Auroville
12°00′25″N 79°48′38″E/12,006944 79,810556 Ratusz | |||
| |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Terytorium związkowe | |||
| Populacja (2014) • liczba ludności |
| ||
| Nr kierunkowy |
0413 | ||
| Kod pocztowy |
605101 | ||
| Tablice rejestracyjne |
TN-16, PY-01 | ||
Położenie na mapie Indii  | |||
| 12°00′25″N 79°48′38″E/12,006944 79,810556
| |||
| Strona internetowa | |||
Auroville (z fr. Miasto Świtu[1]) – eksperymentalne miasto w południowych Indiach, w dystrykcie Viluppuram, w stanie Tamilnadu będące zrealizowaną utopią Mirry Alfassa opracowaną we współpracy z architektem Rogerem Angerem na fali europejskich i indyjskich prądów myślowych uosabianych przez postać filozofa Aurobindo Ghose[1].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Założone zostało w 1968 r. na pustynnym terenie, na zerodowanej ziemi kilkanaście kilometrów od Puducherry przez grupę osadników przybyłych z 124 krajów świata i wszystkich indyjskich stanów[2]. Współcześnie miasto rozciąga się na obszarze ok. 20 km² pośród bujnej zieleni drzew i mieszka w nim blisko 2500 osób 30[1] lub 52 narodowości[3], głównie Europejczyków[1].
Charakter
[edytuj | edytuj kod]Celem twórców miasta była chęć odnowy społeczeństwa w drodze stworzenia neutralnego miejsca do życia, całkowicie pozbawionego nacechowania politycznego i religijnego, wytworzenie wspólnoty żyjącej w braterstwie i tolerancji, poszukującej ścieżki ku indywidualnemu, duchowemu spełnieniu. W miarę upływu czasu miasto ewoluowało i w XXI wieku część z idei założycieli uległo erozji.
Miejscowość ma status odrębnego terytorium w obrębie Indii i jest samowystarczalna pod względem produkcji energii, dóbr konsumpcyjnych, świadczenia usług, edukacji i opieki medycznej. Nadal pozostaje kulturową enklawą, nie mając prawie żadnych cech wspólnych z cywilizacją indyjską[1].
Edukacja
[edytuj | edytuj kod]Edukacja dzieci podporządkowana jest konkretnym celom (nauka zawodu), nie bierze pod uwagę żadnych programów nauczania i jest opłacana w symbolicznych wysokościach. Ma charakter praktyki u mistrza, który dysponuje wiedzą i doświadczeniem. W przedszkolach stosowane są metody zbliżone do typu Montessori. W szkołach dąży się do maksymalnego zróżnicowania wieku w obrębie grup. Dzieci starsze nauczane są zgodnie z wymogami standardów światowej edukacji, jednak według indywidualnych potrzeb jednostek. Duży nacisk kładziony jest na wspólne uprawianie sportów oraz dziedziny artystyczne[1].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f Katarzyna Nowak, Wychowanie i edukacja w Auroville, w: Remedium, nr 10(292)/2017, s. 8–9, ISSN 1230-7769.
- ↑ Agnieszka Rostkowska Auroville – indyjski sen, który stał się rzeczywistością, Gazeta.pl, 2013-08-05, dostęp 2019-03-16.
- ↑ Auroville, utopijne miasto, reportaż z cyklu Zamieszkiwać świat, Arte 2017, reż. Fred Cebron, dostęp 2019-03-16.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Paweł Kowalczyk, Czerwone drogi Auroville. Wolontariat w Indiach i świat tamilskich wiosek, s. 294, Wydawnictwo Sorus, 2014; Ruĝaj vojoj de Aŭrovilo, tłum. ne esperanto Ewa Grochowska, Wydawnictwo Espero, 2021, s. 290, ISBN 978-80-99902-31-3.
- Katarzyna Boni, Auroville. Miasto z marzeń, Wydawnictwo Agora, Warszawa 2020, s. 480, ISBN 978-83-268-3601-5.