segja

Icelandic

Etymology

From Old Norse segja, from Proto-Germanic *sagjaną, ultimately from Proto-Indo-European *sekʷ- (“to say”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈseiːja/

  Rhymes: -eiːja

  Homophone: seigja

Verb

segja (weak verb, third-person singular past indicative sagði, supine sagt)

1. to say, to tell [with dative]
   • Isaiah 40 (Icelandic, English)

     Heyr, einhver segir: "Kalla þú!" Og ég svara: "Hvað skal ég kalla?" "Allt hold er gras og allur yndisleikur þess sem blóm vallarins. Grasið visnar, blómin fölna, þegar Drottinn andar á þau. Sannlega, mennirnir eru gras. Grasið visnar, blómin fölna, en orð Guðs vors stendur stöðugt eilíflega."

     A voice says, "Cry out." And I said, "What shall I cry?" "All men are like grass, and all their glory is like the flowers of the field. The grass withers and the flowers fall, because the breath of the LORD blows on them. Surely the people are grass. The grass withers and the flowers fall, but the word of our God stands forever."

   Ég segi söguna á eftir.

   I'll tell the story later.

   Segðu mér eitthvað skemmtilegt.

   Tell me something interesting.

Usage notes

This verb is cognate with English say, but is sometimes used in places where tell or speak would be used in English, such as:

• segja brandara ― to tell a joke

Conjugation

segja – active voice (germynd)

infinitive nafnháttur		að segja
supine sagnbót		sagt
present participle lýsingarháttur nútíðar		segjandi
		indicative framsöguháttur			subjunctive viðtengingarháttur
		present nútíð	past þátíð		present nútíð	past þátíð
singular	ég	segi	sagði		segi	segði
	þú	segir	sagðir		segir	segðir
	hann, hún, það	segir	sagði		segi	segði
plural	við	segjum	sögðum		segjum	segðum
	þið	segið	sögðuð		segið	segðuð
	þeir, þær, þau	segja	sögðu		segi	segðu
		imperative boðháttur
singular	þú	seg (þú), segðu
plural	þið	segið (þið), segiði1

¹ Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

segjast – mediopassive voice (miðmynd)

infinitive nafnháttur		að segjast
supine sagnbót		sagst
present participle lýsingarháttur nútíðar		segjandist (rare; see appendix)
		indicative framsöguháttur			subjunctive viðtengingarháttur
		present nútíð	past þátíð		present nútíð	past þátíð
singular	ég	segist	sagðist		segist	segðist
	þú	segist	sagðist		segist	segðist
	hann, hún, það	segist	sagðist		segist	segðist
plural	við	segjumst	sögðumst		segjumst	segðumst
	þið	segist	sögðust		segist	segðust
	þeir, þær, þau	segjast	sögðust		segist	segðust
		imperative boðháttur
singular	þú	{{{56}}} (þú), {{{56}}}u
plural	þið	{{{57}}} (þið), {{{57}}}i1

¹ Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

sagður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)			plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	sagður	sögð	sagt	sagðir	sagðar	sögð
accusative (þolfall)	sagður	sagða	sagt	sagða	sagðar	sögð
dative (þágufall)	sögðum	sagðri	sögðu	sögðum	sögðum	sögðum
genitive (eignarfall)	sagðs	sagðrar	sagðs	sagðra	sagðra	sagðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)			plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	sagði	sagða	sagða	sögðu	sögðu	sögðu
accusative (þolfall)	sagða	sögðu	sagða	sögðu	sögðu	sögðu
dative (þágufall)	sagða	sögðu	sagða	sögðu	sögðu	sögðu
genitive (eignarfall)	sagða	sögðu	sagða	sögðu	sögðu	sögðu

Derived terms

• hvað segir þú
• segja frá
• segja fyrir
• segja til
• segja til syndanna
• segja upp
• segja þetta gott (“call it a day”)
• segjast

Norwegian Nynorsk

Alternative forms

• sigja, sea (dialectal)

Etymology

From Old Norse segja, from Proto-Germanic *sagjaną, ultimately from Proto-Indo-European *sekʷ- (“to say”). Akin to English say.

Pronunciation

• IPA^(key): /²sɛɪɑ/, /²sɛːjɑ/
• Rhymes: -ɛɪɑ, -ɛːjɑ
• Hyphenation: seg‧ja

Verb

segja (present tense segjer, past tense sa or sagde, supine sagt, past participle sagd, present participle segjande, imperative sèg)

1. (pre-1938) to say, tell; alternative form of seia

   Kva skal du segja deim?

   What are you going to tell them?

Derived terms

• segjand
• segjande
• segjande-sogn
• segjing

References

• “segja” in Ivar Aasen (1873) Norsk Ordbog med dansk Forklaring

Old Norse

Etymology

From Proto-Germanic *sagjaną (“to say”), ultimately from Proto-Indo-European *sekʷ- (“to say”). Cognate with Old English secġan, Old Frisian sedza, sidza, sega, Old Saxon seggian, Old High German sagēn.

Verb

segja (singular past indicative sagði, plural past indicative sǫgðu, past participle sagðr)

1. to say, tell, declare

Conjugation

Conjugation of segja — active (weak class 3)

infinitive	segja
present participle	segjandi
past participle	sagðr
	indicative			subjunctive
	present	past		present	past
1st person singular	segi	sagða		segja	segða
2nd person singular	segir	sagðir		segir	segðir
3rd person singular	segir	sagði		segi	segði
1st person plural	segjum	sǫgðum		segim	segðim
2nd person plural	segið	sǫgðuð		segið	segðið
3rd person plural	segja	sǫgðu		segi	segði
imperative	present
2nd person singular	seg
1st person plural	segjum
2nd person plural	segið

Conjugation of segja — mediopassive (weak class 3)

infinitive	segjask
present participle	segjandisk
past participle	sagðzk
	indicative			subjunctive
	present	past		present	past
1st person singular	segjumk	sǫgðumk		segjumk	segðumk
2nd person singular	segisk	sagðisk		segisk	segðisk
3rd person singular	segisk	sagðisk		segisk	segðisk
1st person plural	segjumsk	sǫgðumsk		segimsk	segðimsk
2nd person plural	segizk	sǫgðuzk		segizk	segðizk
3rd person plural	segjask	sǫgðusk		segisk	segðisk
imperative	present
2nd person singular	segsk
1st person plural	segjumsk
2nd person plural	segizk

Descendants

• Icelandic: segja
• Faroese: siga
• Norwegian Nynorsk: seia, segja
• Jamtish: segi
• Elfdalian: saja
• Old Swedish: sæghia, sighia
  • Swedish: säga
• Old Danish: sæghiæ, sighæ
  • Danish: sige
    • Norwegian Bokmål: si
  • Scanian: siğa, sæğa
• Old Gutnish: segia
  • Gutnish: säge

Further reading

• Zoëga, Geir T. (1910) “segja”, in A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press; also available at the Internet Archive