پرش به محتوا

ایمی آدامز

این یک مقالهٔ خوب است. برای اطلاعات بیشتر اینجا را کلیک کنید.
بررسی‌شده
صفحه با تغییرات در انتظار سطح ۱ حفاظت شده‌است
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

ایمی آدامز
آدامز در جشنواره بین‌المللی فیلم تورنتو ۲۰۲۴
آدامز در سال ۲۰۲۴
نام هنگام تولداِیمی لو آدامز
زادهٔ۲۰ اوت ۱۹۷۴ ‏(۵۰ سال)
آویانو، ایتالیا
ملیتآمریکایی
پیشهبازیگر
سال‌های فعالیت۱۹۹۴–اکنون
آثارفهرست کامل
همسردارن له گالو (ا. ۲۰۱۵)
فرزندان۱
جوایزفهرست کامل

اِیمی لو آدامز (به انگلیسی: Amy Lou Adams؛ زادهٔ ۲۰ اوت ۱۹۷۴) بازیگر آمریکایی است. او بابت نقش‌های کمدی و دراماتیکش شهرت دارد و نامش سه بار در رتبه‌بندی‌های سالیانهٔ بازیگران زن با بیشترین دستمزد در جهان آمده است. آدامز افتخارات گوناگونی از قبیل دو جایزهٔ گلدن گلوب کسب کرده و علاوه بر این، نامزد دریافت شش جایزهٔ اسکار، هفت جایزهٔ فیلم بفتا و دو جایزهٔ امی ساعات پربیننده شده است.

آدامز کارش را به‌عنوان رقصنده در تئاتر دینر آغاز کرد که آن را از سال ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۸ ادامه داد و نخستین حضورش در سینما را با نقشی مکمل در کمدی سیاه آخر خوشگل‌ها (۱۹۹۹) تجربه کرد. او در مجموعه‌های تلویزیونی با نقش مهمان حضور یافت و در فیلم‌های بلندی که با بودجهٔ کم ساخته می‌شد، نقش‌های «دختر بدجنس» را به عهده گرفت. نخستین نقش مطرح او در فیلم زندگی‌نامه‌ای اگه می‌تونی منو بگیر (۲۰۰۲) ساختهٔ استیون اسپیلبرگ به‌دست آمد اما تا یک سال پس از آن فاقد تجربهٔ کاری بود. کار موفقیت‌آمیز او با بازی در نقش یک زن باردار ورّاج در فیلم کمدی-درامِ مستقل جون‌باگ (۲۰۰۵) رقم خورد که بابت بازی در این فیلم، نخستین بار نامزد دریافت جایزهٔ اسکار شد.

موزیکال فانتزی افسون‌شده (۲۰۰۷) که آدامز در آن نقش دختری مسرور را ایفا کرد، نخستین فیلم موفق او در نقش اصلی بود. او این روند را با بازی در نقش زنانی ساده‌لوح و خوش‌بین در فیلم‌هایی مانند درام تردید (۲۰۰۸) دنبال کرد و سپس در فیلم ورزشی مشت‌زن (۲۰۱۰) و درام روان‌شناختی استاد (۲۰۱۲) نقش‌های جسورتری ایفا کرد که با نقدهای مثبت همراه بودند. آدامز از سال ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۷ شخصیت لوئیس لین را در فیلم‌های واقع‌شده در دنیای توسعه‌یافته دی‌سی به تصویر کشید. او بابت بازی در نقش شیادی اغواگر در فیلم جنایی حقه‌بازی آمریکایی (۲۰۱۳) و مارگارت کین در فیلم زندگی‌نامه‌ای چشمان بزرگ (۲۰۱۴) دو بار پیاپی برندهٔ جایزهٔ گلدن گلوب شد. بازی در نقش یک زبان‌شناس در فیلم علمی تخیلی ورود (۲۰۱۶)، گزارشگری خودزن در مینی‌سریال چیزهای تیز (۲۰۱۸) و لین چینی در فیلم طنز معاون (۲۰۱۸) تحسین بیشتری از سوی منتقدان را به‌دنبال داشت.

نقش‌های آدامز در تئاتر شامل بازآفرینی نمایش به‌سوی جنگل در سال ۲۰۱۲ واقع در پابلیک تییتر و بازآفرینی نمایش باغ‌وحش شیشه‌ای در سال ۲۰۲۲ واقع در وست اند می‌شود. او در سال ۲۰۱۴ از سوی مجلهٔ تایم یکی از ۱۰۰ شخص تأثیرگذار در جهان نام گرفت و نامش در فهرست ۱۰۰ ستاره ثروتمند فوربز حضور یافت.

اوایل زندگی

[ویرایش]

اِیمی لو آدامز در ۲۰ اوت ۱۹۷۴[۱][۲] از والدین آمریکایی به نام‌های کاترین و ریچارد آدامز، در آویانو، ایتالیا به دنیا آمد.[۳] پدرش در آن زمان عضو ارتش ایالات متحده بود که در مجتمع نظامی ادرل در ویچنزا سکونت داشت.[۴][۵] او چهار برادر و دو خواهر دارد.[۶] پس از رفتن از یک پایگاه نیروی زمینی به پایگاه دیگر، او در هشت سالگی با خانواده‌اش در کاسل راک، کلرادو ساکن شدند.[۵] پدرش بعد از خروج از ارتش به صورت حرفه‌ای در کلوپ‌های شبانه و رستوران‌ها خوانندگی می‌کرد.[۶][۷] آدامز رفتن به نمایش‌های پدرش و نوشیدن شرلی تمپلز در بار را یکی از موردعلاقه‌ترین خاطرات دوران کودکی‌اش توصیف کرده است.[۸] این خانواده تنگدست بود؛ آن‌ها با هم به اردو و کوه‌نوردی می‌رفتند و نمایش‌های کوتاهِ آماتوری که به‌دست پدرش یا برخی اوقات به‌دست مادرش نوشته شد را اجرا می‌کردند.[۵][۷][۹] او مشتاقِ نمایش‌نامه‌ها بود و همواره نقش اصلی را ایفا کرد.[۱۰]

آدامز به‌عنوان مورمون بزرگ شد تا زمانی که والدینش در سال ۱۹۸۵ طلاق گرفتند و کلیسا را ترک کردند.[۷][۱۱] او اعتقادات مذهبی زیادی نداشت اما گفته است که در تربیتش برای تعلیم عشق و دلسوزی ارزش قائل است.[۶] بعد از این جدایی، پدرش به آریزونا نقل مکان کرد و دوباره ازدواج کرد و بچه‌ها نزد مادرشان ماندند.[۵][۹] مادرش بدن‌ساز نیمه حرفه‌ای بود که هنگام تمرین بچه‌ها را با خود به باشگاه می‌برد.[۷][۹] آدامز بی‌پروایی در سال‌های اولیه با خواهر و برادرش را با سالار مگس‌ها مقایسه کرده است.[۶] در حالی که آدامز خودش را یک «بچهٔ ستیزه‌جوی سرسخت» توصیف کرده است، او گفته است که بارها با دیگر بچه‌ها دعوا می‌کرد.[۱۲]

آدامز در دبیرستان شهرستان داگلاس شرکت کرد. او تمایلی به تحصیل نداشت، بلکه به هنرهای نوآورانه علاقه‌مند بود و در میان هم‌سرایان مدرسه آواز می‌خواند. او در ورزش‌های دو و میدانی و ژیمناستیک شرکت کرد، آرزوی بالرین شدن داشت و به‌عنوان کارآموز در کمپانی محلی رقص دیوید تیلور[الف] آموزش دید.[۶][۱۰] او از دبیرستان متنفر بود و اکثراً با دیگر افراد معاشرت نداشت.[۷] او پس از فارغ‌التحصیلی به‌همراه مادرش به آتلانتا رفت.[۷] او به کالج نرفت و بعداً از ادامه‌ندادن تحصیلات عالی ابراز پشیمانی کرد.[۵][۱۳] آدامز در ۱۸ سالگی فهمید که استعداد کافی برای تبدیل به بالرین حرفه‌ای را ندارد و تئاتر موزیکال را بیشتر مطابق با سلیقه خود دانست.[۶] یکی از اولین نقش‌های او در اجرای تئاتر اجتماعی آنی بود که به صورت داوطلبانه این نقش را ایفا کرد.[۵] او برای تأمین مخارج به‌عنوان خوش‌آمدگو در یکی از فروشگاه‌های گپ کار می‌کرد.[۱۰] آدامز پیشخدمت یکی از شعبه‌های هوترس نیز بود،[۷][۱۴] اما این شغل را بعد از اینکه پس‌اندازش برای خرید ماشین دست دوم تأمین شد، رها کرد.[۱۵]

حرفه

[ویرایش]

تئاتر دینر و اوایل حضور در تلویزیون (۱۹۹۴–۲۰۰۴)

[ویرایش]

آدامز فعالیت حرفه‌ای خود را به‌عنوان رقصنده در تولیدات تئاتر دینر در سال ۱۹۹۴ از نمایش ردیف هم‌سرایان در بولدر، کلرادو آغاز کرد.[۵][۱۶][۱۷] برای این اجرا لازم بود که قبل از برخاستن برای رفتن به روی صحنه، در غذاخوری پیشخدمتی بکند. او از آواز خواندن و رقصیدن لذت می‌برد اما علاقه‌ای به پیشخدمتی نداشت و هنگامی که یکی از رقصندگان همکار (که آدامز او را دوست خود می‌دانست) اتهامات نادرستی درباره‌اش به کارگردان گفت، باعث شد که به مشکل برخورد.[۱۸] آدامز گفت «واقعاً هیچ‌وقت نمی‌دانستم این دروغ‌ها چی بود. فقط می‌دانستم که مدام با من تماس می‌گیرند و دربارهٔ فقدان در حرفه‌ای بودنم سخنرانی می‌کردند.»[۵] او این کار را از دست داد اما به اجرا در تئاتر دینر واقع در سالن موسیقی هریتیج اسکوئر دنور و خانهٔ تئاتر دینر کانتری[ب] ادامه داد.[۱۶] در طول اجرای نمایش هرچیزی ممکن است واقع در خانهٔ تئاتر دینر کانتری در سال ۱۹۹۵، مایکل بریندیزی،[پ] رئیس و کارگردان هنری تئاتر دینر چنهسن[ت] واقع در مینیاپولیس آدامز را دید و به او پیشنهاد کار در چنهسن را داد.[۱۶][۱۹] آدامز به چنهسن، مینه‌سوتا رفت که در آن‌جا برای سه سال بعد در تئاتر اجرا کرد.[۱۹] او عاشق «اطمینان و برنامه‌ریزی» این کار بود و گفته است که از آن چیزهای چشمگیری آموخت.[۱۸][۱۹] اما کار طاقت‌فرسا اثرات بدی بر او گذاشته بود: «من مقدار زیادی صدمات مکرر داشتم—بورسیت در زانوهایم، عضلات تحلیل‌رفته در کشالهٔ رانم، عضلهٔ دورکننده و نزدیک‌کننده. بدنم فرسوده شده بود.»[۱۵]

طی مدت زمانی که آدامز در چنهسن بود، او در نخستین فیلم خود—فیلم طنز کوتاه سیاه‌وسفید که د کرومیوم هوک[ث] نام داشت، ایفای نقش کرد.[۱۹] بلافاصله پس از آن، در حالی که او برای مراقبت از عضلهٔ صدمه دیده‌اش مرخصی گرفته بود، در مصاحبهٔ بازیگری که به‌صورت محلی برای فیلم طنز هالیوودی آخر خوشگل‌ها (۱۹۹۹) دربارهٔ جشنوارهٔ دختران زیبا با بازی کیرستن دانست، الن بارکین و کرستی الی برگزار شد بود، شرکت کرد.[۵] آدامز برای بازی در نقش مکمل یک هلهله‌چی بی‌بندوبار انتخاب شد.[۶][۱۰] او احساس می‌کرد که شخصیت کاراکترش از شخصیت خود بسیار متفاوت بود و نگران این بود که چطور مردم او را درک خواهند کرد.[۲۰] این پروژه به‌صورت محلی فیلم‌برداری شد و این گونه آدامز توانست در کنار حضور در صحنه‌های فیلمبرداری، در نمایش بریگادون هم به روی صحنه رود.[۲۱] دل‌گرمی کرستی الی، آدامز را ترغیب کرد که فعالیت حرفه‌ای خود را با جدیت در سینما دنبال کند و او در ژانویهٔ ۱۹۹۹ به لس آنجلس نقل مکان کرد.[۱۵][۱۹] او تجربهٔ اولیهٔ خود در این شهر را «تلخ» و «ناخوشایند» توصیف کرد[۶] و دلتنگِ زندگی گذشته‌اش در چنهسن شده بود.[۱۸]

Steven Spielberg sits on a chair with a microphone in his hand
استیون اسپیلبرگ از اینکه آدامز پس از اکران اگه می‌تونی منو بگیر (۲۰۰۲) به زودی به موفقیت چشمگیری دست نیافت، ابراز تعجب کرد.[۲۲]

آدامز در لس آنجلس برای هر نقش که پیدا می‌کرد تست بازیگری می‌داد اما اکثراً به او نقش‌های «دختر بدجنس» داده می‌شد.[۱۵][۲۰][۲۱] نخستین نقش او، یک هفته پس از نقل مکانش، در مجموعهٔ تلویزیونی منچستر پرپ[ج] از شبکهٔ فاکس به دست آمد. این مجموعه اسپین‌آف فیلم مقاصد بی‌رحمانه است و او در نقش اصلی کاترین مرتویول (با بازی سارا میشل گلر در فیلم) ظاهر شد.[۵] این مجموعه به‌دنبال بازنویسی‌های متعدد فیلم‌نامه و دو بار تعطیلی در مراحل ساخت لغو شد.[۲۳] آدامز بعداً گفت صحنه‌ای بحث‌برانگیز که در آن کاراکترش دختری را به خودارضایی بر روی اسب تشویق می‌کند، اساساً دلیل اصلی لغو آن بود.[۲۰] سه قسمت فیلم‌برداری‌شده مجدداً تدوین و در سال ۲۰۰۰ در فیلم مقاصد بی‌رحمانه ۲ منتشر شدند.[۵] به رغم اینکه این فیلم نقدهای منفی داشت، ناتان رابین از ای. وی. کلاب نوشت آدامز نقش سلطه‌گر خود را با «شادی خبیثانه‌ای» ایفا می‌کند که تا حد زیادی در نقش‌آفرینی بی‌تاثیر سارا میشل گلر از این شخصیت وجود ندارد.[۲۴][۲۵]

آدامز سپس یکی از نقش‌های مکمل نوجوان کینه‌جو از یک ستارهٔ سینما (با بازی کیمبرلی دیویس) را در فیلم کمدی مهمانی ساحل روانی (۲۰۰۰) ایفا کرد؛ این فیلم طنزی ترسناک از فیلم‌های در سبک بیچ پارتی و اسلشر است.[۲۶] او این نقش را به منزلهٔ ادای احترام به بازیگر سوئدی-آمریکایی آن مارگرت ایفا کرد.[۲۷] آدامز در سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۲ به‌صورت مهمان در چندین مجموعهٔ تلویزیونی ظاهر شد؛ از مجموعه‌هایی که در آن حضور داشت می‌توان به نمایش دهه ۷۰، افسون‌شده، بافی قاتل خون‌آشام‌ها، اسمالویل و بال غربی اشاره کرد.[۲۸]

به‌دنبال نقش‌های کوتاه در سه محصول سال ۲۰۰۲—قانون کشتار، کدو تنبل و در خدمت سارا—که مخاطبان بالایی نداشتند، آدامز نخستین نقش مطرح خود را در کمدی-درام اگه می‌تونی منو بگیر ساختهٔ استیون اسپیلبرگ به دست آورد.[۱۴][۲۹] او در این فیلم نقش پرستاری به‌نام برندا استرانگ را ایفا کرد که فرانک ابگنیل جونیور (با بازی لئوناردو دی‌کاپریو) عاشقش می‌شود. این فیلم اعتماد به نفس او را افزایش داد.[۳۰] علی‌رغم موفقیت فیلم و ستایش تاد مک‌کارتی، منتقد ورایتی، برای «حضور گرم» او در آن، این فیلم نتوانست به حرفهٔ او ترقی دهد. آدامز تا یک سال بعد از اکران این فیلم هیچ تجربهٔ کاری نداشت و باعث شد تقریباً بازیگری در سینما را کنار بگذارد.[۲۲][۳۱] او در عوض در کلاس‌های بازیگری ثبت‌نام کرد و پی برد که چیزهای بسیاری وجود دارد که او هنوز آن‌ها را نیاموخته است.[۵][۲۲] چشم‌انداز شغلی او ظاهراً در یک سال بعد به‌دلیل دریافت پیشنهاد سودآوری برای بازی در درام تلویزیونی دکتر وگاس از شبکهٔ سی‌بی‌اس بهبود یافت اما او بعد از پخش چند قسمت کنار گذاشته شد.[۵] در عرصهٔ سینما، او فقط در فیلم فرار آخر (۲۰۰۴) با بازی فرد سویج نقشی کوتاهی داشت.[۳۲]

موفقیت با جون‌باگ و افسون‌شده (۲۰۰۵–۲۰۰۷)

[ویرایش]

آدامز ۳۰ ساله پس از اخراج از مجموعهٔ دکتر وگاس سرخورده شده بود و پس از تکمیل کار بر روی کمدی-درام مستقل جون‌باگ که بودجهٔ ساخت آن کمتر از یک میلیون دلار بود، به این فکر افتاد که به‌طور کلی بازیگری را کنار بگذارد.[۵][۳۳] این فیلم به کارگردانی فیل موریسون، او را در نقش اشلی جانستن، زن باردار پرحرف و چابکی به تصویر می‌کشد. موریسون تحت تأثیر توانایی آدامز در زیر سؤال نبردن انگیزه‌های ذاتاً خوب کاراکترش قرار گرفت.[۳۴] او با ایمان جانستن به خدا ارتباط برقرار کرد و مدتی را با موریسون در محل فیلم‌برداری پروژه در وینستون-سیلم، کارولینای شمالی گذراند و در کلیسا شرکت کرد.[۶] آدامز ساخت این فیلم را «تابستانی که رشد کردم و تبدیل شدم به خودم» توصیف کرد و پس از اینکه موهایش را برای این نقش قرمز کرد، تصمیم گرفت به رنگ بلوند طبیعی خود برنگردد.[۶] جونباگ در جشنوارهٔ فیلم ساندنس ۲۰۰۵ به نمایش درآمد که آدامز در آن‌جا برندهٔ جایزه ویژه هیئت داوران شد.[۱۶] تیم رابی از دیلی تلگراف این فیلم را «معجزهٔ کوچکِ آرام» نامید و نوشت آدامز «یکی از بامزه‌ترین و دلخراش‌ترین نقش‌آفرینی‌هایی که تاکنون نقد آن باعث افتخار من بوده» را ارائه داده است.[۳۵] ان هورنادی از واشینگتن پست عقیده داشت که «ایفاگری درخشان» او منعکس‌کنندهٔ «سرشت عمیقاً انسان‌گرایانه» فیلم است.[۳۶] آدامز جوایز ایندیپندنت اسپیریت و سینمایی انتخاب منتقدان در رشتهٔ بهترین بازیگر نقش مکمل زن را کسب کرد و در همین رشته نامزد جایزهٔ اسکار شد.[۶][۳۷][۳۸]

Casual head shot of Amy Adams filming Enchanted
آدامز در محل فیلم‌برداری افسون‌شده در سال ۲۰۰۶ که فیلم موفقیت‌آمیز او بود

کمی بعدتر در سال ۲۰۰۵، آدامز نقش مکمل دو فیلم را بر عهده داشت که با نقدهای ضد و نقیضی از سوی منتقدان مواجه شد: کمدی عاشقانهٔ تاریخ عروسی با بازی دبرا مسینگ و درموت مالرونی و فیلم بی‌حرکت ایستادن در ژانر دورهٔ بلوغ و متشکل از گروه بازیگران.[۳۹][۴۰] او در همان سال برای ایفای نقشی تکرارکننده در سه قسمت به گروه بازیگران مجموعهٔ تلویزیونی اداره پیوست.[۴۱] در شب‌های تالادگا: تصنیف ریکی بابی (۲۰۰۶) — فیلمی کمدی ورزشی از آدام مک‌کی — آدامز نقش معشوقهٔ شخصیت ویل فرل را ایفا کرد. پیتر ترورز، منتقد سینما، این نقش را نسبت به نقش آدامز در جون‌باگ، «بسیار نزولی» دانست.[۴۲] آدامز نقش کوتاهی در فیلم کمدی در سبک محیط کاری اکس با بازی زک برف و آماندا پیت نیز داشت.[۴۳]

پس از صداپیشگی فیلم کمدی پویانمایی از شرکت والت دیزنی پیکچرز، با عنوان آندرداگ (۲۰۰۷)، آدامز نقش شخصیتی بسیار خوش‌بین و مسرور به نام جیزل (که بر اساس اعضای فرنچایز پرنسس دیزنی ساخته شد) را در کمدی عاشقانهٔ موزیکال افسون‌شده ایفا کرد.[۴۴][۱۰][۴۵] پاتریک دمپسی و جیمز مارسدن نقش معشوقه‌هایش را ایفا می‌کنند. او در میان ۲۵۰ بازیگر زنی بود که برای این نقش مطرح تست بازیگری دادند؛ استودیو می‌خواست ستاره‌ای مشهورتر را برای این نقش برگزیند، اما کارگردان کوین لیما به دلیل وفاداری آدامز به نقشش و خودداری از قضاوت دربارهٔ شخصیت جیزل، بر انتخاب او اصرار داشت.[۴۶] لباس عروسی که او باید برای این فیلم می‌پوشید ۴۵ پوند (۲۰ کیلوگرم) وزن داشت و او چند بار به خاطر سنگینی لباس زمین‌خورد.[۴۴] او سه ترانه برای موسیقی متن فیلم خواند— «بوسه عشق واقعی»، «آهنگ کار مبارک» و «اینگونه می‌دانید».[۴۷] راجر ایبرت، منتقد سینما، از آدامز بابت «تازه‌نفس و دلکش» بودن در نقشی که «مطلقاً به دوست‌داشتنی‌بودن بی‌دردسر بستگی دارد» تقدیر کرد، و وسلی موریس از بوستون گلوب او را برای «به نمایش گذاشتن نبوغ ایفاکننده‌ای واقعی برای کمیک تایمینگ و سخن‌پردازی جسمانی» اعتبار داد.[۴۸][۴۹] تاد مک‌کارتی، منتقد سینما، این فیلم را نقش برجستهٔ او دانست و به شهرت رسیدنش را به جولی اندروز تشبیه کرد.[۵۰] افسون‌شده موفقیتی تجاری بود که بیش از ۳۴۰ میلیون دلار در سراسر جهان فروش داشت و آدامز نامزد دریافت جایزهٔ گلدن گلوب شد.[۵۱][۵۲]

به‌دنبال موفقیت افسون‌شده، آدامز نقش بانی باخ (دستیار نمایندهٔ کنگره چارلی ویلسون) را در فیلم کمدی-درام سیاسی جنگ چارلی ویلسون (۲۰۰۷) ساختهٔ مایک نیکولز گرفت. تام هنکس، جولیا رابرتس و فیلیپ سیمور هافمن از دیگر بازیگران این فیلم بودند.[۵۳] کرک هانیکات در هالیوود ریپورتر آدامز را بابت «به‌طرز دلنشینی فهیم» بودن در نقش خود اعتبار داد؛ در حالی که پیتر بردشاو در گاردین از تماشای به هدر رفتن استعداد آدامز در نقشی که به عقیدهٔ او در فیلم کمترین اهمیت را داشت، ناراضی بود.[۵۴][۵۵]

نقش‌های دختر معصوم و گسترش به نقش‌های دراماتیک (۲۰۰۸–۲۰۱۲)

[ویرایش]
A picture of Amy Adams, waving at the 81st Academy Awards
آدامز در هشتاد و یکمین دوره جوایز اسکار در سال ۲۰۰۹ که در آن برای تردید (۲۰۰۸) دومین بار نامزد دریافت جایزهٔ اسکار شد

جشنواره فیلم ساندنس ۲۰۰۸ شاهد اکران آفتاب تمیز کردن بود؛ کمدی-درامی دربارهٔ دو خواهر (با بازی آدامز و امیلی بلانت) که تجارت پاکسازی صحنهٔ جرم را راه‌اندازی می‌کنند. آدامز مجذوب ایدهٔ بازی در نقش شخصی شد که مدام سعی می‌کند خودش را بهتر کند.[۵۶][۵۷] میک لاسال از سان فرانسیسکو کرونیکل آدامز را «جادویی» دانست و افزود که او «پرتره‌ای از ولع خشمناکی را تحت ظاهری فریبنده، همراه با عدم اعتماد به نفس ظاهری، به ما می‌دهد».[۵۸] در کمدی اسکروبال خانم پتیگرو برای یک روز زندگی می‌کند که داستان آن در سال ۱۹۳۹ جریان دارد، آدامز نقش اصلی بازیگر آمریکایی مشتاقی در لندن را ایفا کرد که با دایهٔ میان‌سالی (با بازی فرانسیس مک‌دورمند) سر و کار دارد. استیون هولدن از نیویورک تایمز شباهت‌هایی از او به نقشش در افسون‌شده یافت و نوشت «جادوی روی پردهٔ سینما» که او در چنین نقش‌های قابل ستایشی نشان می‌دهد «از زمان دورهٔ موفقیت جین آرتور به این شدت نبوده است».[۵۹]

آدامز سپس در تردید که اقتباسی از نمایش‌نامهٔ به همین نام اثر جان پاتریک شنلی بود، بازی کرد. این فیلم داستان رئیس مدرسهٔ کاتولیک (با بازی مریل استریپ) را روایت می‌کند که کشیشی با بازی فیلیپ سیمور هافمن را به پدوفیلی متهم می‌کند؛ او نقش راهبهٔ بی‌گناه را ایفا کرد که گرفتار این کشمکش شده است. شنلی برای این نقش در ابتدا به‌دنبال ناتالی پورتمن بود اما پس از یافتن شخصیت معصوم و در عین حال باهوش مشابهٔ شخصیت اینگرید برگمن، آن را به آدامز پیشنهاد داد.[۶۰] آدامز با توانایی شخصیت خود در یافتن بهترین‌ها در میان مردم همذات‌پنداری کرد و همکاری با استریپ و هافمن را نوعی «کلاس پیشرفته» در بازیگری توصیف کرد.[۲۲][۶۰] امی بیانکولی از هیوستون کرونیکل نوشت که آدامز «با دلسوزی پریشان می‌درخشد» و ان هورنادی عقیده داشت که او بی‌گناهی نقشش را به‌طور دقیق از خود نشان می‌دهد.[۶۱][۶۲] او برای این نقش نامزد دریافت جوایز اسکار، گلدن گلوب و بفتا در رشتهٔ بهترین بازیگر نقش مکمل زن شد.[۶۳][۶۴][۶۵]

همانند جون‌باگ و افسون‌شده، نقش‌های آدامز در سه اکران سال ۲۰۰۸ نقش‌های دختر معصوم بودند—یعنی زنانی بی‌گناه با شخصیتی مسرور.[۱۵][۵۶] هنگامی که از او در مورد بازی در چنین نقش‌های شبیه به هم پرسیده شد، آدامز گفت که شخصیت‌هایی را عهده‌دار می‌شود که شاد هستند و با حسی از امیدشان همذات‌پنداری می‌کند.[۶۶] آدامز بر این باور بود که این شخصیت‌ها علی‌رغم شباهت‌های مشخصی که در خلق و خوی‌شان دارند، بسیار متمایز از یکدیگر بودند. او گفت، «ساده‌لوحی حماقت نیست، و افراد معصوم اغلب بسیار پیچیده هستند.»[۷][۶۷]

فیلم ماجراجویی و فانتزی سال ۲۰۰۹، شب در موزه: نبرد اسمیتسونین با بازی بن استیلر شامل حضور آدامز در نقش هوانورد آملیا ارهارت بود. این نخستین فیلمی بود که درون موزه ملی هوافضای اسمیتسونین در واشینگتن فیلم‌برداری شد.[۶۸] کارگردان شاون لوی گفت که این نقش به آدامز اجازه داد تا طیف بازیگری خود را به نمایش بگذارد. آدامز معتقد بود این اولین باری است که به او اجازه داده شد شخصیتی مورد اعتماد را روی پردهٔ سینما ایفا کند.[۶۸][۶۹] با وجود نقدهای ضد و نقیض فیلم، نقش‌آفرینی آدامز مورد تحسین قرار گرفت.[۷۰] مایکل فیلیپس از شیکاگو تریبون که حضور او را «درخشان» نامید، نوشت این فیلم «هر زمان که ایمی آدامز پدیدار می‌شود، به‌طور اساسی بهبود می‌یابد».[۷۱] در همان سال، آدامز در کمدی-درام جولی و جولیا نقش جولی پاول، منشی دولتی ناراضی را بازی کرد که تصمیم می‌گیرد در مورد دستور العمل‌های کتاب آشپزی جولیا چایلد به‌نام تسلط بر هنر آشپزی فرانسوی وبلاگ بنویسد؛ در خط داستانی مشابه، مریل استریپ چایلد را به تصویر می‌کشد.[۷۲] او به‌منظور آماده‌سازی برای این نقش در مؤسسهٔ آموزش آشپزی ثبت نام کرد.[۷۳] کری ریکی از فیلادلفیا اینکوایرر عقیده داشت که این فیلم «به خوش‌طعمی آشپزی فرانسوی» است و آدامز را «در جذاب‌ترین» حالت خود دانست.[۷۴] هر دو فیلم شب در موزه و جولی و جولیا با موفقیت‌های تجاری همراه بودند و فیلم اول بیش از ۴۰۰ میلیون دلار فروش داشت.[۷۵]

آدامز دههٔ جدید را با نقش اصلی در مقابل متیو گود در کمدی رمانتیک سال کبیسه (۲۰۱۰) آغاز کرد که منتقد ریچارد روپر عقیده داشت این فیلم با حضور آدامز از «وضعیت واقعاً وحشتناک» نجات یافته است.[۷۶] اکران بعدی او در این سال درام مشت‌زن بود که با استقال بسیار بهتری روبه‌برو شد. این فیلم به کارگردانی دیوید او. راسل، داستان برادران ناتنی بوکسور میکی وارد و دیکی اکلوند (با بازی مارک والبرگ و کریستین بیل) را روایت می‌کند؛ ملیسا لیو نقش مادرشان و آدامز نقش دوست دختر پرخاشگر وارد، یعنی خدمتکاری به‌نام شارلین فلمینگ را ایفا کرد. در حالی که راسل شخصیت او را یک «سلیطهٔ خشنِ سکسی» توصیف می‌کرد، او آدامز را برای بازی در چنین نقش متفاوتی برگزید تا از وجههٔ دختر همسایه‌ای او متمایز باشد.[۶۷][۷۷] این نقش، تغییر سبک قابل توجهی برای آدامز بود و او بنا به اصرار راسل برای یافتن قدرت شخصیتش در سکون به چالش کشیده شد.[۷۸] او از سوی مربی شیلا کلی عضو کلاس رقص شکم شد تا اروتیسیزم شخصیت خود را پیدا کند.[۷۷] جو مورگنسترن از وال‌استریت جورنال در توصیف آدامز گفت به اندازهٔ «اثیری و دل‌پذیری» او در افسون‌زده «سخت، لطیف، زیرک و بامزه» بود.[۷۹] او برای این نقش نامزد دریافت جوایز اسکار، گلدن گلوب و بفتا در رشتهٔ بهترین بازیگر نقش مکمل زن شد که دو جایزهٔ اول را ملیسا لیو کسب کرد.[۸۰][۸۱][۸۲] او ابراز تمایل کرد که در آینده نقش‌های دراماتیک‌تری بازی کند.[۸۳]

A close-up shot of a smiling Amy Adams
آدامز هنگام تبلیغ استاد در جشنواره بین‌المللی فیلم تورنتو ۲۰۱۲

موزیکال دیزنی، یعنی ماپت‌ها (۲۰۱۱) با بازی عروسک نمایشی به همین نام شامل حضور آدامز و جیسون سیگل در نقش‌های لایو-اکشن می‌شد.[۸۴] او هفت ترانه برای موسیقی متن این فیلم خواند.[۸۵] لیزا شوارتزبام از انترتینمنت ویکلی اشاره داشت که این نقش نشانهٔ بازگشت آدامز به شخصیت «کمدین-دوست‌داشتنی» خود بوده است.[۸۶] سال بعد، آدامز پس از نوسازی و بازگشایی سالن تئاتر پابلیک تییتر، در بخشی از جشنوارهٔ شکسپیر در پارک که در تئاتر روباز دلاکورت برگزار می‌شد، شرکت کرد و در اجرای موزیکال به‌سوی جنگل اثر استیون سوندهایم، نقش همسر نانوا را به روی صحنه برد. این نخستین حضور او در تئاتر نیویورک و نخستین حضور او بعد از ۱۳ سال دوری از تئاتر بود.[۸۷] او اجرای یک‌ماههٔ این نمایش را پذیرفت تا «چالشی که غیرقابل حل به نظر می‌رسید را انجام دهد»، گرچه که به‌وسیلهٔ این کار آشفته و وحشت‌زده شده بود.[۸۷][۸۸] آدامز به‌وسیلهٔ مربی آواز خصوصی برای این نقش آماده شد اما برنامه‌ریزی پروژه‌های سینمایی منجر به این شد که فقط چهار هفته تمرین کند.[۸۷] بن برنتلی، منتقد تئاتر نیویورک تایمز، «اجرا با صدای رسا و آواز خوب آدامز» را تحسین کرد، اما از او به‌دلیل فقدان «بی‌قراری عصبی» و نداشتن خشنودی در نقشش انتقاد کرد.[۸۹]

آدامز نقش «زن خشمگین» دیگری را در درام روان‌شناختی استاد (۲۰۱۲) ساختهٔ پل توماس اندرسن گرفت.[۹۰] او در این فیلم نقش پگی داد، همسر بی‌رحم و سوءاستفاده‌گر رهبر یک فرقه (با بازی فیلیپ سیمور هافمن) را ایفا کرد. این سومین و آخرین همکاری‌اش با هافمن بود که آدامز او را عمیقاً تحسین می‌کرد. هافمن دو سال بعد از این فیلم درگذشت.[۹۱] سازمانی که در این فیلم به تصویر کشیده شده از سوی روزنامه‌نگاران مبتنی بر ساینتولوژی فرض شده است؛ آدامز این مقایسه را گمراه‌کننده دانست اما از توجهی که به فیلم جلب کرد خشنود بود.[۹۰][۹۲] اگرچه آدامز بازیگر متد نبود، او عقیده داشت که این نقش سخت او را در زندگی شخصی‌اش دچار آشفتگی کرده است.[۹۳] جاستین چنگ، منتقد سینما، شخصیت او را با لیدی مکبث مقایسه کرد و دونالد کلارک از آیریش تایمز او را به‌خاطر ایفای این نقش با «تهدید مختص به خود» تحسین کرد.[۹۴][۹۵] جان پترسون از گاردین خاطرنشان کرد در صحنه‌ای که شخصیت او شوهرش را در حال انجام خودارضایی تنبیه می‌کند، یکی از مهم‌ترین سکانس‌های فیلم بود.[۶۷] آدامز بار دیگر نامزد دریافت جوایز اسکار، گلدن گلوب و بفتای نقش مکمل شد.[۹۶][۹۷][۹۸]

دومین فیلم اکران‌شدهٔ آدامز در سال ۲۰۱۲ درام ورزشی مشکلی با منحنی ساختهٔ کلینت ایستوود بود. او در آن نقش دختر پیشاهنگ بیسبال (ایستوود) را ایفا کرد که با پدرش قطع رابطه کرده است. آدامز شخصیت «گرم و بخشنده» ایستوود را تحسین کرد و از این همکاری راضی بود.[۶۷] او از سوی یک مربی بیسبال با آموختن روش‌های گرفتن توپ و پرتاب توپ برای این نقش آماده شد.[۶۷] این فیلم نقدهای مختلفی دریافت کرد و راجر ایبرت اشاره داشت که آدامز چطور نقشی استاندارد را به‌نظر ارزشمند کرده است.[۹۹][۱۰۰] او در همین سال نقش کوتاهی از یک معتاد به مواد مخدر را در درام در جاده با حضور گروه بازیگران و ساخته‌شده بر اساس رمانی به همین نام نوشتهٔ جک کرواک ایفا کرد.[۱۰۱]

بازیگر مطرح (۲۰۱۳–۲۰۱۹)

[ویرایش]
Amy Adams poses for the camera
آدامز در افتتاحیهٔ او در جشنواره فیلم نیویورک ۲۰۱۳

پس از عدم موفقیت در کسب نقش لوئیس لین در دو فیلم قبلی دربارهٔ سوپرمن، آدامز این نقش را در بازسازی ۲۰۱۳ زک اسنایدر تحت عنوان مرد پولادین با بازی هنری کویل در نقش اصلی، به دست آورد.[۱۰۲] او لین را با ترکیبی از سرسختی و آسیب‌پذیری ایفا کرد، اما پیتر بردشاو این شخصیت را «به طرزی ناقص خلق‌شده» توصیف و از عدم جاذبهٔ عاطفی آدامز با کویل انتقاد کرد.[۱۰۲][۱۰۳] این فیلم بیش از ۶۶۰ میلیون دلار فروش داشت و به یکی از پرمخاطب‌ترین فیلم‌های او در گیشه تبدیل شد.[۱۰۴] آدامز سپس در او حضور یافت. این فیلم درامی از نویسنده-کارگردان اسپایک جونز در مورد مردی تنها با بازی واکین فینیکس بود که عاشق نوعی هوش مصنوعی (با صدای اسکارلت جوهانسون) می‌شود؛ آدامز در فیلم نقش دوست صمیمی مرد را ایفا کرد. آدامز برای فیلم سال ۲۰۰۹ جایی که موجودات وحشی هستند ساختهٔ جونز مصاحبهٔ بازیگری داد که ناموفق بود. پس از اینکه جونز نوارهای مصاحبهٔ بازیگری او را بازنگری می‌کرد، تصمیم گرفت آدامز را برای حضور در او انتخاب کند.[۱۰۵] آدامز مجذوب ایدهٔ به تصویر کشیدن دوستی افلاطونی بین یک مرد و زن شده بود و عقیده داشت چنین دوستی در این فیلم کمیاب وجود دارد.[۱۰۵]

آدامز با حضور در فیلم جناییِ کمدی سیاه حقه‌بازی آمریکایی ساختهٔ دیوید او. راسل، با حضور گروهی از بازیگران شامل کریستین بیل، بردلی کوپر و جنیفر لارنس به موفقیت‌های دیگری دست یافت. این فیلم با الهام از رسوایی ابسکم در دههٔ ۱۹۷۰ ساخته شد و آدامز در فیلم نقش شیادی اغواگر را به تصویر کشید. او آن نقش را طوری ایفا کرد که «همه‌چیز موجه احساس شد و به نظر نمی‌رسید که او فقط یک بیمار اجتماعی سکسی باشد».[۱۰۵][۱۰۶] آدامز و بیل برای شکل‌دادن به شخصیت‌هایشان همکاری تنگاتنگی داشتند و در پشت صحنه پیشنهادهایی به راسل داد؛ شامل صحنه‌ای که همسر معشوقه‌اش (با بازی لارنس) در آن لب‌هایش را به‌صورت پرخاشگرانه می‌بوسد.[۱۰۵][۱۰۶] این کار برای آدامز طاقت‌فرسا بود و بعداً گزارش‌هایی مبنی بر اینکه راسل به او سخت گرفته بود و او را مرتباً به گریه انداخت را تأیید کرد؛ او گفت که از آوردن چنین تجربهٔ منفی به خانه برای دخترش می‌ترسد.[۹] حقه‌بازی آمریکایی مورد تحسین منتقدان قرار گرفت؛[۱۰۷] منولا دارگیس از نیویورک تایمز عقیده داشت که آدامز «در اینجا عمیق‌تر از آنچه تا به حال به او اجازه داده شده پیش می‌رود» و افزود که او با موفقیت «شخصیتی غیرقابل پیش‌بینی را به شخص بسیار متلاطم تبدیل کرده است.»[۱۰۸] او جایزهٔ گلدن گلوب بهترین بازیگر زن کمدی یا موزیکال را کسب کرد و برای پنجمین بار نامزد دریافت جایزهٔ اسکار شد (نخستین بار در رشتهٔ بهترین بازیگر زن).[۱۰۹][۱۱۰] او و حقه‌بازی آمریکایی هر دو از سوی منتقدان به عنوان یکی از بهترین فیلم‌های سال ۲۰۱۳ معرفی شدند و هر دو نامزد جایزهٔ اسکار بهترین فیلم بودند.[۱۰۹][۱۱۱]

به‌دنبال حضور در فیلم درام لالایی که با نقدهای ضعیفی همراه بود، آدامز در فیلم چشمان بزرگ (۲۰۱۴) نقش اصلی را ایفا کرد. این فیلم درمورد هنرمند مشکل‌دار مارگارت کین است که نقاشی‌های «بچه سرراهی چشم درشت» او به‌وسیلهٔ همسرش والتر کین سرقت ادبی شد.[۱۱۲][۱۱۳] هنگامی که برای نخستین بار این نقش به او پیشنهاد شد، آدامز برای جلوگیری از ایفای نقش یک زن ساده‌لوح دیگر، آن را رد کرد.[۱۱۳][۱۱۴] تولد دخترش در سال ۲۰۱۰ آدامز را ترغیب کرد تا در این شخصیت منفعل توانایی پیدا کند. او از تجربیات زندگی واقعی‌اش که در آن هیچ دفاع جسورانه‌ای از خود نداشت کمک گرفت.[۱۱۴] او در حین آماده‌سازی نقاشی‌کردن را تمرین و روش کار کین را مطالعه کرد.[۱۱۴] کین نقش‌آفرینی آدامز از خودش را پسندید،[۱۱۵] و مارک کرمد از آبزرور نقش‌آفرینی او را نوعی «آمیزهٔ نیرومند از حرارت پویا و آسیب‌پذیری احساسی» نامید.[۱۱۶] او برای دومین بار متوالی جایزهٔ گلدن گلوب بهترین بازیگر زن کمدی یا موزیکال را کسب کرد و نامزد دریافت جایزهٔ بفتای بهترین بازیگر زن شد.[۱۱۷][۱۱۸]

آدامز با هم‌بازی‌اش هنری کویل هنگام تبلیغ بتمن در برابر سوپرمن: طلوع عدالت در کامیک-کان سن دیگو ۲۰۱۵

پس از غیبتی یک‌ساله از سینما، سه فیلم با حضور آدامز در سال ۲۰۱۶ اکران شد. او نخست نقش لوئیس لین را بتمن در برابر سوپرمن: طلوع عدالت بازآفرینی کرد که پس از مرد پولادین دومین قسمت از دنیای توسعه‌یافتهٔ دی‌سی به‌شمار می‌رفت. علی‌رغم نظرات منفی منتقدان در خصوص روایت منسجم، این فیلم بیش از ۸۷۰ میلیون دلار در گیشه کسب کرد و پرفروش‌ترین فیلم آدامز تا به امروز شد.[۷۵][۱۱۹] در دو اکران بعدی—درام علمی تخیلی ورود و تریلر روان‌شناختی حیوانات شب‌زی—آدامز نقش زنان «از لحاظ احساسی محتاط و به‌شدت خردمند» را ایفا کرد که مورد تحسین قرار گرفت.[۱۲۰][۱۲۱] حیوانات شب‌زی ساختهٔ تام فورد که بر اساس رمان تونی و سوزان نوشتهٔ آستین رایت ساخته شد، داستان دلال هنری متأهل غمگین به نام سوزان (آدامز) را روایت می‌کند که هنگام مطالعهٔ رمان خشونت‌آمیز همسر سابقش (با بازی جیک جیلنهال)، ضربه روحی می‌بیند. او مقدار ناچیزی شباهت میان خود و سوزانِ «خون‌سرد» و «منزوی» پیدا کرد و شخصیت این کاراکتر را از شخصیت تام فورد مدل‌سازی کرد.[۱۲۲] استفانی زاکارک از مجلهٔ تایم این فیلم را از لحاظ بصری جذاب اما از لحاظ موضوعی ضعیف پنداشت، اما آدامز و جیلنهال را بابت خالصانه جلوه دادن درد شخصیت‌هایشان ستود.[۱۲۳]

ورود، به کارگردانی دنی ویلنوو که بر اساس داستان کوتاه تد چیانگ، یعنی «داستان زندگی تو» ساخته شد، در میان تحسین‌شده‌ترین فیلم‌های آدامز در طول دوران فعالیتش قرار دارد.[۱۲۴] این فیلم بر روی زبان‌شناسی به نام لوئیز بنکس (آدامز) تمرکز دارد که هنگامی از سوی دولت ایالات متحده برای تفسیر زبان فرازمینی‌ها استخدام می‌شود، چشم‌اندازهای عجیبی را تجربه می‌کند. آدامز مجذوب ایدهٔ به تصویر کشیدن نقش اول زن خردمند شد و خود را با مضمون وحدت و شفقت فیلم عجین کرد.[۱۲۵] او در حین آماده‌سازی مستندهایی در زمینهٔ زبان‌شناسی تماشا کرد.[۱۲۶] کریستوفر اور از آتلانتیک نقش‌آفرینی آدامز را «به‌طور مجذوب‌کننده‌ای صریح، به نوبت متعالی و غم‌انگیز» توصیف کرد.[۱۲۷] کنت توران در لس آنجلس تایمز به «نقش‌آفرینی به‌دقت سنجیدهٔ» او اشاره کرد.[۱۲۸] ورود موفقیتی تجاری بود که بیش از ۲۰۰ میلیون دلار فروش داشت، در حالی که بودجهٔ ساخت آن ۴۷ میلیون دلار بود. آدامز نامزد دریافت جوایز گلدن گلوب و بفتای بهترین بازیگر زن شد.[۱۲۹][۱۳۰][۱۳۱] چندین روزنامه‌نگار بر این باور بودند که آدامز برای بازی در این فیلم لایق کسب نامزدی در مراسم اسکار بود.[۱۲۱][۱۳۲] او برای بار سوم نقش لوئیس لین را در فیلم ابرقهرمانی لیگ عدالت (۲۰۱۷) با حضور گروهی از بازیگران دربارهٔ تیمی به همین نام ایفا کرد. تیم گریرسون از اسکرین اینترنشنال نوشت که علی‌رغم «طنین عاطفی» که آدامز به فیلم داده، استعداد او در یک نقش مکمل بیهوده به هدر رفته است.[۱۳۳]

آدامز در هفتاد و دومین دوره جوایز بفتا در سال ۲۰۱۹ که در آن برای به تصویر کشیدن لین چینی در معاون (۲۰۱۸) نامزد جایزه شد

آدامز در سال ۲۰۱۸ با چیزهای تیز—مینی‌سریالی از شبکهٔ اچ‌بی‌او که بر اساس رمانی به همین نام نوشتهٔ گیلین فلین ساخته شد—به تلویزیون بازگشت. او یکی از تهیه‌کنندگان اجرایی این مینی‌سریال بود و در آن نقش کامیل پریکر، خبرنگاری خودزن که برای گزارش اخبار قتل دو دختر جوان به زادگاهش بازمی‌گردد، را ایفا کرد.[۱۳۴][۱۳۵] آدامز برای این نقش وزن خود را افزایش داد و در روزهای فیلم‌برداری، سه ساعت به‌صورت سنگین آرایش می‌کرد تا شکل بدن زخمی کاراکترش را ایجاد کند.[۱۳۶][۱۳۷] او به‌منظور یادگیری دربارهٔ خودزنی کتاب یک فریاد قرمز براق را مطالعه کرد و در مورد حالت روان‌شناسی اختلال ساختگی تحمیل‌شده به دیگری به تحقیق و مطالعه پرداخت. او برای جدایی از این نقش ناکارآمد، عاجز بود و از بی‌خوابی رنج می‌برد.[۱۳۸] این مجموعه و نقش‌آفرینی آدامز با واکنش مثبتی از سوی منتقدان همراه شد؛[۱۳۹] جیمز پونیووزیک از نیویورک تایمز شخصیت‌پردازی پیچیده پریکر را ستود و نقش‌آفرینی آدامز را «میخکوب‌کننده» خواند.[۱۴۰] دانیل داداریو از ورایتی پی برد که او «در اوج توانایی‌هایش عمل می‌کند» و افزود: «صدایش یک اکتاو کاهش یافت، به لحنی کشدار آرام شد و با بی‌اعتمادی بهبود یافت، [او] درواقع فوق‌العاده است».[۱۴۱]

کریستین بیل و آدامز در فیلم طنز سیاسی معاون (۲۰۱۸) ساختهٔ آدام مک‌کی برای سومین بار با یکدیگر هم‌بازی شدند. این دو، در این فیلم به ترتیب معاون رئیس‌جمهور سابق ایالات متحده، دیک چینی، و همسرش، لین را به تصویر کشیدند. او در حین آماده‌سازی برای این نقش کتاب‌های لین را مطالعه کرد. به رغم آنکه این نقش با دیدگاه‌های سیاسی آدامز مطابقت نداشت، او با همذات‌پنداری وارد این نقش شد و با بردباری شخصیتش ارتباط پیدا کرد.[۱۴۲][۱۴۳] ریچارد لاوسون از ونتی فر این نقش آدامز را با نقشش در فیلم استاد مقایسه کرد و «سخت‌گیری همیشگی او» را ستایش کرد.[۱۴۴] اریک کوهن در ایندی‌وایر از او بابت «تجسم یک لیدی مکبث توسعه‌نیافته به‌همراه انرژی خشمگینانه» قدردانی کرد.[۱۴۵] آدامز برای بازی در چیزهای تیز و معاون نامزد دریافت جوایز گلدن گلوب شد؛ او برای چیزهای تیز نامزد دریافت جایزهٔ امی ساعات پربیننده برای بهترین بازیگر زن در مینی‌سریال و برای معاون نیز برای ششمین بار نامزد اسکار و هفتمین بار نامزد بفتا شد.[۱۴۶]

افت و خیز شغلی (۲۰۲۰–اکنون)

[ویرایش]

آدامز دههٔ جدید را با بازی در درام مرثیه هیلبیلی آغاز کرد که بر اساس کتاب به همین نام اثر جی. دی. ونس ساخته شد.[۱۴۷] این فیلم با واکنش منفی منتقدان مواجه شد؛[۱۴۸] منتقدی از رولینگ استون توضیح داد علی‌رغم کار قابل اطمینان آدامز، او در فیلمی با فیلم‌نامهٔ ضعیف گیر افتاده است.[۱۴۹] چند نشریه از فیلم به‌دلیل نداشتن سکانس‌های کافی برای بهبود شخصیت او انتقاد کردند.[۱۵۰][۱۵۱][۱۵۲] اما او نامزد دریافت جایزهٔ انجمن بازیگران فیلم بهترین بازیگر زن شد.[۱۵۳] آدامز سپس نقش یک شاهد قتل مبتلا به برزن‌هراسی را در تریلر روان‌شناختی زنی پشت پنجره ساختهٔ جو رایت ایفا کرد که بر اساس رمان به همین نام ساخته شد. این فیلم در سال ۲۰۱۸ فیلم‌برداری شد و انتشار آن چند بار به دلیل اکران‌های ناموفق در سنجش واکنش مخاطبان و سپس همه‌گیری کووید-۱۹ به تعویق افتاد؛ این فیلم در نهایت در سال ۲۰۲۱ از طریق نتفلیکس منتشر شد.[۱۵۴][۱۵۵] آدامز سپس نقش مکمل مادری داغدار را در فیلم ایون هنسن عزیز که اقتباسی سینمایی از موزیکال برادوی به همین نام بود، بر عهده گرفت.[۱۵۶] زنی پشت پنجره و ایون هنسن عزیز نقدهای ضعیفی از سوی منتقدان داشتند.[۱۵۷][۱۵۸]

آدامز در سال ۲۰۲۲ نخستین حضورش در تئاتر وست اند را با احیای نمایش باغ‌وحش شیشه‌ای واقع در تئاتر دوک یورک تجربه کرد.[۱۵۹] او در این نمایش نقش آماندا را به روی صحنه برد؛ مادری که برای بزرگ کردن فرزندانش در تلاش است که او برای این کار از شخصیت خشن و مصمم مادرش کمک گرفت.[۱۶۰] این نمایش تئاتر با نقدهای ضد و نقیضی مواجه شد؛[۱۶۱] دومینیک کاوندیش در دیلی تلگراف عملکرد آدامز را «واضح، فروتن، باورپذیر و به‌طرز آرامی دلخراش» توصیف کرد، اما نیک کورتیس از ایونینگ استاندارد آن را «ضعیف و دور از انتظار» دانست.[۱۶۲] آدامز سپس نقش جیزل از فیلم افسون‌شده را در دنبالهٔ این فیلم با عنوان افسون‌نشده که از دیزنی پلاس پخش شد، بازآفرینی کرد.[۱۶۳] او شش ترانه برای موسیقی متن آن ضبط کرد.[۱۶۴] منتقدان به دلربایی ماندگار آدامز در این نقش تأکید داشتند اما این دنباله را نسبت به فیلم قبلی ضعیف‌تر دانستند.[۱۶۵]

آدامز در سال ۲۰۱۹ به‌همراه مدیر برنامه‌اش استیسی اونیل، کمپانی تولیدی خود به‌نام باند گروپ انترتینمنت [چ] را تأسیس کرد. این شرکت چند اقتباس ادبی در دست توسعه دارد،[۱۶۶] که شامل اقتباس سینمایی از رمان طنز نایت‌بچ با بازی آدامز می‌شود.[۱۶۷]

بازخورد و سبک بازیگری

[ویرایش]

هدلی فریمن از مجلهٔ گاردین در سال ۲۰۱۶ شخصیت آدامز خارج از قاب سینما را «بسیار دلنشین و جدی» توصیف کرد که هنگام آغاز به کار، رک و صریح صحبت می‌کند.[۱۱] کارل سوانسون در والچر او را «به طرز مشکوکی غیرخودشیفته برای یک ستارهٔ هالیوودی، باوقار، سخت‌کوش و شایسته» عنوان کرد که در مفهوم امروزی برای سلبریتی بودن تقریباً متمایز است.[۱۶۸] الکس بیلمز، روزنامه‌نگار، معتقد است که توانایی آدامز برای اینکه «هم ستاره پر زرق و برق سینما و هم یک شخص عادی مرتبط با واقعیت» باشد، «کلید موفقیت اوست».[۷]

A side profile of a smiling Amy Adams
آدامز در ۲۰۱۳

آدامز با مربی بازیگری خود، وارنر لافلین، همکاری تنگاتنگی دارد. او لافلین را مسئول کمک به سازماندهی و ساختار بخشیدن به افکارش دانسته است.[۱۶۹] او با نوعی روش بازیگری کار می‌کند که لافلین به او آموخته است. آدامز در این روش تلاش می‌کند تا به‌وسیلهٔ خلق پیشینهٔ داستانی شخصیت از سه سالگی، روان‌شناسی شخصیت خود را درک کند.[۱۷۰] او ترجیح می‌دهد با کارگردانان مطمئنی کار کند که به او فضایی می‌دهند تا استقلال فکری داشته باشد.[۱۷۱] او در طول فیلم‌برداری در قالب شخصیتی خود می‌ماند و به سختی می‌تواند خود را از نقش‌ها و لهجه‌ها جدا کند.[۱۷۱][۱۷۲] آدامز تحت‌تأثیر اندازه نقش قرار نمی‌گیرد و هم به نقش اصلی و هم به نقش مکمل مجذوب می‌شود.[۱۷۲] او خودش را یک ایفاکنندهٔ وسواسی توصیف کرده است.[۱۷۱]

جیک کویل در واشینگتن تایمز آدامز را بازیگری می‌داند که خود را برای نقش‌هایش متحول نمی‌کند بلکه وارد «شخصیتی با گرمی و هوشمندی» می‌شود، «در حالی که به مراتب مختلف، خودش باقی می‌ماند.»[۱۷۳] مریل استریپ، هم‌بازی او در تردید و جولی و جولیا، گفته است که آدامز در صحنه فیلم‌برداری کاملاً آماده است و از «هوش کلانی» در به وجود آوردن قوس داستانی شخصیتش برخوردار است.[۵] پل توماس اندرسون که فیلم استاد با بازی او را کارگردانی کرد، تعهد و صرف زمان او در پروژه‌هایش را ستایش می‌کند.[۱۷۱] روزنامه‌نگاران به شخصیت «دلبر آمریکایی» آدامز در نقش‌های دههٔ ۲۰۰۰ او اظهار نظر کرده‌اند، و نیز به تنوع عملکردی مضاعف او در دههٔ ۲۰۱۰ تأکید داشته‌اند.[۹][۱۲][۱۰۵][۱۷۴] استیون مارش، رمان‌نویس، آدامز را «بزرگ‌ترین بازیگر نسل خود» نامید.[۱۷۵] آنتونی لین، روزنامه‌نگار و منتقد نیویورکر در سال ۲۰۱۶ در توصیف فعالیت سینمایی او در نقدی برای ورود نوشت:

مهربانی چابکی که در فیلمی مانند افسون‌شده (۲۰۰۷) از او صورت گرفت، در سال‌های اخیر با عزم جدی استاد (۲۰۱۲) و پرخاش حقه‌بازی آمریکایی (۲۰۱۳) تندخو شده است و اکنون در ورود، استعداد او برای اندوه، توانایی او، و دلپذیری فطری خلق و خوی او با همدیگر یکی می‌شوند.[۱۷۶]

فوربز آدامز را در میان بازیگران زن جهان با بیشترین دستمزد رتبه‌بندی کرد. نام او با درآمد بالغ بر ۱۳ میلیون دلار در ۲۰۱۴ و نیز در ۲۰۱۶ و بالغ بر ۱۱ میلیون دلار در ۲۰۱۷ در این رتبه‌بندی قرار گرفت.[۱۷۷][۱۷۸][۱۷۹] این مجله در سال ۲۰۱۴ او را در فهرست سالانه ۱۰۰ سلبریتی خود معرفی کرد و نیز او را در میان قدرتمندترین بازیگران زن در این تجارت قرار داد.[۱۸۰][۱۸۱] همچنین در آن سال، او از سوی مجلهٔ تایم یکی از ۱۰۰ شخص تأثیرگذار جهان نامیده شد.[۱۸۲] آدامز در سال ۲۰۱۷ یک ستاره در پیاده‌روی مشاهیر هالیوود کسب کرد.[۱۸۳] فیلم‌های او تا سال ۲۰۱۷ بیش از ۴٫۷ میلیارد دلار در سراسر جهان فروش داشته است.[۷۵] رابرت ایتو از نیویورک تایمز معتقد است که گرایش او به پروژه‌های مخاطره‌آمیز مانع از آن می‌شود که در گیشه موفق‌تر باشد.[۱۰۵]

استوارت مک‌گورک از جی‌کیو به پوست روشن و صاف، موهای خرمایی، مهربانی و سبک صحبت صمیمانهٔ آدامز به‌عنوان یکی از خصلت‌های بارز او اشاره کرده است.[۹] او در سال ۲۰۱۱ از سوی ال به عنوان یکی از زیباترین افراد در آمریکا معرفی شد، و چندین نشریه حضور او در فرش قرمز را در میان فهرست خودشان از سلبریتی‌های خوش‌پوش قرار داده‌اند.[۱۸۴] آدامز در سال ۲۰۱۲ یکی از عطرهای لاکست را تبلیغ کرد و دو سال بعد، از لوازم جانبی و کیف‌های دستی مکس مرا اعلام پشتیبانی کرد.[۱۸۵] او در سال ۲۰۱۵ با مکس مرا برای طراحی و تبلیغ یکی از خط‌های تولید کیف دستی همکاری کرد.[۱۸۶]

زندگی شخصی

[ویرایش]

آدامز در سال ۲۰۰۱ در کلاس بازیگری با بازیگر و نقاش، دارن لو گالو، آشنا شد و سال بعد هنگامی که در فیلم کوتاهی با عنوان سِنت‌ها همکاری می‌کردند، شروع به ملاقات کردند.[۵][۱۸۷] آن‌ها در سال ۲۰۰۸ نامزد کردند و دخترشان، آویانا، در سال ۲۰۱۰ به دنیا آمد.[۱۸۸][۱۸۹] این زوج هفت سال پس از نامزدی در یک مراسم خصوصی واقع در مزرعه‌ای نزدیک سانتا باربارا، کالیفرنیا ازدواج کردند.[۱۹۰][۱۹۱] آدامز در سال ۲۰۱۶ گفت که از فداکاری‌های بی‌شماری که لو گالو به عنوان مراقب اصلی خانواده‌شان انجام داده، قدردانی می‌کند.[۱۱] آن‌ها در بورلی هیلز، کالیفرنیا زندگی می‌کنند.[۱۹۲] او زندگی خانوادگی‌اش را «بسیار آرام» توصیف کرده و می‌گوید روال زندگی‌اش شامل رفتن به سر کار، بردن دخترش به پارک و داشتن قرارهای عاشقانه هفتگی با شوهرش است.[۷]

آدامز ارزش ناچیزی به سلبریتی‌ بودن قائل است و عقیده دارد که «هرچه تعداد بیشتری از مردم در مورد من بدانند، کمتر به من و کاراکترهایم اعتماد می‌کنند».[۱۹۱] او بسیار کم به شایعات بی‌اساس یا پوشش تبلویدها توجه می‌کند و می‌کوشد که بین کار و زندگی سالم تعادل ایجاد کند.[۷][۱۹۳] او سعی می‌کند تحت تأثیر شهرتش قرار نگیرد و باور دارد که این امر مانع خواهد شد که بتواند در نقش‌هایش درست بازی کند. آدامز در مورد رنج بردن از عدم اعتماد به نفس و عدم اطمینان از دوران جوانی و اینکه چگونه مادر شدن او را آرام‌تر کرد، صحبت کرده است.[۷][۱۱] او هنگام استرس در محل کار، اغلب به ترانه‌خواندن می‌پردازد.[۹] او به دیگر بازیگران پیوسته و خواستار برابری دستمزد زنان در صنعت سینما شده است، اما او فکر می‌کند که اغلب بیش از حد از بازیگران زن خواسته می‌شود که دربارهٔ عدم توازن درآمدی بین جنسیت‌ها توضیح دهند و عقیده دارد که این سؤالات در عوض باید از تهیه‌کنندگان پرسیده شود.[۹][۱۹۴]

آدامز بعد از اینکه در سال‌های اولیهٔ حضور در صنعت سینما با مشکلاتی مواجه شده بود، امروزه تا حد زیادی با دانش‌آموزان محروم مدرسه فیلم گتو در شهر نیویورک همکاری کرده است.[۱۹۵] ورایتی در ۲۰۱۰ از او به دلیل همکاری با آن‌ها تقدیر کرد.[۱۹۶] او از پروژهٔ ترور (سازمانی غیرانتفاعی که از نوجوانان ال‌جی‌بی‌تی مشکل‌دار حمایت می‌کند) پشتیبانی کرده و در سال ۲۰۱۱ مجری رویداد «ترور لایو» بود.[۱۹۷] او در سال ۲۰۱۳، کتاب زیبایی برای سرطان مغز را برای کمک به جمع‌آوری پول برای مؤسسات خیریهٔ سرطان مغز اسناگ و هدراش منتشر کرد.[۱۹۸] سال بعد، او در یک رویداد خیریه برای جمع‌آوری کمک‌های مالی برای کودکان مورد آزار جنسی در مرکز پزشکی یوسی‌ال‌ای، سانتا مونیکا شرکت کرد.[۱۹۹] آدامز در سال ۲۰۲۰ با بازیگر جنیفر گارنر همکاری کرد تا کمپین #SaveWithStories را برای ترویج آموزش کودکان در زمان تعطیلی مدارس به‌دلیل همه‌گیری کووید-۱۹ راه‌اندازی کند.[۲۰۰] آدامز سفیر بنیاد راه درست[ح] است؛ این خیریه خدمات شغلی و سلامت روانی به جوانان سابقاً تحت سرپرستی ارائه می‌دهد.[۲۰۱]

کارنامهٔ هنری و جوایز

[ویرایش]
مقاله‌های اصلی: کارنامه هنری ایمی آدامز و فهرست جایزه‌ها و نامزدی‌های ایمی آدامز
آدامز در ۲۰۱۱

بنا به گزارش وبگاه نقد و بررسی راتن تومیتوز و وبگاه گیشهٔ باکس آفیس موجو، تحسین‌شده‌ترین و پرفروش‌ترین فیلم‌های آدامز اگه می‌تونی منو بگیر (۲۰۰۲)، جون‌باگ (۲۰۰۵)، افسون‌زده (۲۰۰۷)، تردید (۲۰۰۸)، شب در موزه: نبرد اسمیتسونین (۲۰۰۹)، جولی و جولیا (۲۰۰۹)، مشت‌زن (۲۰۱۰)، ماپت‌ها (۲۰۱۱)، استاد (۲۰۱۲)، مرد پولادین (۲۰۱۳)، او (۲۰۱۳)، حقه‌بازی آمریکایی (۲۰۱۳)، چشمان بزرگ (۲۰۱۴)، بتمن در برابر سوپرمن: طلوع عدالت (۲۰۱۶)، ورود (۲۰۱۶)، حیوانات شب‌زی (۲۰۱۶) و لیگ عدالت (۲۰۱۷) هستند.[۷۵][۱۲۴] از پروژه‌های تلویزیونی او می‌توان به نقش‌آفرینی در مینی‌سریال چیزهای تیز (۲۰۱۸) از شبکهٔ اچ‌بی‌او اشاره کرد.[۱۳۶] او در بازآفرینی نمایش به‌سوی جنگل واقع در پابلیک تییتر در سال ۲۰۱۲ و بازآفرینی نمایش باغ‌وحش شیشه‌ای واقع در وست اند در سال ۲۰۲۲ حضور داشته است.[۸۹][۱۶۱]

آدامز شش بار نامزد دریافت جایزهٔ اسکار شده است: بهترین بازیگر نقش مکمل زن برای جون‌باگ (۲۰۰۵)، تردید (۲۰۰۸)، مشت‌زن (۲۰۱۰)، استاد (۲۰۱۲) و معاون (۲۰۱۸)، و بهترین بازیگر زن برای حقه‌بازی آمریکایی (۲۰۱۳).[۲۰۲] او برای حقه‌بازی آمریکایی (۲۰۱۳) و چشمان بزرگ (۲۰۱۴) دو جایزهٔ گلدن گلوب در رشتهٔ بهترین بازیگر زن در کمدی یا موزیکال برنده شده و غیر از این نامزد دریافت هفت جایزه گلدن گلوب بوده است: بهترین بازیگر زن در کمدی یا موزیکال برای افسون‌زده (۲۰۰۷)، بهترین بازیگر نقش مکمل زن برای تردید (۲۰۰۸)، مشت‌زن (۲۰۱۰)، استاد (۲۰۱۲) و معاون (۲۰۱۸)، بهترین بازیگر زن در درام برای ورود (۲۰۱۶)، و بهترین بازیگر زن در مینی‌سریال برای چیزهای تیز (۲۰۱۸).[۲۰۳]

یادداشت‌ها

[ویرایش]
  1. ↑ David Taylor Dance Company
  2. ↑ Country Dinner Playhouse
  3. ↑ Michael Brindisi
  4. ↑ Chanhassen Dinner Theater
  5. ↑ The Chromium Hook
  6. ↑ Manchester Prep
  7. ↑ Bond Group Entertainment
  8. ↑ The RightWay Foundation

منابع

[ویرایش]
  1. ↑ Mallenbaum, Carly (20 August 2014). "Photos: Amy Adams turns 40 and we admire her beauty". USA Today. Retrieved 18 May 2024. Happy 40th Birthday, Amy Adams!
  2. ↑ "The A-List Talent and Irresistible Charm of Amy Adams". vogue.com. 17 November 2014. Archived from the original on 18 November 2014. Retrieved 18 May 2024. She tells me that she turned 40 in August
  3. ↑ Dargis, Manohla (2017-10-16). "The Versatile and Resilient Amy Adams". The New York Times (به انگلیسی). ISSN 0362-4331. Archived from the original on April 15, 2022. Retrieved 2023-07-05.
  4. ↑ "Amy Adams Biography: Actress (1974)". Biography. Archived from the original on 5 July 2022. Retrieved December 23, 2014.
  5. ↑ ۵٫۰۰ ۵٫۰۱ ۵٫۰۲ ۵٫۰۳ ۵٫۰۴ ۵٫۰۵ ۵٫۰۶ ۵٫۰۷ ۵٫۰۸ ۵٫۰۹ ۵٫۱۰ ۵٫۱۱ ۵٫۱۲ ۵٫۱۳ ۵٫۱۴ ۵٫۱۵ Shnayerson, Michael (December 18, 2008). "Some Enchanted Amy". Vanity Fair. Archived from the original on December 18, 2008. Retrieved December 31, 2008.
  6. ↑ ۶٫۰۰ ۶٫۰۱ ۶٫۰۲ ۶٫۰۳ ۶٫۰۴ ۶٫۰۵ ۶٫۰۶ ۶٫۰۷ ۶٫۰۸ ۶٫۰۹ ۶٫۱۰ West, Naomi (November 16, 2007). "Amy Adams: Happily ever after". The Daily Telegraph. Archived from the original on 14 February 2009. Retrieved December 31, 2008.
  7. ↑ ۷٫۰۰ ۷٫۰۱ ۷٫۰۲ ۷٫۰۳ ۷٫۰۴ ۷٫۰۵ ۷٫۰۶ ۷٫۰۷ ۷٫۰۸ ۷٫۰۹ ۷٫۱۰ ۷٫۱۱ Bilmes, Alex (December 18, 2013). "Amy Adams Interview: Esquire Meets The Star Of 'American Hustle'". Esquire. Archived from the original on 21 September 2017. Retrieved September 21, 2017.
  8. ↑ Koltnow, Barry (November 17, 2007). "'Enchanted' with Amy Adams". The Orange County Register. Archived from the original on 20 November 2007. Retrieved December 31, 2008.
  9. ↑ ۹٫۰ ۹٫۱ ۹٫۲ ۹٫۳ ۹٫۴ ۹٫۵ ۹٫۶ ۹٫۷ McGurk, Stuart (October 7, 2016). "Amy Adams: David O Russell made me cry every day on American Hustle". GQ. Archived from the original on 21 September 2017. Retrieved September 20, 2017.
  10. ↑ ۱۰٫۰ ۱۰٫۱ ۱۰٫۲ ۱۰٫۳ ۱۰٫۴ Rochlyn, Margy (November 4, 2007). "A Disney Princess, Not Winking but Floating". The New York Times. Archived from the original on 17 June 2013. Retrieved December 31, 2008.
  11. ↑ ۱۱٫۰ ۱۱٫۱ ۱۱٫۲ ۱۱٫۳ Freeman, Hadley (November 5, 2016). "Amy Adams: 'I thought, if I can't figure this out, I can't work any more'". The Guardian. Archived from the original on 18 August 2017. Retrieved September 22, 2017.
  12. ↑ ۱۲٫۰ ۱۲٫۱ Heawood, Sophie (January 23, 2011). "Amy Adams: punching above her weight". The Guardian. Archived from the original on 20 September 2017. Retrieved September 22, 2017.
  13. ↑ Galloway, Stephen; Guider, Elizabeth (December 8, 2008). "Oscar Roundtable: The Actresses". The Hollywood Reporter. Archived from the original on 1 December 2020. Retrieved September 10, 2011.
  14. ↑ ۱۴٫۰ ۱۴٫۱ Head, Steve (January 8, 2003). "An Interview with Amy Adams". IGN Entertainment. Archived from the original on 11 February 2008. Retrieved January 26, 2008.
  15. ↑ ۱۵٫۰ ۱۵٫۱ ۱۵٫۲ ۱۵٫۳ ۱۵٫۴ Freedom du Lac, Josh (December 11, 2008). "'The Real Thing': Amy Adams Enchants, Impresses in Nun's Role". The Washington Post. Archived from the original on 9 November 2012. Retrieved December 31, 2008.
  16. ↑ ۱۶٫۰ ۱۶٫۱ ۱۶٫۲ ۱۶٫۳ Moore, John (February 4, 2006). ""Junebug" role takes flight". The Denver Post. Archived from the original on September 21, 2017. Retrieved September 19, 2017.
  17. ↑ Rowan, Tom (September 1, 2015). A Chorus Line FAQ: All That's Left to Know About Broadway's Singular Sensation. Applause Theatre & Cinema Books. p. 392. ISBN 978-1-4950-4602-5.
  18. ↑ ۱۸٫۰ ۱۸٫۱ ۱۸٫۲ Goldfarb, Brad (2008). "Amy Adams profile". Interview. Vol. 38, no. 1. Brant Publications, Inc. pp. 100–107, 150. ISSN 0149-8932.
  19. ↑ ۱۹٫۰ ۱۹٫۱ ۱۹٫۲ ۱۹٫۳ ۱۹٫۴ Colin, Covert (November 10, 2016). "'Minnesota is my adopted home,' says Hollywood star Amy Adams". Star Tribune. Archived from the original on September 21, 2017. Retrieved September 19, 2017.
  20. ↑ ۲۰٫۰ ۲۰٫۱ ۲۰٫۲ Voss, Brandon (November 16, 2007). "Big Gay Following: Amy Adams". The Advocate. Archived from the original on October 2, 2017. Retrieved September 22, 2017.
  21. ↑ ۲۱٫۰ ۲۱٫۱ Darby, Maloney (September 6, 2016). "Telluride: How Amy Adams went from dinner theater to Hollywood star". KPCC. Archived from the original on September 20, 2017. Retrieved September 19, 2017.
  22. ↑ ۲۲٫۰ ۲۲٫۱ ۲۲٫۲ ۲۲٫۳ Combe, Rachael (February 2, 2008). "Chasing Amy". Elle. Archived from the original on 20 December 2016. Retrieved December 9, 2016.
  23. ↑ Flint, Joe (October 22, 1999). "On The Air". Entertainment Weekly. Archived from the original on November 22, 2008. Retrieved January 26, 2008.
  24. ↑ "Cruel Intentions 2 (2000)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 11 October 2016. Retrieved September 22, 2017.
  25. ↑ Nathan, Rabin (March 13, 2000). "Cruel Intentions 2". The A.V. Club. Archived from the original on 22 September 2017. Retrieved September 22, 2017.
  26. ↑ Holden, Stephen (December 2001). The New York Times Film Reviews 1999–2000. Taylor & Francis. p. 359. ISBN 978-0-415-93696-5.
  27. ↑ "Gold Derby by Tom O'Neil: Transcript of our chat with critics' award winner Amy Adams". Los Angeles Times. January 12, 2006. Archived from the original on 20 November 2009. Retrieved December 30, 2008.
  28. ↑ "That '70s Show Season 2 Episode 15". TV Guide. Archived from the original on 14 October 2022. Retrieved March 24, 2015.
    "Series 2 – 16. Murphy's Luck". Radio Times. Archived from the original on 2 April 2015. Retrieved March 24, 2015.
    "Buffy the Vampire Slayer Season 5 Episode 6". TV Guide. Archived from the original on 2 April 2015. Retrieved March 24, 2015.
    "Smallville, Season 1". iTunes (Apple Inc.). Archived from the original on 2 April 2015. Retrieved March 24, 2015.
    Wickman, Kase (November 3, 2014). "21 People You Didn't Know Were On 'The West Wing'". MTV. Archived from the original on 4 April 2015. Retrieved March 24, 2015.
  29. ↑ "Amy Adams talks about her struggling beginnings". Backstage. April 6, 2008.
  30. ↑ Getlen, Larry (March 2, 2008). "Q&A: Amy Adams". New York Post. Archived from the original on 11 January 2009. Retrieved March 28, 2008.
  31. ↑ McCarthy, Todd (December 13, 2002). "Review: 'Catch Me If You Can'". Variety. Archived from the original on 20 September 2017. Retrieved September 19, 2017.
  32. ↑ "The Last Run (2004)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 27 November 2017. Retrieved March 24, 2015.
  33. ↑ Freydkin, Donna (March 5, 2008). "Rising star Amy Adams's career seems enchanted". USA Today. Archived from the original on 9 February 2009. Retrieved December 31, 2008.
  34. ↑ Page, Janice (August 7, 2005). "For actress Amy Adams, role was a turning point". The Boston Globe. Archived from the original on August 10, 2005. Retrieved January 26, 2008.
  35. ↑ Robey, Tim (April 14, 2006). "A small, quiet miracle". The Daily Telegraph. Archived from the original on 19 September 2017. Retrieved September 19, 2017.
  36. ↑ Hornaday, Ann (August 26, 2005). "'Junebug': Welcome to the Rural World". The Washington Post. Archived from the original on 19 September 2017. Retrieved September 19, 2017.
  37. ↑ "Independent Spirit Awards" (PDF). Independent Spirit Awards. Archived (PDF) from the original on 14 April 2016. Retrieved March 24, 2016.
  38. ↑ "The BFCA Critics' Choice Awards: 2005". Broadcast Film Critics Association. Archived from the original on June 29, 2012. Retrieved August 19, 2015.
  39. ↑ "The Wedding Date (2005)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 30 August 2017. Retrieved September 19, 2017.
  40. ↑ "Standing Still (2005)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 22 September 2017. Retrieved September 19, 2017.
  41. ↑ "5 Things You Don't Know About Amy Adams". The Hollywood Reporter. March 27, 2011. Archived from the original on 9 April 2015. Retrieved March 24, 2015.
  42. ↑ Travers, Peter (August 3, 2006). "Talladega Nights: The Ballad of Ricky Bobby". Rolling Stone. Archived from the original on 6 May 2016. Retrieved September 19, 2017.
  43. ↑ Holden, Stephen (May 11, 2007). "Chasing an Old Flame, Taking No Prisoners". The New York Times. Archived from the original on 2 April 2015. Retrieved March 21, 2015.
  44. ↑ ۴۴٫۰ ۴۴٫۱ Wloszczyna, Susan (November 14, 2007). "Enchanted princess steps out of cartoon, into Manhattan". USA Today. Archived from the original on 24 January 2008. Retrieved January 4, 2008.
  45. ↑ Carroll, Larry (January 26, 2007). "Sam Jackson Reunites With Willis, 'Underdog' Gets Real: Sundance File". MTV. Archived from the original on 4 April 2015. Retrieved March 24, 2015.
  46. ↑ Wood, Jennifer (November 26, 2007). "Amy Adams Enchants Kevin Lima". MovieMaker. Archived from the original on May 18, 2015. Retrieved May 12, 2015.
  47. ↑ "Enchanted (Soundtrack from the Motion Picture)". iTunes (Apple Inc.). November 20, 2007. Archived from the original on 18 September 2017. Retrieved September 19, 2017.
  48. ↑ Ebert, Roger (November 21, 2007). "Enchanted". Chicago Sun-Times. Archived from the original on 4 June 2008. Retrieved December 30, 2008.
  49. ↑ Morris, Wesley (November 21, 2007). "Enchanted: A movie princess is born". The Boston Globe. Archived from the original on 8 May 2008. Retrieved January 26, 2008.
  50. ↑ McCarthy, Todd (November 18, 2007). "Review: 'Enchanted'". Variety. Archived from the original on 21 September 2017. Retrieved September 21, 2017.
  51. ↑ "Enchanted". Box Office Mojo. October 26, 2008. Archived from the original on 24 January 2010. Retrieved December 20, 2008.
  52. ↑ Bruno, Mike (December 14, 2007). "Golden Globes nominees are ..." Entertainment Weekly. Archived from the original on 25 July 2015. Retrieved July 25, 2015.
  53. ↑ Whitehead, J.W. (June 6, 2014). Mike Nichols and the Cinema of Transformation. McFarland & Company. pp. 288–289. ISBN 978-1-4766-1642-1. Archived from the original on 17 March 2024. Retrieved September 22, 2017.
  54. ↑ Honeycutt, Kirk (November 27, 2007). "Charlie Wilson's War". The Hollywood Reporter. Archived from the original on 22 September 2017. Retrieved September 19, 2017.
  55. ↑ Bradshaw, Peter (January 11, 2008). "Charlie Wilson's War". The Guardian. Archived from the original on 17 March 2017. Retrieved September 19, 2017.
  56. ↑ ۵۶٫۰ ۵۶٫۱ Zeidler, Sue (March 19, 2009). "Just a Minute With: Amy Adams for "Sunshine Cleaning"". Reuters. Archived from the original on 19 September 2017. Retrieved September 19, 2017.
  57. ↑ Tourtellotte, Bob (January 21, 2008). "Docs are hot at Sundance". Reuters. Archived from the original on 3 February 2008. Retrieved December 31, 2008.
  58. ↑ LaSalle, Mick (March 20, 2009). "Movie review: Amy Adams in 'Sunshine Cleaning'". San Francisco Chronicle. Archived from the original on 2 April 2015. Retrieved March 8, 2015.
  59. ↑ Holden, Stephen (March 7, 2008). "Can a Screwball Fable Have an Eye for Detail and a Heart for Fun? Discuss". The New York Times. Archived from the original on 2 April 2015. Retrieved August 31, 2015.
  60. ↑ ۶۰٫۰ ۶۰٫۱ Freydkin, Donna (December 18, 2008). "A 'Bergman thing' going on with Doubt star Amy Adams". USA Today. Archived from the original on 9 February 2009. Retrieved December 31, 2008.
  61. ↑ Biancolli, Amy (December 18, 2008). "Doubt". Houston Chronicle. Archived from the original on 20 September 2017. Retrieved September 19, 2017.
  62. ↑ Hornaday, Ann (December 12, 2008). "Movie Review: Meryl Streep and Philip Seymour Hoffman in 'Doubt'". The Washington Post. Archived from the original on 19 September 2017. Retrieved September 19, 2017.
  63. ↑ Schlegel, Chad (January 21, 2009). "Oscars 2009: All the nominees". Entertainment Weekly. Archived from the original on 9 May 2015. Retrieved July 26, 2015.
  64. ↑ "Baftas 2009: full list of nominations". The Guardian. January 15, 2009. Archived from the original on 25 July 2015. Retrieved July 25, 2015.
  65. ↑ "Complete List of Nominations for 2009 Golden Globes". E!. December 11, 2008. Archived from the original on 2 February 2017. Retrieved July 25, 2015.
  66. ↑ Whitty, Stephen (March 1, 2008). "For Amy Adams, being nice is the best revenge". The Star-Ledger. Archived from the original on 18 September 2018. Retrieved March 28, 2008.
  67. ↑ ۶۷٫۰ ۶۷٫۱ ۶۷٫۲ ۶۷٫۳ ۶۷٫۴ Patterson, John (November 22, 2012). "Amy Adams: 'David O Russell said to me: 'You are so not the princess type'". The Guardian. Archived from the original on 21 October 2013. Retrieved November 22, 2012.
  68. ↑ ۶۸٫۰ ۶۸٫۱ Py-Lieberman, Beth (June 2009). "Q and A: Amy Adams". Smithsonian. Archived from the original on 22 September 2017. Retrieved September 22, 2017.
  69. ↑ Kaltenbach, Chris (May 17, 2009). "Amy Adams can play saintly, sweet and saucy". The Baltimore Sun. Archived from the original on 4 March 2016. Retrieved June 12, 2009.
  70. ↑ "Night at the Museum 2: Battle of the Smithsonian". Metacritic. Archived from the original on 27 May 2009. Retrieved June 12, 2009.
  71. ↑ Phillips, Michael (May 20, 2009). "Toys in the nation's attic". Chicago Tribune. Archived from the original on May 27, 2009. Retrieved June 12, 2009.
  72. ↑ "You Can Now Watch Julie and Julia Without Julie". Vanity Fair. November 15, 2014. Archived from the original on 12 April 2015. Retrieved May 12, 2015.
  73. ↑ Haddon, Cole (August 7, 2009). "Interview: Amy Adams on Julie & Julia". MTV. Archived from the original on 22 September 2017. Retrieved September 22, 2017.
  74. ↑ Rickey, Carrie (August 7, 2009). "A film as delicious as French cuisine". The Philadelphia Inquirer. Archived from the original on 17 October 2015. Retrieved May 12, 2015.
  75. ↑ ۷۵٫۰ ۷۵٫۱ ۷۵٫۲ ۷۵٫۳ "Amy Adams Movie Box Office Results". Box Office Mojo. Archived from the original on 3 March 2016. Retrieved September 19, 2017.
  76. ↑ Roeper, Richard (March 13, 2010). Leap Year Review. RichardRoeper.com. Archived from the original on 20 September 2017. Retrieved September 20, 2017.
  77. ↑ ۷۷٫۰ ۷۷٫۱ Christine, Lennon (December 14, 2010). "Amy Adams on Playing Against Type". Marie Claire. Archived from the original on 10 March 2017. Retrieved September 22, 2017.
  78. ↑ Heawood, Sophie (January 23, 2011). "Amy Adams: punching above her weight". The Guardian. Archived from the original on 20 September 2017. Retrieved September 20, 2017.
  79. ↑ Morgenstern, Joe (December 9, 2010). "Family Saga 'Fighter' Stings Like a Bee". The Wall Street Journal. Archived from the original on January 14, 2015. Retrieved September 20, 2012.
  80. ↑ "Winners and Nominees for the 83rd Academy Awards". Academy of Motion Pictures Arts and Sciences. Archived from the original on 5 June 2011. Retrieved January 26, 2014.
  81. ↑ "Baftas nominations 2011: full list". The Guardian. January 18, 2011. Archived from the original on 6 March 2014. Retrieved July 25, 2015.
  82. ↑ "Golden Globes 2011: full list of nominees". The Daily Telegraph. December 14, 2010. Archived from the original on 18 June 2015. Retrieved July 25, 2015.
  83. ↑ "Interview: Amy Adams". Stylist. Archived from the original on 25 December 2016. Retrieved September 22, 2017.
  84. ↑ Holden, Stephen (November 22, 2011). "Getting the Gang Together Again". The New York Times. Archived from the original on 23 June 2012. Retrieved June 9, 2012.
  85. ↑ "The Muppets (Original Motion Picture Soundtrack)". iTunes (Apple Inc.). January 2011. Archived from the original on 20 September 2017. Retrieved September 19, 2017.
  86. ↑ Schwarzbaum, Lisa (November 30, 2011). "Movie Review: The Muppets (2011)". Entertainment Weekly. Archived from the original on 30 October 2013. Retrieved November 23, 2013.
  87. ↑ ۸۷٫۰ ۸۷٫۱ ۸۷٫۲ McGrath, Charles (July 26, 2012). "The Leafy Tale of the Princess and the Queen". The New York Times. Archived from the original on 20 September 2017. Retrieved September 19, 2017.
  88. ↑ Marcus, Bennett (August 10, 2012). "Amy Adams: Prepping for Into the Woods Was "Crazy," "Didn't Even Feel Like the Same World"". Vanity Fair. Archived from the original on 13 April 2016. Retrieved September 19, 2017.
  89. ↑ ۸۹٫۰ ۸۹٫۱ Brantley, Ben (August 9, 2012). "A Witch, a Wish and Fairy Tale Agony". The New York Times. Archived from the original on 20 September 2017. Retrieved September 19, 2017.
  90. ↑ ۹۰٫۰ ۹۰٫۱ Broadbent, Lucy (November 1, 2012). "Amy Adams: interview on The Master". The Daily Telegraph. Archived from the original on 20 September 2017. Retrieved September 19, 2017.
  91. ↑ Ehrich Dowd, Kathy (February 20, 2014). "Amy Adams Breaks Down While Discussing Philip Seymour Hoffman". The Daily Telegraph. Archived from the original on 22 September 2017. Retrieved September 22, 2017.
  92. ↑ Wickman, Forrest (September 19, 2012). "How Much Scientology Made It Into The Master?". Slate. Archived from the original on 17 October 2017. Retrieved October 17, 2017.
  93. ↑ Smith, Krista (February 22, 2013). "Amy Adams on Filming *The Master'*s Masturbation Scene and Becoming Lois Lane". Vanity Fair. Archived from the original on 9 January 2017. Retrieved September 19, 2017.
  94. ↑ Chang, Justin (September 1, 2012). "Review: 'The Master'". Variety. Archived from the original on 23 May 2017. Retrieved September 20, 2017.
  95. ↑ Clarke, Donald (November 16, 2012). "The Master". The Irish Times. Archived from the original on 20 September 2017. Retrieved September 20, 2017.
  96. ↑ "Winners and Nominees for the 85th Academy Awards". Academy of Motion Pictures Arts and Sciences. Archived from the original on 14 October 2014. Retrieved January 26, 2014.
  97. ↑ "Film in 2012". British Academy of Film and Television Arts. Archived from the original on 12 February 2015. Retrieved February 5, 2015.
  98. ↑ "Golden Globes 2013: Complete List of Winners". The Hollywood Reporter. January 13, 2013. Archived from the original on 27 July 2015. Retrieved July 25, 2015.
  99. ↑ "Trouble with the Curve". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 22 September 2012. Retrieved September 21, 2012.
  100. ↑ Ebert, Roger (September 19, 2012). "Trouble with the Curve". Chicago Sun-Times. Archived from the original on 22 September 2012. Retrieved September 21, 2012.
  101. ↑ Ditzian, Eric (December 8, 2010). "Kristen Stewart has 'chops' says 'On The Road' co-star Amy Adams". MTV. Archived from the original on 20 September 2017. Retrieved September 20, 2017.
  102. ↑ ۱۰۲٫۰ ۱۰۲٫۱ Mitchell, Elvis (June 9, 2013). "Amy Adams". Interview. Archived from the original on 20 September 2017. Retrieved September 20, 2017.
  103. ↑ Bradshaw, Peter (June 13, 2013). "Man of Steel – review". The Guardian. Archived from the original on 20 September 2017. Retrieved September 20, 2017.
  104. ↑ "Man of Steel (2013)". Box Office Mojo. Archived from the original on 15 November 2019. Retrieved October 2, 2013.
  105. ↑ ۱۰۵٫۰ ۱۰۵٫۱ ۱۰۵٫۲ ۱۰۵٫۳ ۱۰۵٫۴ ۱۰۵٫۵ Ito, Robert (December 4, 2013). "A Princess Finds Her Dark Side". The New York Times. Archived from the original on 20 September 2017. Retrieved September 20, 2017.
  106. ↑ ۱۰۶٫۰ ۱۰۶٫۱ Hoby, Hermione (December 20, 2013). "American Hustle star Amy Adams, interview: 'There are people I'd love to eviscerate'". The Daily Telegraph. Archived from the original on 23 September 2017. Retrieved September 20, 2017.
  107. ↑ "American Hustle (2013)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 31 May 2016. Retrieved April 9, 2014.
  108. ↑ Dargis, Manohla (December 12, 2013). "Big Hair, Bad Scams, Motormouths". The New York Times. Archived from the original on 21 September 2017. Retrieved September 20, 2017.
  109. ↑ ۱۰۹٫۰ ۱۰۹٫۱ "Nominees for the 86th Academy Awards". Academy of Motion Pictures Arts and Sciences. Archived from the original on October 14, 2014. Retrieved January 26, 2014.
  110. ↑ "Golden Globe Winners: Complete List". Variety. January 12, 2014. Archived from the original on March 20, 2014. Retrieved July 25, 2015.
  111. ↑ "2013 Film Critic Top 10 Lists". Metacritic. Archived from the original on 2 January 2014. Retrieved September 20, 2017.
  112. ↑ "Lullaby (2014)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 26 April 2016. Retrieved February 15, 2016.
  113. ↑ ۱۱۳٫۰ ۱۱۳٫۱ Bucjley, Cara (January 6, 2015). "How Amy Adams Overcame Her Resistance to 'Big Eyes'". The New York Times. Archived from the original on 20 September 2017. Retrieved September 20, 2017.
  114. ↑ ۱۱۴٫۰ ۱۱۴٫۱ ۱۱۴٫۲ O' Toole, Lesley (December 28, 2014). "Amy Adams on playing painter Margaret Keane in Tim Burton's Big Eyes". The Independent. Archived from the original on 21 September 2017. Retrieved September 20, 2017.
  115. ↑ Doyle, Rebecca (December 10, 2014). "Margaret Keane on 'Big Eyes': "I Didn't Know Who Amy Adams Was"". The Hollywood Reporter. Archived from the original on 21 September 2017. Retrieved September 20, 2017.
  116. ↑ Kermode, Mark (December 28, 2014). "Big Eyes review – Tim Burton's most grown-up movie in years". The Observer. Archived from the original on 2 April 2015. Retrieved September 20, 2017.
  117. ↑ "Golden Globe Winners 2015: Complete List". Variety. January 11, 2015. Archived from the original on 10 July 2015. Retrieved July 25, 2015.
  118. ↑ "Baftas 2015: full list of winners". The Daily Telegraph. February 9, 2015. Archived from the original on 23 July 2015. Retrieved July 25, 2015.
  119. ↑ "Batman v Superman: Dawn of Justice (2016)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on June 2, 2017. Retrieved June 5, 2017.
  120. ↑ Chang, Justin (September 9, 2016). "Toronto 2016: 'Arrival,' 'Nocturnal Animals' and the Amy Adams effect". Los Angeles Times. Archived from the original on 20 September 2017. Retrieved September 20, 2017.
  121. ↑ ۱۲۱٫۰ ۱۲۱٫۱ Heritage, Stuart (January 27, 2017). "Vanity Fair's Hollywood issue: the year Amy Adams missed out on an Oscar". The Guardian. Archived from the original on 25 September 2017. Retrieved September 25, 2017.
  122. ↑ Coggan, Devan (September 14, 2016). "TIFF 2016: Amy Adams took notes from Tom Ford for Nocturnal Animals". Entertainment Weekly. Archived from the original on 21 September 2017. Retrieved September 20, 2017.
  123. ↑ Zacharek, Stephanie (November 18, 2016). "Review: Tom Ford's Nocturnal Animals Looks Great. But What Is It Saying?". Time. Archived from the original on 31 January 2017. Retrieved September 20, 2017.
  124. ↑ ۱۲۴٫۰ ۱۲۴٫۱ "Amy Adams". Rotten Tomatoes. Archived from the original on February 5, 2017. Retrieved September 20, 2017.
  125. ↑ Anderson, Arriston (September 1, 2016). "Venice: Amy Adams Talks Anxiety and Destiny in 'Arrival'". The Hollywood Reporter. Archived from the original on 20 September 2017. Retrieved September 20, 2017.
  126. ↑ Zwecker, Bill (November 9, 2016). "Making 'Arrival' reinforced Amy Adams's belief in alien life forms". Chicago Sun-Times. Archived from the original on 25 September 2017. Retrieved September 25, 2017.
  127. ↑ Orr, Christopher (November 11, 2016). "The Epic Intimacy of Arrival". The Atlantic. Archived from the original on 11 August 2017. Retrieved September 20, 2017.
  128. ↑ Turan, Kenneth (November 10, 2016). "Review: 'Arrival' is deeply human, expertly realized science fiction". Los Angeles Times. Archived from the original on 19 September 2017. Retrieved September 20, 2017.
  129. ↑ "Arrival (2016)". Box Office Mojo. Archived from the original on 24 June 2017. Retrieved July 16, 2017.
  130. ↑ "Golden Globe Nominations: Complete List". Variety. December 12, 2016. Archived from the original on 13 December 2016. Retrieved 23 January 2022.
  131. ↑ Ritman, Alex (January 9, 2017). "BAFTA Awards: 'La La Land' Leads Nominations". The Hollywood Reporter. Archived from the original on 10 January 2017. Retrieved 23 January 2022.
  132. ↑ Proudfoot, Jenny (January 25, 2017). "The award for the most awkward 2017 Oscars moment goes to Amy Adams". Marie Claire. Archived from the original on 20 September 2017. Retrieved September 20, 2017.
    Rich, Katie (January 24, 2017). "Why Amy Adams's Oscar Snub Was So Surprising". Vanity Fair. Archived from the original on 26 January 2017. Retrieved September 20, 2017.
    Riley, Janelle (January 24, 2017). "Why Amy Adams Deserved Oscar Attention for 'Arrival'". Variety. Archived from the original on 26 January 2017. Retrieved September 20, 2017.
  133. ↑ Grierson, Tim (November 15, 2017). "'Justice League': Review". Screen International. Archived from the original on 15 November 2017. Retrieved November 15, 2017.
  134. ↑ Petski, Denise (March 24, 2017). "'Sharp Objects': Taylor John Smith Joins HBO's Amy Adams Series". Deadline Hollywood. Archived from the original on 25 March 2017. Retrieved April 8, 2017.
  135. ↑ Petski, Denise (May 5, 2017). "'Sharp Objects': David Sullivan, Reagan Pasternak, More Set To Recur In Amy Adams's HBO Series". Deadline Hollywood. Archived from the original on 7 May 2017. Retrieved June 26, 2016.
  136. ↑ ۱۳۶٫۰ ۱۳۶٫۱ Dockterman, Eliana (June 28, 2018). "It's Hard to Watch Sharp Objects, and Even Harder to Look Away". Time. Archived from the original on 8 July 2018. Retrieved June 29, 2018.
  137. ↑ Rose, Lacey (June 20, 2018). "Amy Adams Goes Dark: 'Sharp Objects' and a Female Antihero for a Troubled Time". The Hollywood Reporter. Archived from the original on 21 June 2018. Retrieved June 29, 2018.
  138. ↑ Mulkerrins, Jane (June 9, 2018). "Amy Adams on equal pay, family life and her grittiest role to date". The Daily Telegraph. Archived from the original on 14 June 2018. Retrieved June 18, 2018.
  139. ↑ "Sharp Objects: Miniseries (2018)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 8 July 2018. Retrieved July 8, 2018.
  140. ↑ Poniewozik, James (July 5, 2018). "'Sharp Objects,' a Mesmerizing Southern Thriller, Cuts Slow but Deep". The New York Times. Archived from the original on 5 July 2018. Retrieved July 8, 2018.
  141. ↑ D'Addario, Daniel (June 7, 2018). "TV Review: 'Sharp Objects' Starring Amy Adams". Variety. Archived from the original on 18 June 2018. Retrieved June 18, 2018.
  142. ↑ Marotta, Jenna (December 5, 2018). "The Amy Adams Approach". Backstage. Archived from the original on 6 December 2018. Retrieved December 6, 2018.
  143. ↑ Siegel, Tatiana (November 19, 2018). "The Dick Cheney Dossier: Inside Adam McKay's Searing Exposé of D.C.'s "Ultimate Gamesman" in 'Vice'". The Hollywood Reporter. Archived from the original on 5 December 2018. Retrieved December 5, 2018.
  144. ↑ Lawson, Richard (December 17, 2018). "Dick Cheney Biopic Vice Is as Subtle as a Shot to the Face". Vanity Fair. Archived from the original on 18 December 2018. Retrieved December 17, 2018.
  145. ↑ Kohn, Eric (December 17, 2018). "'Vice' Review: Christian Bale Is a Perfect Dick Cheney, But the Satire Tries Too Hard". IndieWire. Archived from the original on 17 December 2018. Retrieved December 17, 2018.
  146. ↑ "Golden Globe Nominations: Complete List". Variety. December 6, 2018. Archived from the original on 6 December 2018. Retrieved December 6, 2018.
    Nordyke, Kimberly (January 22, 2019). "Oscars: 'Roma,' 'Favourite' Top Nominations With 10 Apiece". The Hollywood Reporter. Archived from the original on 22 January 2019. Retrieved January 22, 2019.
    "'The Favourite' Dominates BAFTA Nominations 2019". The Hollywood Reporter. January 8, 2019. Archived from the original on 9 January 2019. Retrieved January 9, 2019.
    Respers France, Lisa (July 16, 2019). "Emmy nominations 2019: See if your favorite shows make the cut". CNN. Archived from the original on 16 July 2019. Retrieved July 16, 2019.
  147. ↑ Kroll, Justin (April 4, 2019). "Amy Adams to Star in Ron Howard's 'Hillbilly Elegy' at Netflix (Exclusive)". Variety. Archived from the original on 4 April 2019. Retrieved April 5, 2019.
  148. ↑ "Hillbilly Elegy (2020)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 27 November 2020. Retrieved March 7, 2022.
  149. ↑ "'Hillbilly Elegy' Review: A Bestselling Memoir Becomes Oscar-Season B.S." Rolling Stone. November 12, 2020. Archived from the original on 19 January 2021. Retrieved January 20, 2021.
  150. ↑ "Hillbilly Elegy". Metacritic. Archived from the original on 19 November 2020. Retrieved January 20, 2021.
  151. ↑ "Hillbilly Elegy is a horrific showcase for miserable overacting: Review". EW. Archived from the original on 19 January 2021. Retrieved January 20, 2021. Her descent into addiction takes maybe two scenes, one of them roller-skating high through the ICU while Bananarama's "Cruel Summer" plays on the soundtrack. Playing a drug addict is tricky. On a story level, it requires patience: Enough narrative real estate so we understand the person behind the disease, enough scenes that aren't just a freakout acting reel.
  152. ↑ "Hillbilly Elegy Is Not the Fun Kind of Bad". Vulture. November 24, 2020. Archived from the original on 15 January 2021. Retrieved January 20, 2021. Adams has been given an ironic hell punishment for actorly ambition — consisting of so many outsized scenes and no center.
  153. ↑ "SAG Nominations: 12 Biggest Snubs and Surprises, From Amanda Seyfried to Regé-Jean Page". Variety. February 4, 2021. Archived from the original on 9 March 2022. Retrieved March 9, 2022.
  154. ↑ Rubin, Rebecca (March 17, 2020). "'Black Widow' Release Pulled Amid Coronavirus Pandemic". Variety. Archived from the original on 17 March 2020. Retrieved March 17, 2020.
  155. ↑ Ivie, Devon (March 4, 2021). "The Woman in the Window Movie Really, Finally Has a Release Date". Vulture. Archived from the original on 11 April 2021. Retrieved March 27, 2021.
  156. ↑ Kit, Borys (August 28, 2020). "Amy Adams Joins Universal's 'Dear Evan Hansen' Musical". The Hollywood Reporter. Archived from the original on 28 August 2020. Retrieved August 28, 2020.
  157. ↑ "The Woman in the Window (2021)". Rotten Tomatoes. Fandango Media. Retrieved October 1, 2021.
  158. ↑ "Dear Evan Hansen". Rotten Tomatoes. Fandango Media. Archived from the original on 27 September 2021. Retrieved January 1, 2021.
  159. ↑ "Amy Adams to make her West End debut in The Glass Menagerie". The Guardian. September 14, 2021. Archived from the original on 12 May 2022. Retrieved May 12, 2022.
  160. ↑ "The day Amy Adams cried: 'I know I'm puffy-eyed today'". The Times. May 29, 2022. Archived from the original on 28 May 2022. Retrieved May 30, 2022.
  161. ↑ ۱۶۱٫۰ ۱۶۱٫۱ "Reviews: What Did Critics Say About Amy Adams in West End The Glass Menagerie?". Archived from the original on 22 November 2022. Retrieved November 21, 2022.
  162. ↑ "Amy Adams' West End debut gets mixed reviews". BBC News. June 1, 2022. Archived from the original on 16 May 2023. Retrieved June 1, 2022.
  163. ↑ D'Alessandro, Anthony (December 11, 2020). "Disenchanted': 'Enchanted' Sequel With Amy Adams Going To Disney+". Deadline. Archived from the original on December 11, 2020. Retrieved December 11, 2020.
  164. ↑ Fogarty, Paul (November 18, 2022). "Disenchanted's soundtrack boasts returning Amy Adams alongside new cast members". HITC. Archived from the original on 20 November 2022. Retrieved November 20, 2022.
  165. ↑ "Disenchanted (2022)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 19 April 2023. Retrieved November 19, 2022.
  166. ↑ Petski, Denise (March 12, 2019). "Amy Adams Inks First-Look Deal With HBO; Starts Production Company, Developing 'Poisonwood Bible'". Deadline Hollywood. Archived from the original on December 17, 2019. Retrieved May 9, 2021.
    Otterson, Joe (March 12, 2019). "Amy Adams Sets First-Look Deal at HBO, to Develop 'Poisonwood Bible' Limited Series". Variety. Archived from the original on March 14, 2019. Retrieved March 13, 2019.
    Otterson, Joe (October 15, 2019). "Amy Adams, Laura Dern to Produce 'The Most Fun We Ever Had' Adaptation at HBO". Variety. Archived from the original on October 16, 2019. Retrieved October 15, 2019.
    Fleming, Mike Jr. (May 4, 2021). "Amy Adams & Jake Gyllenhaal Team To Produce 'Finding The Mother Tree'; Adams To Star In Adaptation Of Suzanne Simard Memoir". Deadline Hollywood. Archived from the original on May 9, 2021. Retrieved May 9, 2021.
    Donnelly, Matt (May 4, 2021). "Amy Adams, Jake Gyllenhaal Win Rights to Memoir 'Finding the Mother Tree' With Adams to Star". Variety. Archived from the original on May 9, 2021. Retrieved May 9, 2021.
    Hersko, Tyler (August 4, 2020). "Amy Adams to Star in Netflix Limited Series 'Kings of America' from Adam McKay". IndieWire. Archived from the original on 24 November 2022. Retrieved November 23, 2022.
  167. ↑ Fleming, Mike Jr. (July 30, 2020). "Amy Adams, Annapurna Pictures Team On Adaptation Of Rachel Yoder Novel 'Nightbitch'". Deadline Hollywood. Archived from the original on May 20, 2022. Retrieved May 30, 2022.
  168. ↑ Swanson, Carl (August 22, 2016). "Amy Adams Is on a Different Planet". Vulture. Archived from the original on November 23, 2016. Retrieved September 22, 2017.
  169. ↑ Rea, Steven (November 11, 2016). "Amy Adams on 'Arrival,' 'Nocturnal Animals,' aliens, acting and being a mom". The Philadelphia Inquirer. Archived from the original on December 2, 2016. Retrieved September 22, 2017.
  170. ↑ Scovell, Nell (December 16, 2013). "The Adams Chronicle". Vanity Fair. Archived from the original on April 14, 2016. Retrieved September 22, 2017.
  171. ↑ ۱۷۱٫۰ ۱۷۱٫۱ ۱۷۱٫۲ ۱۷۱٫۳ Van Meter, Jonathan (November 17, 2014). "The A-List Talent and Irresistible Charm of Amy Adams". Vogue. Archived from the original on March 2, 2017. Retrieved September 22, 2017.
  172. ↑ ۱۷۲٫۰ ۱۷۲٫۱ Keegan, Rebecca (September 4, 2016). "Amy Adams on 'Arrival' and abandoning her 'harsh critic'". Los Angeles Times. Archived from the original on September 19, 2017. Retrieved September 22, 2017.
  173. ↑ Coyle, Jake (November 7, 2016). "The evolution of Amy Adams on view in 'Arrival,' 'Nocturnal'". The Washington Times. Archived from the original on November 9, 2016. Retrieved September 22, 2017.
  174. ↑ Barnett, Laura (March 29, 2011). "Amy Adams: the story so far". The Daily Telegraph. Archived from the original on April 1, 2011. Retrieved September 22, 2017.
  175. ↑ Marche, Stephen (September 12, 2016). "Amy Adams Might Win an Oscar This Year. The Question Is: For Which Film?". Esquire. Archived from the original on December 4, 2016. Retrieved September 22, 2017.
  176. ↑ Lane, Antony (November 14, 2016). "The Consuming Fervor of "Arrival"". The New Yorker. Archived from the original on April 28, 2017. Retrieved September 25, 2017.
  177. ↑ "Top Earning Actresses 2014". Forbes. Archived from the original on September 25, 2016. Retrieved November 30, 2016.
  178. ↑ "The World's Highest-Paid Actresses 2016". Forbes. Archived from the original on November 30, 2016. Retrieved November 30, 2016.
  179. ↑ "The World's Highest-Paid Actresses 2017". Forbes. Archived from the original on September 22, 2017. Retrieved September 22, 2017.
  180. ↑ "Beyonce Knowles Tops Forbes' 15th Annual Celebrity 100". Forbes. Archived from the original on January 27, 2017. Retrieved September 22, 2017.
  181. ↑ "Celeb 2014: Most Powerful Actresses". Forbes. Archived from the original on March 24, 2016. Retrieved September 22, 2017.
  182. ↑ Blunt, Emily (April 23, 2014). "Amy Adams". Time. Archived from the original on May 1, 2014. Retrieved May 2, 2014.
  183. ↑ Asher, Jane (January 12, 2017). "Amy Adams Celebrates Hollywood Walk of Fame Star with Her Mini-Me". InStyle. Archived from the original on January 16, 2017. Retrieved September 22, 2017.
  184. ↑ Thomsen, Kat; Aminosharei, Nojan (June 30, 2011). "Beautiful People: America the Beautiful". Elle. Archived from the original on July 2, 2016. Retrieved September 22, 2017.
    "Check out our round-up of the best dressed stars in the history of the Academy Awards". Marie Claire. March 3, 2017. Archived from the original on March 2, 2017. Retrieved September 22, 2017.
    "Oscars: The best dresses of all time". CNN. February 26, 2014. Archived from the original on February 22, 2015. Retrieved September 22, 2017.
    "Amy Adams from Best Dressed at 2014 Oscars". E!. Archived from the original on August 29, 2016. Retrieved September 22, 2017.
    Barsamian, Edward (November 17, 2014). "Amy Adams's 10 Best Fashion Moments from 2014". Vogue. Archived from the original on September 22, 2017. Retrieved September 22, 2017.
  185. ↑ Zargani, Luisa (July 15, 2014). "Max Mara Calls On Amy Adams". Women's Wear Daily. Archived from the original on December 22, 2015.
  186. ↑ Plummer, Todd (October 20, 2015). "Amy Adams Gave Everyone 'Goose Bumps' While Shooting Her Max Mara Campaign". Vogue. Archived from the original on November 22, 2015.
  187. ↑ "Names & Faces". The Washington Post. July 26, 2008. Archived from the original on November 9, 2012. Retrieved January 3, 2009.
  188. ↑ "Amy Adams Marries Darren Le Gallo After Seven-Year Engagement". Us Weekly. May 4, 2015. Archived from the original on December 20, 2016. Retrieved September 22, 2017.
  189. ↑ Michaud, Sarah (May 17, 2010). "It's a Girl for Amy Adams!". People. Archived from the original on August 19, 2018. Retrieved February 2, 2019.
  190. ↑ Miller, Michael (May 4, 2015). "Amy Adams Marries Darren LeGallo". People. Archived from the original on May 5, 2015. Retrieved May 4, 2015.
  191. ↑ ۱۹۱٫۰ ۱۹۱٫۱ Wappler, Margaret (April 2016). "Amy Adams: The Thinking Women's Guide to Hollywood". Allure: 166. ASIN B01DKL4Y5W.
  192. ↑ David, Mark (September 9, 2010). "Amy Adams: New Baby, New House". Variety. Archived from the original on June 28, 2017. Retrieved September 22, 2017.
  193. ↑ "April Cover Star Amy Adams Talks Breasts, Couture And Her Stint At Hooters". Marie Claire. March 9, 2016. Archived from the original on September 25, 2017. Retrieved September 25, 2017.
  194. ↑ Crucchiola, Jordan (November 22, 2016). "Amy Adams Wants to Know Why Producers Don't Get Asked About the Gender Pay Gap". New York. Archived from the original on 9 October 2023. Retrieved September 22, 2017.
  195. ↑ Netzer, Jaime (September 30, 2010). "Amy Adams makes school a top priority". Variety. Archived from the original on October 31, 2015. Retrieved September 22, 2017.
  196. ↑ Abrams, Rachel (October 1, 2010). "Women power praised". Variety. Archived from the original on October 31, 2015. Retrieved September 22, 2017.
  197. ↑ Bell, Carrie (December 5, 2011). "Amy Poehler rules Trevor Live event". Entertainment Weekly. Archived from the original on September 22, 2017. Retrieved September 22, 2017.
  198. ↑ Smith, Sarah (March 7, 2013). "Amy Adams, Nicole Scherzinger and Hilary Duff help launch The Beauty Book for Brain Cancer". InStyle. Archived from the original on December 9, 2015. Retrieved September 22, 2017.
  199. ↑ "Amy Adams On the One Thing She's Never Worn On the Red Carpet (Until Last Night!)". InStyle. April 14, 2014. Archived from the original on September 22, 2017. Retrieved September 22, 2017.
  200. ↑ N'Duka, Amanda (March 16, 2020). "Amy Adams & Jennifer Garner Launch #SaveWithStories To Support Children Who Are Out Of School Due To Coronavirus Outbreak". Deadline Hollywood. Archived from the original on March 17, 2020. Retrieved March 17, 2020.
  201. ↑ M, Emma. "Watch: Amy Adams shares video from Ireland ahead of 'Disenchanted' filming". FM104. Archived from the original on May 13, 2021. Retrieved May 13, 2021.
  202. ↑ Whipp, Glenn (September 9, 2016). "Now that DiCaprio has one, it's Amy Adams' turn to win an Oscar, right?". Los Angeles Times. Archived from the original on 23 September 2017. Retrieved September 22, 2017.
  203. ↑ "Amy Adams". Hollywood Foreign Press Association. Archived from the original on 30 June 2017. Retrieved December 6, 2018.

پیوند به بیرون

[ویرایش]
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=ایمی_آدامز&oldid=40598391»