vloeken

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Dutch

[edit]

Etymology

[edit]

From Middle Dutch vloeken, from Old Dutch fluocon, from Proto-Germanic *flōkaną. Cognate with German fluchen.

Pronunciation

[edit]
  • IPA(key): /ˈvlu.kə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: vloe‧ken
  • Rhymes: -ukən

Verb

[edit]

vloeken

  1. (intransitive) to curse, to damn, invoke a negative spell
  2. (intransitive) to blaspheme, curse, swear
  3. (figuratively) to clash, go very badly with

Conjugation

[edit]
Conjugation of vloeken (weak)
infinitive vloeken
past singular vloekte
past participle gevloekt
infinitive vloeken
gerund vloeken n
present tense past tense
1st person singular vloek vloekte
2nd person sing. (jij) vloekt, vloek2 vloekte
2nd person sing. (u) vloekt vloekte
2nd person sing. (gij) vloekt vloekte
3rd person singular vloekt vloekte
plural vloeken vloekten
subjunctive sing.1 vloeke vloekte
subjunctive plur.1 vloeken vloekten
imperative sing. vloek
imperative plur.1 vloekt
participles vloekend gevloekt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

[edit]

Descendants

[edit]
  • Afrikaans: vloek
  • Negerhollands: vloek, fluk, vluek

Noun

[edit]

vloeken

  1. plural of vloek

Middle Dutch

[edit]

Etymology

[edit]

From Old Dutch fluokon.

Verb

[edit]

vloeken

  1. to curse, to wish misfortune upon
  2. to curse, to express discontent over

Inflection

[edit]

This verb needs an inflection-table template.

Descendants

[edit]

Further reading

[edit]