Parllamentu d'Inglaterra

Parllamentu d'Inglaterra
Datos xenerales
Tipu	parlamentu y bicameralismu
Estáu	Reinu d'Inglaterra
Sede	Palaciu de Westminster
Formáu por	Cámara de los Comunes de Inglaterra (es) ; House of Lords of England (en) ; Cromwell's Other House (en) ; House of Lords of England (en)

Denominar Parllamentu d'Inglaterra al poder llexislativu del Reinu d'Inglaterra. Los sos raigaños remontar a principios del periodu medieval. A lo llargo de diversos desarrollos, foi amenorgando progresivamente el poder del monarca, y terminó, tres el Acta d'Unión (1707), por ser la base principal del Parllamentu de Gran Bretaña, y en 1801, del Parllamentu del Reinu Xuníu. Esto convierte al modernu Parllamentu del Reinu Xuníu n'unu de los cuerpos llexislativos más antiguos del mundu, probablemente'l que más antigüedá tien, y por esta razón n'ocasiones ye llamáu la "Madre de tolos Parllamentos".

Historia

So un sistema de gobiernu monárquicu, los monarques precisen consultar les decisiones que tomen, pos d'otra manera naide obedecerá-yos a ellos nin a les sos decisiones. El Parllamentu inglés evolucionó nun momentu en que la monarquía taba falta de dalgún tipu de fuercia policial o militar pa sofitar les sos lleis. Arriendes d'ello, aquelles temes que precisaben de dalgún grau de poder nel reinu hubo que faelos cumplir. La monarquía tuvo axentes per tol país. Sicasí, sol sistema feudal que se desenvolvió n'Inglaterra dende la invasión normanda de 1066, les lleis de la Corona nun podríen ser impuestes ensin el sofitu de la nobleza y el cleru. La primera tenía'l so propiu poder, y la Ilesia, que yera inda parte del la Ilesia católica romana, yera virtualmente una llei en sí mesma nesti periodu pos tenía'l so propiu sistema de tribunales llegales relixosos.

En ficies de que la Nobleza y el cleru avenir a faer cumplir la normes promulgaes pol rei, teníen que tar acordies con lo que faía. Poro, los monarques ingleses posteriores a 1066 constituyeron grandes conseyos formaos por tola nobleza y los miembros veteranos del cleru de quien recibíen conseyu y el consentimientu cuando se trataba de decisiones importantes.

Un Gran Conseyu típicu taría compuestu d'arzobispos, obispos, abás, barones y condes, les pilastres del sistema feudal. A lo llargo del sieglu XII, los caballeros de les contornes empezaron a sumase al conseyu cuando'l monarca ver necesariu. Estos Grandes Conseyos taben relativamente basaos na estructura y el conceutu del Witenagemot anglo-saxón, anque la importancia d'esta institución respeuto del ulterior desenvolvimientu del parllamentu puede tar sobrestimada.

Cuando esti sistema de consulta y consentimientu rompióse, fíxose frecuentemente imposible'l funcionamientu efeutivu del gobiernu. Los dos exemplos más notables d'esto previos al reináu d'Enrique III son los casos de Thomas Becket y de Xuan I d'Inglaterra. Becket, que yera Arzobispu de Canterbury ente 1162 y 1170, foi asesináu tres una perllarga disputa con Enrique II d'Inglaterra sobre la xurisdicción de la Ilesia. Y Juan, que foi rei ente 1199 y 1216, foi tan contrariu a dalgunos de los sos principales nobles que-y forzaron a aceptar la Carta Magna en 1215. El refugu de Juan a xuntase a esti tratáu llevó a una guerra civil (vease Primer guerra de los barones).

Estos Grandes Conseyos evolucionaron nel Parllamentu d'Inglaterra. El mesmu términu fíxose habitual a empiezos del sieglu XIII, deriváu de les pallabres llatines y franceses referíes a los conceutos d'aldericar y falar. Como resultáu de la obra d'historiadores como G.O. Sayles y H.G. Richardson, créese que los parllamentos primitivos teníen tanto una función xudicial como llexislativa.

Primeramente, los Grandes Conseyos o parllamentos fueron especialmente convocaos cuando'l rei precisaba consiguir dineru al traviés de los impuestos. Siguiendo la Carta Magna esto convirtióse nuna convención. Esto foi debíu en non poca midida al fechu de que Juan morrió en 1216 y foi asocedíu pol so fíu l'infante Enrique III. Los nobles veteranos y los clérigos gobernaron en cuenta de Enrique hasta la so mayoría d'edá, concediéndose un tipu de poder que nun habríen d'abandonar. Ente otres coses, asegurar de que la Carta Magna fora aceptada pol nuevu rei.

El parllamentu mientres el reináu d'Enrique III: 1216-65

Una vegada qu'Enrique III algamó la mayoría d'edá y asumió'l control del gobiernu del so reinu, munchos de los nobles principales viéronse afeutaos por el so estilu de gobiernu, especialmente no relativo a la so falta de voluntá pa consulta-yos para tomar de decisiones y la so preferencia pol patronatu de los sos familiares estranxeros sobre'l de los sos súbditos nativos. La decisión d'Enrique de sofitar la desastrosa invasión papal de Sicilia foi la gota qu'arramó'l vasu. En 1258, siete barones importantes forzaron a Enrique a aceptar y xurar les Provisiones de Oxford, qu'abolieron de forma efeutiva la monarquía absoluta anglu-normanda, dando poder a un conseyu de quince barones pa ocupase de los negocios del gobiernu y previendo tres reunión añales del parllamentu pa controlar la so actuación. El parllamentu axuntó seis vegaes ente xunu de 1258 y abril de 1260, siendo la xunta más notable la del Parllamentu de Oxford (1258), que dexó sentaos los fundamentos pa la construcción de les Provisiones de Oxford.

Irónicamente, foi'l noble d'orixe francés Simón V de Montfort quien remaneció como líder d'esta rebelión carauterísticamente inglesa. Mientres los años siguientes, los partidarios de Monfort y los partidarios del rei asitiar d'una forma cada vez más polarizada. Enrique llogró una bulda papal en 1262 eximiéndolo del so xuramentu y dambos bandos empezaron a formar exércitos. Na batalla de Lewes el 14 de mayu de 1264, Enrique foi derrotáu y fechu prisioneru pol exércitu de Montfort. Sicasí, munchos de los nobles que primeramente sofitaren a Monfort empezaron a abarruntar qu'había alloriáu demasiáu lloñe col so celu reformista. El so sofitu ente la nobleza amenorgóse rápido. Asina, en 1264, Montfort convocó'l primer parllamentu de la historia d'Inglaterra ensin una autorización real previa. Los arzobispos, obispos, abás, condes y barones fueron convocaos, según dos caballeros de cada condáu y dos burgesses de cada borough. Los caballeros fueren convocaos a conseyos anteriores, pero la representación de los boroughs foi una novedá. El so procesu de seleición varió de borough a borough, pero non cabo dulda de que dalguna forma d'eleición democrática utilizar en munchos casos. Tratóse cenciellamente d'un movimientu pa consolidar la posición de Montfort como'l gobernador llexítimu del reinu, consecuencia de prindar a Enrique y al so fíu'l príncipe Eduardo (más tarde Eduardu I d'Inglaterra) na batalla de Lewes.

Un parllamentu conformáu por representantes del reinu foi la manera lóxica d'establecer la so autoridá. Convocando esti parllamentu, esplotó'l fechu de que la mayoría de la nobleza abandonara'l so movimientu llamando a caballeros y burgesses de la emerxente clase gentry nun xestu por ganase'l so sofitu. Esti parllamentu convocó'l 14 d'avientu de 1264. La so primer xunta producióse'l 20 de xineru de 1265 en Leicester y foi eslleíu'l 15 de febreru de 1265. Nun se sabe con certidume quién asistió a esti parllamentu. Sicasí, l'esquema de Montfort foi adoptáu formalmente por Eduardu I nel llamáu "Model Parliament" de 1295. La participación nel parllamentu de caballeros y burgesses conozse históricamente como la xunta de "los Comunes" (the Commons).

Dempués del escape d'Eduardo del so cautiverio, Montfort foi derrotáu y asesináu na batalla de Evesham en 1265. L'autoridá d'Enrique foi restaurada y les Provisiones de Oxford escaeciéronse, pero esto nun foi más qu'un puntu d'inflexón na historia del Parllamentu d'Inglaterra. Anque nun tuviera obligáu por nengún estatutu a faelo, Enrique convocó a los Comunes al parllamentu tres veces ente setiembre de 1268 y abril de 1270. Esto nun foi un puntu significativu na historia de la democracia parllamentaria. Vale la pena recordar que ser unviáu al parllamentu pa ser forzáu a otorgar impuestos pal gobiernu y dempués tornar a esplica-y eso a los constituyentes nun yera nenguna xera envidiable. Subsecuentemente sábese pocu sobre como ye que los representantes yeren escoyíos porque nesta dómina ser unviáu al parllamentu nun yera un encargu prestixosu. Sicasí la decisión de Montfort de convocar a caballeros y burgesses al so parllamentu marcó una emerxencia irreversible del gentry como una fuercia na política. De magar, los monarques non podíen ignorar, lo qu'esplica la decisión d'Enrique de convocar a los Comunes a dellos de los sos parllamentos de dempués de 1265.

A pesar de que munchos nobles que sofitaren les Provisiones de Oxford permanecieron activos na política inglesa al traviés del reinu d'Enrique, les condiciones qu'establecieren pa los parllamentos regulares yá fueren escaecíes, como'l so simbolizaren el desenvolvimientu históricu del Parllamentu Inglés al traviés de la convención en llugar d'estatutos y constituciones escrites ya imprimíes pol palamento.

L'establecimientu del Parllamentu como institución

Mientres el reinu d'Eduardu I, qu'en 1272, el rol del parllamentu nel gobiernu del reinu d'Inglaterra aumentó por cuenta de la so determinación pa xunir Inglaterra, Gales y Escocia sol so gobiernu pola fuercia. Tamién taba ansiosu pa xunir a los sos súbditos pa restaurar la so autoridá y nun enfrentar la rebelión tal como'l so padre haber fechu. Polo tanto él afaló a tolos sectores de la sociedá por qu'unviaren pidimientos al parllamentu detallando los sos problemes por que pudieren ser resueltos. Al paecer esto dába-y a tolos súbditos d'Eduardo un rol potencial nel gobiernu y esto ayudólu a afirmar la so autoridá.

Yá que el númberu de pidimientos unviaos al parllamentu aumentaba, y frecuentemente yeren inoraes, empezaron a ser trataes por más y más ministros de la Corona de manera que nun bloquiaren el pasu d'asuntos de gobiernu al traviés del parllamentu. Sicasí la importancia de los pidimientos ye significativa porque ye una de les evidencies más tempranes del parllamentu funcionando como un foru pa tratar les esmoliciones xeneral de la xente común. Unviar un pidimientu al parllamentu ye una tradición que continua anguaño nel Parllamentu del Reinu Xuníu.

Estos desarrollos simbolicen el fechu de que'l parllamentu y el gobiernu nun yeren la mesma cosa nesti puntu. Si los monarques diben imponer la so voluntá nel reinu, tendríen que controlar al parllamentu en llugar de sirvi-y.

A partir del reinu d'Eduardo, l'autoridá del Parllamentu Inglés dependería de la fuercia o debilidá del monarca incumbente. Cuando'l rei o la reina yera fuerte, él o ella tendría abonda influencia pa pasar la llexislación al traviés del parllamentu ensin enforma problema. Dellos monarques fuerte inclusive lu inoraben dafechu, anque esto nun yera siempres prosible nos casos de llexislación financiera por cuenta de la convención posterior a la Magna Carta na que'l parllamentu otorgaba los impuestos. Cuando monarques débiles gobernaben, el parllamentu volvíase frecuentemente'l centru d'oposición na so contra. Subsecuentemente, la composición de los parllamentos nesti periodu variaba dependiendo de les decisiones que precisaben ser tomaes. La nobleza y el cleru mayor siempres yeren convocaos. A partir de 1265, cuando'l monarca precisaba recaldar dineru al traviés de los impuestos, yera avezáu que los caballeros y los burgesses tamién fueren convocaos. Sicasí cuando'l rei solamente buscaba conseyu, usualmente convocaba namái a la nobleza y el cleru, delles vegaes con y delles vegaes ensin los caballeros de les contornes. En delles ocasiones los Comunes yeren convocaos y enviandos de regresu una vegada que'l monarca yá terminara con ellos, dexando que'l parllamentu siguiera ensin ellos. Nun foi sinón hasta la metá del sieglu catorce que convocar a representantes de les contornes y los boroughs volveríense la norma pa tolos parllamentos.

Unu de los momentos que marcó l'apaición del parllamentu como una institución verdadera n'Inglaterra foi la deposición d'Eduardu II. Sicasí ye debatible si Eduardu II foi depuestu nel parllamentu o pol parllamentu, esta importante secuencia d'eventos consolidó la importancia del parllamentu na constitución inglesa non escrita. El parllamentu tamién foi crucial n'establecer la llexitimidá del rei que reemplazó a Eduardu II: el so fíu Eduardu III.

En 1341, la nobleza y el cleru fueron convocaos de manera separada per primer vegada, creando lo que sería efeutivamente una Cámara Alta y una Cámara Baxa, colos caballeros y los burgesses ocupando esta postrera. La Cámara Alta conoceríase como la Cámara de los Lores dende 1544 y la Cámara Baxa como la Cámara de los Comunes, colectivamente conocíes como Cámares del Parllamentu.

L'autoridá del parllamentu creció so Eduardu III; establecióse que nenguna llei podría proclamase, nin nengún impuestu aplicase, ensin el consensu de los dos Cámares y del Soberanu. Esto foi un desenvolvimientu mientres el reinu d'Eduardu III; tuvo arreyáu na Guerra de los Cien Años y precisaba recursos financieros. Eduardo intentó evitar el parllamentu lo más posible, lo que causó que se promulgara esti edictu.

Los Comunes empezaron a actuar con mayor fuercia mientres esti periodu. Mientres el Bon Parllamentu (1376), l'Oficial Presidente de la cámara baxa, sir Peter de la Mare, quexar de los altos impuestos, demandó una auditoría a los gastos reales y criticó l'alministración del exércitu per parte del rei. Los Comunes inclusive cuestionaron a dalgunos de los ministros del rei. L'axatáu oficial foi encarceláu pero foi lliberáu rápido dempués de la muerte d'Eduardu III. Mientres el reinu del siguiente monarca, Ricardu II, los Comunes de nuevu empezaron a cuestionar a los errantes ministros de la Corona. Aportunaron en que nun podíen controlar namái los impuestos, sinón tamién el gastu públicu. A pesar d'eses ganancies n'autoridá, los Comunes permanecieron muncho menos poderosos que la Cámara de los Lores y que la Corona.

Esti periodu tamién vio la introducción d'una franquicia que llindaba'l númberu de persones que podíen votar nes eleiciones pa la Cámara de los Comunes. A partir de 1430, la franquicia taba llindada a los Posesores de Cuarenta Chelines, ye dicir los homes que teníen propiedaes que valíen cuarenta chelines o más. El Parllamentu d'Inglaterra llexisló esta nueva franquicia uniforme nel estatutu 8 Hen. 6, c. 7. La Tabla Cronolóxica de los Estatutos nun menta tal llei de 1430, yá que foi incluyida nos Estatutos Consolidaos como un recital nel Actu sobre los Eleutores de Caballeros de la Contorna (10 Hen. 6, c. 2), que amendaba y reproclamaba la llei de 1430 pa faer claro qu'un residente d'un condáu tenía de tener una propiedá de cuarenta chelines nesi condáu pa ser un votante ende.

Rei, Lores y Comunes

Foi mientres el reinu de los monarques Tudor que la estructura moderna del Parllamentu Inglés empezó a ser creada. La monarquía Tudor yera poderosa y hubo periodos de dellos años nos que'l parllamentu nun s'axuntó pa nada. Sicasí los monarques Tudor yeren lo suficientemente astutos pa dase cuenta que precisaben un parllamentu pa llexitimar munches de les sos decisiones, principalmente cuando precisaben dineru al traviés de los impuestos llexítimamente y ensin causar descontentu. Asina consolidaron un estáu nel que los monarques convocaben y cerraben el parllamentu como y cuando lo precisaben.

Pa cuando Enrique Tudor (Enrique VII xubió al tronu en 1485) el monarca nun yera un miembru de la Cámara Alta nin de la Cámara Baxa. Ellos tendríen de faer saber los sos sentimientos al traviés d'aquellos que los sofitaben en dambes cases. Los procedimientos yeren regulaos pol oficial presidente en cada Cámara. Dende la década de 1540, l'oficial presidente de la Cámara de los Comunes volvióse formalmente conocíu como'l "Voceru", siendo primeramente conocíu como'l "prolocutor" (una posición semi-oficial, usualmente nomáu pol monarca, qu'esistiera desque Peter de Montfort actuara como l'oficial presidente del Parllamentu de Oxford de 1258). Ésti nun yera un trabayu envidiable. Cuando la Cámara de los Comunes nun taba contenta, yera'l Voceru'l que tenía de lleva-y les noticies al monarca. Esto empezó la tradición, que sobrevive hasta esti día, na que'l Voceru de la Cámara de los Comunes ye abasnáu a la Siella del Voceru por otros miembros cuando son escoyíos.

Un miembru de cada cámara podía presentar una "iniciativa" al parllamentu. Les iniciaticas sofitaes pol monarca yeren de cutiu propuestes por miembros del Conseyu Priváu que participaben nel parllamentu. Por que una iniciativa convertir en llei, tenía que ser aprobada por una mayoría de dambes Cámares del Parllamentu antes de ser unviada al monarca pa sanción real o vetu. El vetu real foi aplicáu delles vegaes mientres los sieglos XVI y XVII y entá ye un derechu del monarca del Reinu Xuníu el vetar la llexislación d'anguaño, anque nun foi executáu dende 1707 (güei tal exerciciu bastiaría una crisis constitucional).

Cuando una iniciativa convertir en llei esti procesu teoréticamente dába-y a la iniciativa l'aprobación de cada estáu del reinu: el rei, los lores y los comunes. En realidá esto nun yera precisu. El Parllamentu d'Inglaterra taba lloñe de ser una institución democráticamente representativa nesti periodu. Yera posible convocar a la toa nobleza y el cleru del reinu nun llugar pa formar l'estáu de la Cámara Alta. Sicasí la franquicia del votu pa la Cámara de los Comunes yera increíblemente pequeña, dellos historiadores envaloren que yera tan pequeña como'l 3% de la población masculina adulta. Esto significa que les eleiciones podíen ser dacuando controlaes polos grandes locales porque en dellos boroughs los votantes yeren, de cierta manera, dependientes nos nobles locales o alternativamente podríen ser mercaos con sobornos. Si esos grandes sofitaben al monarca incumbente, esto potencialmente dába-y a la Corona y a los sos ministros gran poder sobre los negocios del parllamentu. Munchos de los homes electos al parllamentu nun envidiaben la posibilidá d'actuar nel interés d'otros. Asina que se promulgó una regla, entá nel llibru d'estatutos de güei, onde se volvía illegal pa los miembros de la Cámara de los Comunes l'arrenunciar a los sos cargos nun siendo que-yos sía dada una posición direutamente dientro del patronatu del monarca (güei esta última restricción lleva a una ficción real dexando l'arrenunciu de facto a pesar de la prohibición). Sicasí tien de ser enfatizado qu'anque delles eleiciones al parllamentu nesti periodu seríen consideraes corruptes pa los estándares modernos, munches eleiciones arreyaben xenuines campañes ente candidatos rivales, anque los resultaos nun yeren secretos.

Foi nesti periodu que'l Palaciu de Westminster establecióse como la sede del Parllamentu Inglés. En 1548 a la Cámara de los Comunes dióse-y un llugar p'axuntase regularmente pola Corona, la capiya de San Esteban. Ésta fuera la capiya real. Convertir nuna cámara de débate dempués de qu'Enrique VIII fuera l'últimu monarca n'usar el Palaciu de Westminster como un llugar de residencia y tres la supresión del colexu qu'ende esistía. Esti cuartu convertir nel llar de la Cámara de los Comunes hasta que foi destruyíu por una quema en 1834, anque l'interior foi alteriáu delles vegaes hasta entós. La estructura d'esta habitación foi increíblemente importante nel desenvolvimientu del Parllamentu d'Inglaterra. Ente que les modernes llexislatures axuntar nuna cámara circular, les banques de les Cámares Britániques del Parllamentu tán dispuestes como'l coru nuna capiya, a cencielles porque ésta ye la parte del cuartu orixinal que los miembros de la Cámara de los Comunes utilizaron cuando se-yos concedió l'usu de la Capiya de San Esteban. Esta estructura tomó un nuevu significáu cola apaición de partíos políticos nel sieglu XVII y principios del sieglu XVIII, mientres empezaba la tradición según la cual los miembros del partíu gobernante sentar nes banques de la derecha del Voceru y los miembros de la oposición nes banques de la esquierda.

El númberu de los Lores Espirituales foi en cayente baxu Enrique VIII, quien ordenó la Disolución de los monesterios, negándo-y a los abás y prelaos los sos puestos na Cámara Alta. Pela primer vegada, los Lores Temporales yeren más numberosos que los Lores Espirituales.

El Actu de les Lleis de Gales de 1535-42 amestaron a Gales como parte d'Inglaterra y esto traxo representantes galeses al Parllamentu d'Inglaterra.

Rebelión y Revolución

El parllamentu non siempres tuvo sometíu a los deseos de los monarques Tudor, sinón que'l criticismu parllamentariu al monarca algamó nuevos niveles nel sieglu XVII.

En 1628, sollertaos pol exerciciu arbitrariu del poder real, la Cámara de los Comunes unviaron a Carlos I la Pidimientu de Derechu, demandando la restauración de les sos llibertaes. Anque aceptó'l pidimientu, Carlos I eslleiría'l parllamentu y gobernaría ensin él por once años. Foi namái hasta dempués del desastre financieru de les Guerres de los Obispos (1639-1640) que foi forzáu a convocar al parllamentu por que pudieren autorizar nuevos impuestos. Esto resultó na formación d'asamblees conocíes históricamente como'l Parllamentu curtiu de 1640 y el Parllamentu llargu, que s'axuntó con dellos recesos y en delles formes ente 1640 y 1653.

El Parllamentu llargu foi carauterizáu pol númberu creciente de críticos del rei que participaba nél. El más prominente d'estos críticos na Cámara de los Comunes yera John Pym. Les tensiones ente'l rei y el so parllamentu algamaron un puntu álgido en xineru de 1642 cuando Carlos I entró ensin ésitu a la Cámara de los Comunes pa intentar arrestar a Pym y a otros cuatro miembros pola so argumentada traición. Los cinco miembros fueren avisaos d'esto y cuando Carlos I entró a la cámara con un grupu de soldaos, ellos yá sumieren. Carlos I foi humildáu entá más cuando-y preguntar al Voceru, William Lenthall, el so allugamientu y ésti negóse a revelala.

De magar, les rellaciones ente'l rei y el so parllamentu deterioráronse entá más. Cuando los problemes empezaron a apaecer n'Irlanda, tantu Carlos I como'l so parllamentu entamaron exércitos p'apagar los llevantamientos de los católicos nativos. Nun pasó enforma tiempu primero que rescamplara qu'estes fuercies llucharíen ente elles, llevando a la Guerra Civil Inglesa qu'empezó cola batalla en Edgehill d'ochobre de 1642: aquellos que sofitaben la causa del parllamentu yeren llamaos Parllamentarios.

La victoria final de les fuercies parllamentaries foi un puntu decisivu na historia del Parllamentu d'Inglaterra. Esto marcó'l puntu cuando'l parllamentu reemplazo al monarca como la suprema fonte de poder n'Inglaterra. Les batalles ente la Corona y el parllamentu siguiríen al traviés del sieglu XVII y XVIII, pero'l parllamentu yá nun taba a disposición de la monarquía inglesa. Esti cambéu foi simbolizáu cola execución de Carlos I en xineru de 1649. Foi un tanto irónicu qu'esti eventu nun fuera socatráu polos representantes electos del reinu. La Purga de Pride d'avientu de 1648, el nuevu exércitu modelu (qu'aquel día yá se perfilaba como la fuercia principal na alianza parliamentaria), explusó del parllamentu a los miembros que nun lo sofitaben. El "parllamentu restante", como foi conocíu más tarde polos críticos, promulgó llexislación pa poner al rei en xuiciu per traición. Esti xuiciu, que la so conderga yá se conocía dende'l principiu, llevó a la execución del rei y a l'apaición d'una república por 11 años. La Cámara de los Lores foi abolida y la Cámara de los Comunes purgada gobernó Inglaterra hasta abril de 1653, cuando'l xefe del exércitu Oliver Cromwell eslleir dempués de desalcuerdos sobre la política relixosa y sobre como exercer les eleiciones al parllamentu. Cromwell más tarde convocaría a un parllamentu de radicales relixosos en 1653, comúnmente conocíu como'l Parllamentu de Barebone, siguíu pol Primer Parllamentu del Protectoráu (unicameral) que sesionó dende setiembre de 1654 hasta xineru de 1655 y el Segundu Parllamentu del Protectoráu que sesionó en dos sesiones ente 1656 y 1658, la primer sesión foi unicameral y la segunda sesión foi bicameral.

Anque ye fácil considerar a la República Inglesa de 1649-60 como namás que una dictadura militar Cromwelliana, los eventos que tuvieron llugar nesta década fueron altamente importantes na determinación del futuru del parllamentu. De primeres, foi mientres la sesión del primer Parllamentu Restante que los miembros de la Cámara de los Comunes conocióse como "MP" (Miembros del Parllamentu). Segundamente, Cromwell dio-y un ampliu grau de llibertá a los sos parllamentos, anque los realistes taben torgaos pa participar en toos casos, salvu dalgunos cuantos. La so visión del parllamentu paez ser largamente basada nel exemplu de los parllamentos isabelinos. Sicasí subestimó hasta que grado Sabela I y los sos ministros influyeren direuta ya indireutamente el procesu de toma de decisiones de los sos parllamentos. Foi asina que tuvo siempres sorprendíu cuando ésti volvíase problemáticu mientres el so réxime. Terminó per eslleir cada parllamentu que convocaba. Aun así ye importane notar que la estructura de la segunda sesión del Segundu Parllamentu del Protectoráu de 1658 yera casi idéntica a la estructura parllamentaria consolidada nel Alcuerdu de la Revolución Gloriosa de 1689.

En 1653, Cromwell fuera fechu xefe d'estáu col títulu de Lord Protector del reinu. El Segundu Parllamentu del Protectoráu ufiertó-y la corona. Cromwell refugó la ufierta, pero la estructura gubernamental establecida na versión final de la Humilde Pidimientu y Conseyu foi la base pa tolos parllamentos futuros. Proponía una Cámara de los Comunes electa como la Cámara Baxa, y una Cámara de los Lores compuesta por nobles del reinu como Cámara Alta, y una monarquía constitucional serviente al parllamentu y les lleis de la nación como poder executivu del Estáu nel visu del árbol, asistíu na función de los sos deberes con un Conseyu Priváu. Oliver Cromwell presidiera, ensin dase cuenta, la creación de les bases pal futuru gobiernu parllamentariu d'Inglaterra.

En términos de la evolución del parllamentu como institución, por enforma'l desenvolvimientu más importante mientres la república foi la sesión del Parllamentu Restante ente 1649 y 1653. Esto probó que'l parllamentu podía sobrevivir ensin un monarca y ensin una Cámara de los Lores si asina lu quixera. Los futuros monarques ingleses nunca escaeceríen esto. Carlos I foi l'últimu monarca inglés n'entrar a la Cámara de los Comunes. Entá güei, un Miembru del Parllamentu del Reinu Xuníu ye unviáu al Palaciu de Buckingham como un rehén ceremonial mientres la Ceremonia d'apertura del Parllamentu del Reinu Xuníu, p'asegurar la segura torna del soberanu d'un parllamentu potencialmente contrariu. Mientres la ceremonia, el monarca sentar nel tronu na Cámara de los Lores y ordenar al Lord Gran Chambelán que convoque a la Cámara de los Comunes na Cámara de los Lores dende ende. El Lord Gran Chambelán levanda el so cayáu d'oficiu pa señalar al Caballero Ujier del Cayáu Negru, quien tuviera esperando nel lobby central. El Cayáu Negru entra y, so la guardia del cuidador de la puerta de la Cámara de los Lores y del inspector de la policía, averar a les puertes de la Cámara de los Comunes. Les puertes son-y cerraes na cara - simbolizando'l derechu de los Comunes d'aldericar ensin la presencia del representante de la Reina. Entós él cute tres veces col so cayáu (el Cayáu Negru), y ye almitíu.

Parllamentu dende la Restauración a l'Acta d'Establecimientu

Los eventos revolucionarios qu'asocedieron ente 1640 y 1660 tuvieron llugar en nome del parllamentu. El nuevu estatus del mesmu como órganu central del gobiernu del Estáu inglés consolidar mientres los eventos alredor de la Restauración de la monarquía en 1660. Siguiendo la muerte de Oliver Cromwell en setiembre de 1658, el so fíu Richard Cromwell asoceder como Lord Protector, convocando al Tercer Parllamentu del Protectoráu nel procesu. Cuando'l so parllamentu foi eslleíu por causa de la presión del exércitu n'abril de 1659, el Parllamentu Restante foi reconvocáu ante la insistencia de los grandees sobrevivientes del exércitu. Ésti de la mesma foi eslleíu nun golpe lideráu pol xeneral del exércitu John Lambert, llevando a la formación del Comité de Seguridá, apoderáu por Lambert y los sos siguidores. Cuando les fuercies disidentes de George Monck invadieron Inglaterra dende Escocia onde habíen estáu aparcaes –ensin que los siguidores de Lambert opunxérense– Monck temporalmente convocó al Parllamentu Restante y revirtió la Purga de Pride reconvocando a la totalidá del Parllamentu llargu. Ellos votaron por desolverse a sigo mesmos y convocar a nueves eleiciones, que fueron consideraes como les más democrátiques por 20 años anque la franquicia entá yera bien pequeña. Esto llevó al llamáu del Parllamentu de la Convención, que taba apoderáu por realistes. Esti parllamentu votó pa reinstalar la monarquía y la Cámara de los Lores. Carlos II tornó a Inglaterra como rei en mayu de 1660.

La Restauración empezó la tradición que dicta que tolos gobiernos van buscar al parllamentu pa llograr llexitimidá. En 1681 Carlos II eslleió'l parllamentu y gobernó ensin él polos últimu cuatro años del so reinu. Esto foi la resultancia d'amargosos desalcuerdos ente'l rei y el parllamentu qu'asocedieren ente 1679 y 1681. Carlos tomó grandes riesgos al faelo. Arriesgo la posibilidá d'un golpe militar similar al de 1642. Sicasí, correutamente predixo que la nación nun querdría otra guerra civil. El parllamentu eslleir ensin lluchar. Los eventos que siguieron aseguraron qu'esto nun sería más qu'una ausencia temporal.

Carlos II morrió en 1685 y foi asocedíu pol so hermanu Xacobu II. Mientres la so vida Carlos xurara llealtá a la Ilesia Protestante d'Inglaterra, a pesar de les sos simpatíes católiques privaes. Jacobo yera abiertamente católicu ya intentó llevantar la restricción sobre los católicos pa ocupar puestos públicos. Sicasí atopóse cola fuerte oposición de los protestantes nel so reinu. Cuando la guerra civil volvióse una posibilidá inminente, Jacobo fuxó del país. El parllamentu ufiertó-y entós la corona a la so fía protestante María, en llugar d'a'l so fíu (Jacobo Francisco Eduardo Estuardo). María II gobernó xunto col so maríu, Guillermu III. El parllamentu tomó esta oportunidá p'aprobar l'Acta de Derechos de 1689 y el Acta d'Establecimientu de 1701. Estos yeren estatutos que llegalmente calteníen la prominencia del parllamentu per primer vegada na historia inglesa. Estos eventos marcaron l'entamu de la monarquía constitucional inglesa y la so subordinación al parllamentu.

Unión: el Parllamentu de Gran Bretaña

Dempués del Acta d'Unión en 1707, Actes del Parllamentu aprobaes nel Parllamentu d'Inglaterra y el Parllamentu d'Escocia crearon un nuevu Reinu de Gran Bretaña y eslleió dambos parllamentos, reemplazándolos con un nuevu Parllamentu de Gran Bretaña con sede nel antiguu llar del parllamentu inglés. El Parllamentu de Gran Bretaña convertiríase más tarde nel Parllamentu del Reinu Xuníu en 1801 cuando'l Reinu Xuníu de Gran Bretaña ya Irlanda foi formáu al traviés del Acta d'Unión de 1800.

Futuru

El reestablecimientu d'un Parllamentu inglés devueltu, dando poderes separaos de toma de decisiones a los representantes de los votantes n'Inglaterra, similar a la representación dada pola Asamblea Galesa, el Parllamentu Escocés y l'Asamblea d'Irlanda del Norte, ye un asuntu na política británica, dau a l'anomalía de los diputaos escoceses aldericando asuntos ingleses cuando los diputaos ingleses nun son capaces de votar n'asuntos qu'afecten puramente a Escocia. La cuestión d'un parllamentu inglés devueltu yera consideráu un asuntu menor hasta que'l Partíu Conservador anunció propuestes polítiques pa prohibir a los MP escoceses votar n'asuntos ingleses, aumentando la importancia del asuntu. Los únicos partíos políticos viviegamente promoviendo un Parllamentu Inglés son los extra-parllamentarios Partíu Nacional Británicu y el Partíu de los Demócrates Ingleses.

En rellación a los asuntos parllamentarios, una llarga anomalía llamada la Cuestión de West Lothian hai siempres sío referenciada. Antes de la devolución escocesa, los asuntos puramente escoceces yeren aldericaos en Westminster. La "Cuestión" yera que los MP escoceses podía y votaben n'asuntos rellacionaos namái con Inglaterra y Gales ya Irlanda del Norte. La devolución galesa removió la mayor parte de l'anomalía pa Gales, pero non pa Inglaterra: los MP escoceses y galeses pueden votar n'asuntos ingleses, pero munchos asuntos escoceses y galeses nun son aldericaos en Westminster.

Los MP ingleses son escoyíos coles mesmes que'l restu de los MP del Reinu Xuníu. Hai 529 distritos eleutorales ingleses, por cuenta del so gran númberu, formen una mayoría na Cámara de los Comunes. Como'l Gobiernu Británicu consideraba a Escocia como sobre-representada en rellación a los otros componentes del Reinu Xuníu, la clausa 81 del Acta d'Escocia 1998 igualó la cuota eleutoral inglesa y escocesa, y agora Londres per se provée más MP que toa Escocia.

Llugares onde'l Parllamentu axuntóse fora de Londres

el parllamentu de navegación:

Lincoln, dellos
Castiellu Acton Burnell, 1283 Shropshire Virtual
Shrewsbury, 1283 (xuiciu de Dafydd ap Gruffydd)
Leicester, 1426 (ver Parllamentu de los Palos) y el primer parllamentu inglés oficial

Referencies

Blackstone, sir William. (1765). Commentaries on the Laws of England. Oxford: Clarendon Press.
Davies, M. (2003). Companion to the Standing Orders and guide to the Proceedings of the House of Lords, 19th ed.
Farnborough, Thomas Erskine, 1st Baron. (1896). Constitutional History of England since the Accession of George the Third, 11th ed. London: Longmans, Green and Co.
"Parliament." (1911). Encyclopædia Britannica, 11th ed. London: Cambridge University Press.

Ver tamién

Roundhead

Referencies

Enllaces esternos