución non se estendería á política exterior rusa.[3] Segundo Miliukov, a revolución achegara Rusia aos Aliados ao convertela nun país democrático que defendía os mesmo obxectivos de xustiza e democracia que estes.[3] O ministerio apenas sufriu cambios de persoal, de acordo coa liña continuista de Miliukov e a pesar das protestas dalgúns revolucionarios.[3] A pesar de negalo, o ministro defendía a política expansionista rusa dos seus predecesores e pronto tratou de obter garantías Aliadas sobre as promesas territoriais realizadas anteriormente ao país.[5] Os Aliados comprometéronse a favorecer a anexión rusa do mar de Mármara, o Bósforo e os Dardanelos, ademais de Constantinopla e certas zonas costeiras anexas.[5] Ademais, un acordo con Francia prometera recentemente a Rusia ampliar as súas fronteiras occidentais mentres Francia facía o propio coas súas orientais.[5]

A postura a favor dunha paz[6] con condicións do Soviet publicada o 14 de marzoxul./ 27 de marzogreg.[7][8] encontrouse coas declaracións contrarias[7] do ministro de Exteriores do Goberno provisional.[9] O 22 de marzoxul./ 4 de abrilgreg. e por influencia do Tsereteli, o comité executivo do soviet adoptara a postura "defensista revolucionaria", a favor dunha paz democrática entre os contendentes pero sen abandonar mentres o conflito mundial.[10] O 23 de marzoxul./ 5 de abrilgreg.,[a] Miliukov declarara que Rusia combatía para obter os territorios con poboación de lingua ucraína de Austria-Hungría, Constantinopla e os estreitos do mar Negro,[7] indignando[7] intensamente aos membros do Soviet;[12][13] tachou a petición do Soviet dunha paz sen anexións nin compensacións como unha "fórmula alemá que tratan de facer pasar por socialista internacionalista".[7][14] Para o Soviet, a renuncia ás anexións territoriais eran un requisito para emprender a sinatura dunha paz negociada.[14] As publicacións desataron unha campaña crítica co Goberno e, en especial, con Miliukov pola súa actitude ante a guerra.[15] Este contraatacou a través de Rech, o diario do seu partido, e tratou ao tempo de recoller o apoio das tropas, tanto as da capital como as da fronte, para a súa posición, o que poñía en perigo a autoridade do Soviet.[15] Para o ministro de Defensa, o Soviet non era máis que o representante pasaxeiro dunha parte minúscula da poboación rusa, sen autoridade para ditar a política exterior da nación, que el desexaba que continuase sendo pro-aliada e dominada polo Consello de Ministros.[16]

Miliukov só logrou silenciar as críticas dos seus colegas no Consello de Ministros ameazando con dimitir e retirar aos membros do seu partido do Goberno, no que eran maioría.[7] Ao día seguinte, a comisión de nexo entre o Soviet co Goberno, encabezada por Irakli Tsereteli, acudiu a tratar os desacordos co Goberno.[7][17] Aínda que ambas partes coincidían na necesidade de reforzar a fronte,[b] disentían sobre a política exterior máis adecuada para logralo.[19] Os delegados do Soviet expuxeron a súa postura defensista –convertida grazas á influencia de Tserteli en maioritaria[20] no comité executivo central do soviet e dominante ata o outono–: a necesidade de rexeitar os antigos tratados imperialistas e proclamar a continuación da guerra era necesaria só ata a próxima conclusión dunha paz xeral negociada.[19] Fronte a esta posición, o Goberno mostrouse dividido: Miliukov rexeitou os razoamentos do Soviet, pero outros ministros mostráronse máis dispostos a aceptalos en parte.[19][17] Esta larga sesión acabou simplemente coa promesa do Goberno de estudar[16] as propostas do Soviet.[19] Nas deliberacións posteriores, Miliukov encontrouse en minoría.[19] O gabinete redactou unha proclama que non foi do gusto do Soviet que rexeitouna,[17] aínda que o Goberno negouse a realizar máis concesións que as que reflectía o documento.[21]

O 27 de marzoxul./ 9 de abril de 1917greg., porén, o Goberno viuse forzado a publicar unha rectificación ás declaracións do ministro,[12] xa co beneplácito do Soviet, que cría que reflectía o abandono ás anexións territoriais que defendía.[21][17][22] A declaración, porén, fíxose simplemente para calmar ao Soviet e aos partidos socialistas, sen intención real de cambiar a política do Goberno e sen[17] ser comunicada no estranxeiro.[23] Miliukov seguiu facendo declaracións en defensa da anexión de Constantinopla e os estreitos, atizando así a oposición ao Goberno.[24][14] As diferenzas de opinión entre a maioría do gabinete e o soviet –cuxa opinión representaba en solitario Kerenskii no Consello de Ministros– subsistían.[25] A presión doutros ministros e da delegación socialista aliada non conseguiu obrigar a Miliukov a publicar unha nova nota deixando claro a renuncia rusa ás anexións e indemnizacións de guerra, a pesar da súa promesa de facelo.[26]

O 14 de marzoxul./ 27 de marzo de 1917greg. o soviet publicara a súa chamada á paz mundial baseada nun pacto que excluíse as anexións es as indemnizacións de guerra.[27] Preocupado pola diverxencia entre os seus chamamentos e as declaracións do Goberno, o Soviet de Petrogrado tratou de que o gabinete publicase o seu chamamento á paz como declaración oficial,[24][28] reuníndose unha delegación do Soviet co gabinete o 11 de abrilxul./ 24 de abril de 1917greg..[9][25]

Negociacións entre o Soviet de Petrogrado e o Goberno provisional

[editar | editar a fonte]
Pavel Miliukov, ministro de Exteriores do Goberno provisional ruso e partidario de que Rusia continuase loitando na primeira guerra mundial, foi o causante e principal vítima da «crise de abril».

A delegación do Soviet, que incluía a Matvéi Skóbelev, Irakli Tsereteli e Víctor Chernov, recentemente regresado do exilio e moi crítico coas accións de Miliukov, defendeu a publicación do manifesto de marzo como documento oficial, argumentando que a renuncia aos obxectivos imperialistas do antigo réxime reforzaría a imaxe de Rusia entre os Aliados e a decisión dos soldados da fronte a continuar a loita, esta vez na defensa de obxectivos máis democráticos.[29][30][31]

Miliukov mostrouse claramente contrario, expresando a súa convicción de que a publicación do manifesto avivaría os temores do Acordo sobre unha próxima retirada de Rusia da guerra.[31] Ante a falta de apoio dos seus colegas de gabinete, que non desexaban entrar en disputas co Soviet, cedeu finalmente. Os representantes do Soviet asumiron que a nota que publicaría Miliukov sería a emitida polo Soviet en marzo e que se faría inmediatamente, pero non foi así.[30][31][31]

Tensión

[editar | editar a fonte]

Mentres Miliukov atrasaba a publicación do manifesto,[26] o Goberno trataba de conseguir o apoio explícito do Soviet para un novo crédito de guerra, o chamado «Crédito pola Liberdade», que o Soviet negouse a apoiar ata que se houbera publicado o comunicado a favor da paz e renunciado aos obxectivos do antigo réxime que se ía pospoñendo.[32][33][25][34][28][c]

O Soviet de Petrogrado contou co apoio das delegacións Aliadas que chegaban a Rusia e que, aínda que simpatizaban en ocasións con Miliukov, crían que a súa posición non favorecía a revitalización das operacións militares rusas e considerábano con escasa influencia.[35] As declaracións de Kerenskii o 19 de abrilxul./ 2 de maio de 1917greg. sobre a próxima entrega aos Aliados dunha nova nota diplomática causou desgusto no gabinete, que desmentiunas dous días máis tarde, pero ao prezo de enfurecer ao soviet, que exixiu a súa inmediata entrega aos Aliados.[33] Miliukov, pola súa banda, seguía rexeitando unha estratexia militar puramente defensiva e rexeitaba que o Goberno pregarase aos ditados do soviet en política exterior.[28]

O presidente do Goberno, o príncipe Georgii Lvov, avisou ao soviet a noite[36] do 19 de abrilxul./ 2 de maiogreg. da comunicación do manifesto oficialmente aos Gobernos Aliados e á prensa, pero esta nota contiña un anexo de Miliukov[33] que desgustou[37] profundamente aos dirixentes do Soviet da capital.[32][33][38][25][39] O engadido de Miliukov deu a impresión aos socialistas de expresar apoio á continuación incondicional da guerra[12] e ao mantemento dos obxectivos tsaristas, incluíndo as indemnizacións de guerra.[33][40][37] A súa entrega aos Aliados o día anterior,[37] Primeiro de maio pareceu unha afronta intencionada de Miliukov.[41] Este limitarase a engadir o anexo á nota orixinal, recalcar a intención de Rusia de continuar combatendo ata a vitoria decisiva e substituír a mención de anexións e indemnizacións por «garantías e sancións», léxico que despertou as sospeitas do soviet.[34][37]

Oposición do Soviet de Petrogrado

[editar | editar a fonte]

Inmediatamente reuniuse o comité executivo, que mostrou a súa indignación pola medida de Miliukov. Moitos vían a nota do ministro como unha provocación intencionada cara ao Soviet. A sesión foi tensa e unánime o rexeitamento á nota de Miliukov. As medidas contra a acción do Goberno, con todo, foron intensamente debatidas, non habendo acordo de principio sobre o que o Soviet debía facer como resposta. Algúns, especialmente os membros máis esquerdistas, defenderon facer un chamamento ao pobo a saír ás rúas para protestar contra a actitude gobernamental. Finalmente a proposta moderada de Tsereteli de negociar co Goberno antes de facer un chamamento ao pobo foi aprobada pola maioría. Tsereteli advertira que un chamamento ás masas podía desembocar facilmente no desencadeamento da guerra civil, que a maioría dos dirixentes do soviet desexaban evitar, especialmente se existía a posibilidade de manter a cooperación co Goberno.[36][40][42][43]

Manifestacións e enfrontamentos

[editar | editar a fonte]

Ao día seguinte, porén, tiveron lugar grandes manifestacións na capital contra o ministro de Exteriores.[12][36][44][45] A poboación coñecía polas sesións do soviet a actitude deste sobre a guerra e a promesa gobernamental de rectificar, incumprida claramente segundo as noticias da prensa[46] matutina.[45] As multitudes, que incluían ao rexemento Finlandski, acudiron ao Palacio Mariinski, sede do Goberno, que quedou rodeado.[44][46] A multitude exixía a dimisión de Miliukov e, en ocasións, tamén o derrocamento do Goberno provisional.[46] O comité executivo enviou inmediatamente delegados para explicar aos manifestantes que non se lles chamara a manifestarse,[36][47] logrando dispersalos.[44] Pola súa banda, a burguesía da cidade tamén saíu –por última vez durante o período interrevolucionario– ás rúas da capital para mostrar o seu apoio ao Goberno;[47] durante dous días de gran tensión, o país encontrouse ao bordo da guerra civil.[48][d]

Houbo, porén, choques menores entre os soldados favorables ao Goberno e os que se manifestaban noutras partes da cidade[44][50] e a orde so retornou o 21 de abrilxul./ 4 de maiogreg. coa prohibición[46] do soviet de novas manifestacións durante dous días.[12][38][51] Mentres, o comandante da gornición local, o xeneral Lavr Kornílov, ordenara[47] ás tropas despregarse coa artillaría[52] na praza do palacio de Goberno, habéndose amotinado algunhas unidades, negándose a facelo e informando ao soviet da orde.[44] O soviet ordenou a Kornílov que mandase ás tropas regresar aos cuarteis e logrouno,[36][46] pero enimizandose co xeneral, que dimitiu pouco despois.[44][53][e] Ao tempo, o comité executivo prohibiu que as tropas se despregasen pola capital sen o seu permiso explícito.[53][55] A pesar das súas declaracións contrarias, o soviet tomara o control das tropas, o que desgustou tanto ao Consello de Ministros como ao alto mando.[53] Esta intromisión en asuntos militares, presuntamente reservados en exclusiva ao Goberno, desencadeou unha crise no gabinete, no que ideouse a conveniencia de romper relacións co soviet ou formar un novo Consello de Ministros en coalición con representantes soviéticos; esta última opción foi a que finalmente adoptouse, a pesar das discrepancias entre os ministros.[53]

Negociacións co Goberno provisional

[editar | editar a fonte]

O 20 de abrilxul./ 3 de maio de 1917greg., o primeiro día de protestas na cidade, o primeiro ministro entrevistouse con Tsereteli para tratar de aclarar a situación,[50] explicando a razón do Goberno para aprobar o anexo de Miliukov á declaración do Soviet de xeito pouco convincente para Tsereteli.[56][48] Este solicitou a renuncia de Miliukov, que Lvov e Nekrásov negáronse a expresar, temendo perder o apoio dos kadetes ao Goberno.[50][56][48] Para acabar coa crise, Lvov propuxo, e o Soviet aceptou, a celebración esa mesma noite de conversacións entre o Soviet e o comité provisional da Duma,[50] os dous órganos que formaran o Goberno.[56][48] O Soviet rexeitou a alternativa de tomar inmediatamente o poder e aceptou a proposta dos seus dirixentes de tratar co Goberno.[57]

Durante as negociacións, que duraron desde as dez da noite ás catro da madrugada do día seguinte,[50][58] os ministros atribuíron a crise a un malentendido da nota de Miliukov, mentres que este negouse a publicar unha aclaración como lle exixiron os representantes do Soviet.[59][52] O Soviet enviara a dez delegados de todas[52] as tendencias, incluídas as máis extremistas, en parte co obxectivo de convencer ao Goberno que as súas exixencias en realidade eran moderadas comparadas coas daquelas.[50] Os delegados soviéticos, en todo caso e a pesar das súas críticas, trataron de non romper as negociacións e alcanzar un pacto cos ministros.[52]

Finalmente redactouse un novo comunicado que debía aclarar aos Gobernos estranxeiros a postura do Goberno ruso apoiada polo Soviet de Petrogrado,[60] a pesar do continuo rexeitamento de Miliukov.[61][52][62] O novo texto foi obra de Tsereteli e Nekrasov.[58][f] Á vez que o Soviet aprobaba a nova redacción case por unanimidade —dos[58] mil votos contra trinta—,[g] as novas de choques levaban a aprobar tamén a prohibición de manifestacións para deter as protestas e evitar os incidentes armados.[60][52] A prohibición acabou rapidamente coas manifestacións[61] e os enfrontamentos entre opositores e defensores da postura do Goberno.[60][52] Deste xeito, foi o Soviet e non o Goberno quen restaurou a orde, arrogándose para iso poderes que en teoría correspondían a este.[64] Esta intromisión foi ben vista incluso polo propio Goberno, pois pareceu que só a intervención do Soviet podía evitar que os enfrontamentos se convertesen nunha guerra civil.[64] O Soviet demostrara o seu control sobre a poboación.[52] O Goberno, a súa incapacidade para manter a orde por si mesmo.[65] Esta demostración de forza non levou á conclusión da necesidade de que o Soviet tomase nas súas mans a responsabilidade de gobernar, senón que convenceu a algúns dirixentes do Soviet –aínda en minoría– da necesidade de formar un Goberno de coalición entre eles e o Goberno, o pleno do Soviet aprobou por unha ampla maioría apoiar o «crédito pola liberdade».[58][h]

A tensión e receo entre o Goberno e o Soviet, porén, continuaron.[61] Estas discrepancias parecía que só poderían resolverse coa renuncia de Miliukov e a entrada de representantes do Soviet nun novo gabinete, posibilidade rexeitada[67] en principio polas dúas partes.[68] A opinión pública tamén parecía favorecer un novo Goberno de coalición que acabase coa dualidade de poder.[68][65] O 26 de abrilxul./ 9 de maiogreg., Aleksandr Kerenskii fixo un chamamento favorable á constitución de tal Goberno.[68] Ao día seguinte, o Primeiro Ministro Georgii Lvov escribiu a Nikolai Chjeidze, presidente do Soviet de Petrogrado, para que expresase a cuestión ante o Comité Executivo do soviet.[68] Este estaba dividido respecto a este asunto.[68]

Consecuencias

[editar | editar a fonte]
Alexander Guchkov, conservador ministro de Defensa. A súa dimisión por sorpresa tralo final das protestas supuxo un novo revés para o Goberno e forzou a entrada dos socialistas no mesmo en coalición, para tratar de resolver a crise e acabar coa súa crecente debilidade.

A crise entre o Goberno e o Soviet levou á retirada de Miliukov do Goberno provisional—2 de maioxul./ 15 de maiogreg.—,[69][70] que quedou formado a partir dese momento —5 de maioxul./ 18 de maiogreg.—[70] por seis socialistas[71] e nove liberais —cinco deles kadetes—,[71][72] no primeiro Goberno de coalición entre ambas forzas.[12][73] Para iso o comité executivo do Soviet aboliu a prohibición da participación no Goberno, declarando como obxectivos desta participación a restauración da orde e o reforzamento da política de defensa na guerra.[12] Aqueles favorables á entrada de socialistas no Goberno consideraron que a creación da coalición reforzaría o poder do executivo, que quedara en dúbida durante as protestas.[74] A política de colaboración foi amplamente amparada pola maioría dos socialistas e polos liberais.[75][i] Esta decisión non foi sinxela para o Soviet, que primeiramente rexeitou a petición do Goberno de entrar no gabinete,[77] considerando que a súa influencia sobre a poboación sería maior se se mantiña fora do Goberno, controlándoo pero apoiándoo.[78][67] Efectivamente, días antes tanto o Comité Central Menxevique como o propio Comité Executivo Central do Soviet de Petrogrado rexeitaran o ingreso dos socialistas no gabinete.[67][79][j] Durante varios días, o comité executivo tratou desesperadamente de evitar o ingreso no gabinete ao tempo que intentaba robustecer a súa autoridade.[54] Con este propósito, levou a cabo diversas medidas que resultaron vas: apoiar sen condicións o crédito gobernamental, admitir a autoridade de Lavr Kornilov sobre as tropas da capital, omitir toda mención ao plan de reforma do Exército, solicitar aos campesiños que non tomasen a terra antes da convocatoria da Asemblea Constituínte ou admitir a posibilidade dunha ofensiva militar como medida de defensa nacional.[54][81]

Kerenskii arengando ás tropas. Unha das consecuencias da crise foi a súa asunción da carteira de Defensa no novo gabinete de coalición.

A sorprendente dimisión[82] do dereitista ministro de Defensa, Alexander Guchkov,[83][k] o 29 de abrilxul./ 12 de maio de 1917greg. e a presión[83] dos comités de soldados e dalgúns oficiais, que desexaban que o control do Exército pasase aos socialistas, fixeron que a maioría do Soviet cambiase de postura e se formase o primeiro gabinete de coalición, visto ademais como unha das escasas opcións para reforzar o Goberno, debilitado por esta nova dimisión e disposto a[85] dimitir[83] en pleno.[86][87][88] Tras un debate que durara toda a noite, o 1 de maioxul./ 14 de maiogreg. o Comité Executivo do Soviet aprobaba por corenta e catro votos a dezanove a participación no novo Goberno.[83][89] O cambio de opinión de Tsereteli a favor da coalición ante a ameaza do gabinete de dimitir, o que houbera desencadeado un baleiro de poder na Administración que os dirixentes do Soviet non desexaban xestionar directamente, resultou decisivo.[85][90] Bolxeviques, catro socialrevolucionarios e tres menxeviques internacionalistas opuxéranse á decisión.[83] O Soviet aprobou pouco despois a decisión do seu Comité Executivo Central.[85] Ese mesmo día, delegados do Goberno e do Soviet reuníronse para tratar a formación do novo gabinete; este adoptou a política exterior do Soviet.[69] A marcha de Miliukov debida ao cambio de política non levou ao abandono do seu partido —o único non socialista de importancia— do gabinete,[91] para alivio do Soviet.[69] O seu posto pasou rapidamente a un novo ministro, Mikhail Tereshchenko, millonario liberal que non pertencía a ningún partido.[71] Catro días máis tarde da aprobación do ingreso no novo Consello de Ministros polo Soviet creábase o novo gabinete de coalición.[73]

A forza aparente dos socialistas no novo gabinete entre os que se atopaban importantes figuras como Chernov –Agricultura–, Kerenskii, Tsereteli –Correos e Telégrafos pero, en realidade, representante principal do Soviet no Goberno– [92] ou Skobelev –Traballo–,[71][70][92] era por outra banda máis aparente que real: o ministro de Xustiza, Pereverzev, era máis un independente entre socialistas e liberais que un claro membro do partido; Kerenskii, teoricamente afiliado aos socialrevolucionarios, non se sometía ás decisións da organización; Peshejonov era un socialista popular, e o grupo en xeral non mantiña a cohesión.[72] De todos os xeitos, o comité executivo creu que o novo Goberno, con socialistas e representantes dos liberais moderados en postos clave, podería levar a cabo as reformas políticas e sociais que cría necesarias para o desenvolvemento da revolución e para garantir a estabilidade gobernamental.[70][l] O amplo apoio obreiro á coalición foi ademais enganoso: mentres Tsereteli e os seus partidarios aceptárona como medida para reforzar a alianza coa burguesía e robustecer ao Goberno, os traballadores esperaban que os ministros socialistas acelerasen a aplicación das ansiadas reformas, impoñéndoas desde o seo do gabinete.[94]

Outra consecuencia importante da crise foi a substitución do xeneral Lavr Kornilov como xefe da gornición militar da capital e o seu traslado á fronte trala súa incapacidade para controlar ás tropas da cidade, ás que ordenara disparar contra os manifestantes, sen logralo pola contraorde do Soviet.[95] Na reforma do gabinete, Kerenskii quedou a cargo da carteira de Defensa.[70]

A dereita, pola súa banda, aproveitou as protestas para comezar a primeira campaña pública de crítica ao sistema de soviets e a avogar polo seu disolución, achacando todos os males do país á súa existencia.[96] Os conservadores, encabezados polo Comité Provisional da Duma Estatal, defendían o reforzamento do Goberno a través do chamamento patriótico á continuación da guerra ata a vitoria. Esta postura, con todo, foi rexeitada de plano polo Goberno, que preferiu pactar co Soviet e formar o primeiro gabinete de coalición (1 de maioxul./ 14 de maio de 1917greg.).[96] Parte dos kadetes, opostos ao acordo co Soviet e con Miliukov á cabeza, comezaron a sopesar a posibilidade de instaurar unha ditadura militar como forma de crear un Goberno forte.[97] A crise de abril causou un cambio nas forzas burguesas rusas que deu lugar a unha alianza contrarrevolucionaria meses máis tarde; os seus representantes abandonaron o Goberno como consecuencia da crise.[89]

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ A moción, redactada por Sujanov, aprobada primeiro polo comité executivo do soviet o 11 de marzoxul./ 24 de marzogreg. e tres días máis tarde polo pleno deste, rexeitaba a guerra e as anexións territoriais ao tempo que avogaba pola defensa do país ata que se asinara a paz.[11]
  2. ↑ A oposición incondicional á guerra entre os menxeviques estaba dando paso a un desexo de lograr a paz sen por iso abandonar inmediatamente a guerra, o «defensismo revolucionario». No debate sobre a adopción do «Chamamento a todos os pobos do mundo» do 14 de marzoxul./ 27 de marzogreg., un dos principais oradores indicou que a «liberdade rusa» defenderíase ata a última gota de sangue, mentres que Chjeidze exclamou con grande emoción:[18]
    Facemos este ofrecemento coas armas na man. O lema da revolución é "abaixo Guillerme!"
  3. ↑ O crédito debía axudar a financiar os custos da guerra e os novos programas sociais, pero resultou impopular entre os traballadores, que desexaban que estes gastos sufragásense con maiores impostos aos ricos e, en especial, aos beneficiados pola guerra.[34]
  4. ↑ Unha importante consecuencia da mobilización da burguesía o segundo día de manifestacións foi o xurdimento como reacción da Garda Vermella nas fábricas, como precaución ante un posible intento de contrarrevolución.[49]
  5. ↑ Kornílov dimitiu finalmente o 30 de abrilxul./ 13 de maiogreg., despois de que os intentos desesperados do comité executivo do Soviet de reforzar a autoridade gobernamental sen ingresar por iso no Consello de Ministros –que incluíron a admisión da autoridade militar de Kornílov e a omisión do esperado plan de reorganización militar– fracasasen. A pesar do anuncio do soviet, algunhas unidades negaranse a obedecer ao xeneral sen obter antes o permiso explícito do soviet.[54]
  6. ↑ Nekrasov era o principal representante da «esquerda» kadete, favorable como outros ministros —Konovalov, Kerenskii e Tereshchenko— ao pacto cos socialistas moderados do Soviet.[63]
  7. ↑ A porcentaxe de apoio no comité executivo fora moito menor: trinta e catro membros votaron a favor e dezanove, en contra.[58]
  8. ↑ O apoio popular a este crédito foi moito menor ao mostrado polos delegados do Soviet, o que poucas semanas despois levou ao relevo de moitos deles por outros máis radicais e próximos ao sentir dos traballadores da capital.[66]
  9. ↑ Nos días seguintes aos de máxima tensión nas rúas da capital, xurdiu entre as agrupacións moderadas —asociacións da intelectualidade, concellos electos, organizacións de oficiais e soldados ou soviets campesiños— un intenso desexo de forxar alianzas entre socialistas e liberais que impedisen a polarización social. Este sentimento deu lugar a unha campaña dirixida ao Goberno para que aceptase unha coalición con representantes do Soviet. Pola súa banda, os socialistas máis moderados —trudoviki, socialrevolucionarios e socialdemócratas de dereita— comezaron a avogar abertamente tamén pola coalición.[76]
  10. ↑ Nun borrador profético en contra do ingreso no Goberno, Dan indicou os perigos dunha coalición cos liberais:[79]
    1.-O Soviet... perderá toda a súa influencia e a súa capacidade para dirixir ás masas.
    2.-A responsabilidade de todos os conflitos sociais, inevitables no curso da revolución, recaerán nos ministros socialistas... Como membros do Goberno enfrontados a elementos revolucionarios, estarán en oposición obxectiva ás masas.
    3.-A coalición robustecerá... o maximalismo social e outorgará credibilidade á ilusión de que as exixencias extremas poden satisfacerse e aumentará a anarquía da esquerda.
    4.-A coalición ligará o Soviet ao Goberno e destruirá o seu papel como órgano da democracia revolucionaria que exerce o control sobre o Goberno. Socavará a reputación revolucionaria do Soviet e converterano nun departamento gobernamental máis.
    5.-A coalición creará unha situación extremadamente inestable... e poderá leva ao afundimento inevitable do Goberno, cuxa consecuencia sería ben a vitoria das forzas contrarrevolucionarias, ben a ditadura do proletariado que estaría condenada á derrota nestes momentos.
    A práctica totalidade dos dirixentes menxeviques adoptaron ao comezo razoamentos similares, o que desgustou aos socialrevolucionarios, partidarios xa da coalición.[80]
  11. ↑ Guchkov, partidario como Miliukov da confrontación co Soviet ao que non recoñecían autoridade algunha, tratara infrutuosamente de revivir a Duma e o seu Comité Provisional como contrapeso ao Soviet de Petrogrado[84]
  12. ↑ Gots afirmou ante o pleno do soviet reunido para aprobar a formación do novo Consello de Ministros de coalición que os ministros socialistas non serían «prisioneiros da burguesía», senón que utilizarían os seus novos cargos para facer avanzar as trincheiras da revolución». Dos oradores que participaron na sesión, só Trotski pronunciouse en contra da coalición. Zinoviev, que debía falar polos bolxeviques para opoñerse tamén, decidiu finalmente non participar no debate.[93]
Referencias
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Tsereteli 1955a, p. 93
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Wade 1969, p. 9
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Wade 1969, p. 11
  4. ↑ Basil 1984, p. 38.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 Wade 1969, p. 12
  6. ↑ Wade 1969, p. 15
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 7,5 7,6 Wade 1969, p. 26
  8. ↑ Galili 1989, p. 131.
  9. ↑ 9,0 9,1 Tsereteli 1955a, p. 101
  10. ↑ Galili 1989, p. 137-138.
  11. ↑ Galili 1989, p. 130-131.
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 12,4 12,5 12,6 Rabinowitch 1991, p. 43
  13. ↑ Radkey 1958, p. 156
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 Galili 1989, p. 132.
  15. ↑ 15,0 15,1 Basil 1984, p. 39.
  16. ↑ 16,0 16,1 Basil 1984, p. 47.
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 17,3 17,4 Galili 1989, p. 138.
  18. ↑ Galili 1989, p. 133.
  19. ↑ 19,0 19,1 19,2 19,3 19,4 Wade 1969, p. 27
  20. ↑ Galili 1989, p. 134.
  21. ↑ 21,0 21,1 Wade 1969, p. 28
  22. ↑ Basil 1984, p. 48.
  23. ↑ Radkey 1958, p. 157
  24. ↑ 24,0 24,1 Wade 1969, p. 31
  25. ↑ 25,0 25,1 25,2 25,3 Roobol 1976, p. 112.
  26. ↑ 26,0 26,1 Galili 1989, p. 160.
  27. ↑ Rabinowitch 1991, p. 42
  28. ↑ 28,0 28,1 28,2 Basil 1984, p. 53.
  29. ↑ Radkey 1958, p. 157
  30. ↑ 30,0 30,1 Wade 1969, p. 35
  31. ↑ 31,0 31,1 31,2 31,3 Tsereteli 1955a, p. 102
  32. ↑ 32,0 32,1 Tsereteli 1955a, p. 103
  33. ↑ 33,0 33,1 33,2 33,3 33,4 Wade 1969, p. 38
  34. ↑ 34,0 34,1 34,2 Galili 1989, p. 161.
  35. ↑ Wade 1969, p. 37
  36. ↑ 36,0 36,1 36,2 36,3 36,4 Wade 1969, p. 39
  37. ↑ 37,0 37,1 37,2 37,3 Basil 1984, p. 54.
  38. ↑ 38,0 38,1 Radkey 1958, p. 160
  39. ↑ Galili 1989, p. 161-162.
  40. ↑ 40,0 40,1 Tsereteli 1955a, p. 104
  41. ↑ Wade 1969, p. 5
  42. ↑ Tsereteli 1955a, p. 106
  43. ↑ Tsereteli 1955a, p. 108
  44. ↑ 44,0 44,1 44,2 44,3 44,4 44,5 Tsereteli 1955b, p. 184
  45. ↑ 45,0 45,1 Galili 1989, p. 162.
  46. ↑ 46,0 46,1 46,2 46,3 46,4 Basil 1984, p. 55.
  47. ↑ 47,0 47,1 47,2 Galili 1989, p. 163.
  48. ↑ 48,0 48,1 48,2 48,3 Roobol 1976, p. 113.
  49. ↑ Galili 1989, p. 188.
  50. ↑ 50,0 50,1 50,2 50,3 50,4 50,5 Wade 1969, p. 40
  51. ↑ Galili 1989, p. 163-164.
  52. ↑ 52,0 52,1 52,2 52,3 52,4 52,5 52,6 52,7 Roobol 1976, p. 115.
  53. ↑ 53,0 53,1 53,2 53,3 Roobol 1976, p. 116.
  54. ↑ 54,0 54,1 54,2 Galili 1989, p. 172.
  55. ↑ Galili 1989, p. 164.
  56. ↑ 56,0 56,1 56,2 Tsereteli 1955b, p. 190
  57. ↑ Roobol 1976, p. 113-114.
  58. ↑ 58,0 58,1 58,2 58,3 58,4 Galili 1989, p. 165.
  59. ↑ Tsereteli 1955b, p. 196
  60. ↑ 60,0 60,1 60,2 Tsereteli 1955b, p. 199
  61. ↑ 61,0 61,1 61,2 Wade 1969, p. 42
  62. ↑ Basil 1984, p. 57.
  63. ↑ Galili 1989, p. 174.
  64. ↑ 64,0 64,1 Tsereteli 1955c, p. 301
  65. ↑ 65,0 65,1 Basil 1984, p. 58.
  66. ↑ Galili 1989, p. 166.
  67. ↑ 67,0 67,1 67,2 Roobol 1976, p. 118.
  68. ↑ 68,0 68,1 68,2 68,3 68,4 Wade 1969, p. 44
  69. ↑ 69,0 69,1 69,2 Wade 1969, p. 48
  70. ↑ 70,0 70,1 70,2 70,3 70,4 Galili 1989, p. 186.
  71. ↑ 71,0 71,1 71,2 71,3 Wade 1969, p. 49
  72. ↑ 72,0 72,1 Radkey 1958, p. 176
  73. ↑ 73,0 73,1 Roobol 1976, p. 121.
  74. ↑ Tsereteli 1955c, p. 302
  75. ↑ Tsereteli 1955c, p. 303
  76. ↑ Galili 1989, p. 167-168.
  77. ↑ Wade 1969, p. 46
  78. ↑ Tsereteli 1956, p. 43
  79. ↑ 79,0 79,1 Galili 1989, p. 169.
  80. ↑ Galili 1989, p. 169-171.
  81. ↑ Basil 1984, p. 59.
  82. ↑ Roobol 1976, p. 119.
  83. ↑ 83,0 83,1 83,2 83,3 83,4 Wade 1969, p. 47
  84. ↑ Galili 1989, p. 174-175.
  85. ↑ 85,0 85,1 85,2 Roobol 1976, p. 120.
  86. ↑ Tsereteli 1956, p. 46
  87. ↑ Galili 1989, p. 173.
  88. ↑ Basil 1984, p. 65-66.
  89. ↑ 89,0 89,1 Galili 1989, p. 176.
  90. ↑ Galili 1989, p. 177.
  91. ↑ Roobol 1976, p. 122.
  92. ↑ 92,0 92,1 Basil 1984, p. 67.
  93. ↑ Galili 1989, p. 186-187.
  94. ↑ Galili 1989, p. 187-188.
  95. ↑ Rabinowitch 1991, p. 49
  96. ↑ 96,0 96,1 Tsereteli 1955c, p. 304
  97. ↑ Tsereteli 1955c, p. 307

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Crise_de_abril_de_1917_en_Rusia&oldid=6672962»