Гельмут Шміт

Гельмут Шміт
ням.: Helmut Schmidt
дэпутат Еўрапейскага парламента 27 лютага 1958 — 29 лістапада 1961
член бундэстага Германіі[d] 6 кастрычніка 1953 — 6 кастрычніка 1957
5-ы федэральны канцлер Германіі 16 мая 1974 — 1 кастрычніка 1982
Папярэднік	Вілі Брант
Пераемнік	Гельмут Коль
сенатар па ўнутраных справах[d] (Гамбург) 13 снежня 1961 — 14 снежня 1965
Пераемнік	Heinz Ruhnau[d]
федэральны міністр абароны Германіі[d] 22 кастрычніка 1969 — 7 ліпеня 1972
Папярэднік	Gerhard Schröder[d]
Пераемнік	Georg Leber[d]
9-ы федэральны міністр фінансаў Германіі[d] 7 ліпеня 1972 — 15 мая 1974
Папярэднік	Karl Schiller[d]
Пераемнік	Hans Apel[d]
Minister of Economic Affairs[d] 7 ліпеня 1972 — 15 снежня 1972
Папярэднік	Karl Schiller[d]
Пераемнік	Hans Friderichs[d]
міністр замежных спраў Германіі[d] 17 верасня 1982 — 4 кастрычніка 1982
Папярэднік	Ганс-Дзітрых Геншэр
Пераемнік	Ганс-Дзітрых Геншэр
член бундэстага Германіі[d] 1965 — 1987
замяшчаючы член Парламенцкай асамблеі Савета Еўропы[d] 24 студзеня 1966 — 1 студзеня 1968
член бундэстага Германіі[d] 15 кастрычніка 1957 — 15 кастрычніка 1961
член бундэстага Германіі[d] 17 кастрычніка 1961 — 19 студзеня 1962
Пераемнік	Eugen Glombig[d]
член бундэстага Германіі[d] 19 кастрычніка 1965 — 19 кастрычніка 1969
член бундэстага Германіі[d] 29 сакавіка 1983 — 18 лютага 1987
член бундэстага Германіі[d] 4 лістапада 1980 — 29 сакавіка 1983
член бундэстага Германіі[d] 14 снежня 1976 — 4 лістапада 1980
член бундэстага Германіі[d] 20 кастрычніка 1969 — 22 верасня 1972
член бундэстага Германіі[d] 13 снежня 1972 — 13 снежня 1976
Нараджэнне	23 снежня 1918(1918-12-23)[…] Гамбург
Смерць	10 лістапада 2015(2015-11-10)[…] (96 гадоў) Гамбург, Германія
Месца пахавання	Ольсдорфскія могілкі[d]
Імя пры нараджэнні	ням.: Helmut Heinrich Waldemar Schmidt
Бацька	Gustav Ludwig Schmidt[d]
Маці	Ludovica Schmidt[d]
Жонка	Loki Schmidt[d]
Дзеці	Susanne Schmidt[d]
Веравызнанне	лютэранства
Партыя	Сацыял-дэмакратычная партыя Германіі
Член у	Атлантычны мост[d] Sozialistischer Deutscher Studentenbund[d] Трохбаковая камісія[d] Амерыканская акадэмія мастацтваў і навук Marine-HJ[d]
Адукацыя	Гамбургскі ўніверсітэт (1949) Klindworth-Scharwenka Conservatory[d] Lichtwarkschule[d] (1937)
Навуковае званне	ганаровы замежны член Расійскай акадэміі мастацтваў[d]
Дзейнасць	палітыка і выдавецкая справа
Аўтограф
Род войскаў	Люфтвафэ
Званне	Обер-лейтэнант
Бітвы	Другая сусветная вайна
Узнагароды	ганаровы грамадзянін Берліна[d] (1989) Ордэн за барацьбу з сур’ёзнасцю[d] (1972) прэмія Эрыка Варбурга[d] (2012) прэмія Чатырох свабод — Медаль свабоды[d] (1988) Hanns Martin Schleyer Prize[d] (2012) прэмія Эвальда фон Кляйста[d] (2014) honorary citizen of Hamburg[d] (1983) Глабальная эканамічная прэмія[d] (2007) Oswald-von-Nell-Breuning Award[d] (2005) Leipzig International Mendelssohn Prize[d] (2009) ганаровы доктар Хайфскага ўніверсітэта[d] ганаровы доктар Кембрыджскага ўніверсітэта[d] ганаровы доктар Оксфардскага ўніверсітэта[d] ганаровы доктар Гарвардскага ўніверсітэта[d] (чэрвень 1979) ганаровы доктар Лёвенскага каталіцкага ўніверсітэта[d] Theodor Heuss Award[d] (1978) honorary citizen of Bonn[d] (1983) Point Alpha Prize[d] (2010) Osgar[d] (2008) Чалавек года паводле Financial Times[d] (1975) ганаровы доктар (снежань 2003) honorary doctor of the University of Marburg[d] (2007) ганаровае грамадзянства[d] (1983) ганаровае грамадзянства[d] (1995) Honorary doctor of the Paris-Sorbonne University[d] (5 лютага 1981)
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Ге́льмут Гейнрых Вальдэмар Шміт (ням.: Helmut Heinrich Waldemar Schmidt; 23 снежня 1918, Гамбург — 10 лістапада 2015, Гамбург) — нямецкі палітык, сацыял-дэмакрат. У 1974—1982 гадах канцлер Германіі.

Нарадзіўся ў Гамбургу, адным з яго біялагічных дзядоў быў яўрэй, аднак яго бацька вырас з прыёмным татам-немцам. Калі да ўлады прыйшлі нацысты, сям’я жыла ў страху выкрыцця. Гельмут Шміт ўдзельнічаў у Гітлерюгендзе, але яго адтуль выгналі за антыфашысцкія погляды. Ад 1937 да 1945 ваяваў — быў у проціпаветранай абароне, а таксама — пад Ленінградам і на Заходнім фронце.

На пасадзе канцлера праводзіў цэнтрысцкі курс як у эканоміцы, так і ў палітыцы.

Пасля адстаўкі ён стаў рэдактарам тыднёвіка «Цайт». Напісаў шэрат кніг, быў адным з уплывовых палітычных публіцыстаў. Быў таленавітым піяністам, запісаны канцэрты ў яго выкананні.

Быў жанаты, меў двое дзяцей.