brugga

Icelandic

Etymology

From Old Norse brugga, from Proto-Germanic *brewwaną.

Pronunciation

• Rhymes: -ʏkːa

Verb

brugga (weak verb, third-person singular past indicative bruggaði, supine bruggað)

1. to brew
2. to scheme, to plot

Conjugation

brugga — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að brugga
supine (sagnbót)		bruggað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		bruggandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég brugga	við bruggum	present (nútíð)	ég bruggi	við bruggum
	þú bruggar	þið bruggið		þú bruggir	þið bruggið
	hann, hún, það bruggar	þeir, þær, þau brugga		hann, hún, það bruggi	þeir, þær, þau bruggi
past (þátíð)	ég bruggaði	við brugguðum	past (þátíð)	ég bruggaði	við brugguðum
	þú bruggaðir	þið brugguðuð		þú bruggaðir	þið brugguðuð
	hann, hún, það bruggaði	þeir, þær, þau brugguðu		hann, hún, það bruggaði	þeir, þær, þau brugguðu
imperative (boðháttur)	brugga (þú)	bruggið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	bruggaðu	bruggiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

bruggast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að bruggast
supine (sagnbót)		bruggast
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		bruggandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég bruggast	við bruggumst	present (nútíð)	ég bruggist	við bruggumst
	þú bruggast	þið bruggist		þú bruggist	þið bruggist
	hann, hún, það bruggast	þeir, þær, þau bruggast		hann, hún, það bruggist	þeir, þær, þau bruggist
past (þátíð)	ég bruggaðist	við brugguðumst	past (þátíð)	ég bruggaðist	við brugguðumst
	þú bruggaðist	þið brugguðust		þú bruggaðist	þið brugguðust
	hann, hún, það bruggaðist	þeir, þær, þau brugguðust		hann, hún, það bruggaðist	þeir, þær, þau brugguðust
imperative (boðháttur)	bruggast (þú)	bruggist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	bruggastu	bruggisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

bruggaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	bruggaður	brugguð	bruggað		bruggaðir	bruggaðar	brugguð
accusative (þolfall)	bruggaðan	bruggaða	bruggað		bruggaða	bruggaðar	brugguð
dative (þágufall)	brugguðum	bruggaðri	brugguðu		brugguðum	brugguðum	brugguðum
genitive (eignarfall)	bruggaðs	bruggaðrar	bruggaðs		bruggaðra	bruggaðra	bruggaðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	bruggaði	bruggaða	bruggaða		brugguðu	brugguðu	brugguðu
accusative (þolfall)	bruggaða	brugguðu	bruggaða		brugguðu	brugguðu	brugguðu
dative (þágufall)	bruggaða	brugguðu	bruggaða		brugguðu	brugguðu	brugguðu
genitive (eignarfall)	bruggaða	brugguðu	bruggaða		brugguðu	brugguðu	brugguðu

Related terms

• brugg
• bruggari
• brugghús
• bruggun

Northern Sami

Etymology

Borrowed from Norwegian brygge.

Pronunciation

• (Kautokeino) IPA^(key): /ˈpruɡːɡa/

Noun

brugga

1. wharf, quay

Inflection

Even a-stem, gg-kk gradation
Nominative	brugga
Genitive	brukka
	Singular	Plural
Nominative	brugga	brukkat
Accusative	brukka	brukkaid
Genitive	brukka	brukkaid
Illative	bruggii	brukkaide
Locative	brukkas	brukkain
Comitative	brukkain	brukkaiguin
Essive	bruggan
Possessive forms Singular Dual Plural 1st person bruggan bruggame bruggamet 2nd person bruggat bruggade bruggadet 3rd person bruggas bruggaska bruggaset

Further reading

• Koponen, Eino, Ruppel, Klaas, Aapala, Kirsti, editors (2002–2008), Álgu database: Etymological database of the Saami languages‎^[1], Helsinki: Research Institute for the Languages of Finland

Old Dutch

Etymology

From Proto-West Germanic *bruggju.

Noun

brugga f

1. bridge

Descendants

• Middle Dutch: brugge
  • Dutch: brug, Brugge
    • Afrikaans: brug
    • → Papiamentu: brùg
  • Limburgish: brögk

Further reading

• “brugga”, in Oudnederlands Woordenboek, 2012

Old High German

Alternative forms

• brucka

Etymology

From Proto-West Germanic *bruggju, from Proto-Germanic *brugjǭ.

Noun

brugga f

1. bridge

Declension

This noun needs an inflection-table template.

Descendants

• Middle High German: brucke, brücke, brügge, brugge
  • Alemannic German: Brugg
  • Bavarian: Bruck, Brugg
  • Central Franconian: Bröck, Breck (Moselle Franconian)
    • Hunsrik: Brick
    • Luxembourgish: Bréck
  • East Central German: Brick
  • German: Brücke
  • Rhine Franconian:
    • Pennsylvania German: Brick
  • Vilamovian: bryk
  • Yiddish: בריק (brik)

References

• "brugga" in Köbler, Gerhard, Althochdeutsches Wörterbuch (6th edition 2014)

Old Norse

Etymology

From Proto-Germanic *brewwaną.

Verb

brugga

1. to brew

Descendants

• Icelandic: brugga
• Norwegian Nynorsk: brugga