Aşırı sağ

Charlottesville, Virginia'daki Sağları Birleştir mitingi, 2017.

Aşırı sağ, radikal sağ ya da ekstrem sağ, sağcı siyasette sağcılığın en yüksek biçimini gösterir. Aşırı sağ siyaset, toplumsal hiyerarşiyi aşırı biçimde destekler; daha doğuştan bazı insanların aşağı, bazılarınınsa üstün olduğu gibi düşünceleri içinde barındırır. Belirli kişilerin ya da grupların ileri derecede üstünlüğünü destekler. Bu tip siyaset genel olarak otoriterdir ve radikal biçimde sol fikirlere karşıtlık içerir. Genellikle aşırı sağ terimi istenmeyen gruplara karşı göç ve uyum karşıtlığı duruşları, sosyokültürel boyutta baskı, milliyet ayrımcılığı; ırksal ve dinsel grupların kendilerini diğerlerinden üstün konuma getirecek tutumlar, küreselleşme karşıtlığı gibi görüşleri kapsamaktadır. Başka bir deyişle kavram aşırı milliyetçi, yabancı düşmanı, ırkçı, köktendinci özelliklerine sahip kişi ya da grupları tanımlamada kullanılır.

Tarihsel olarak, "aşırı sağ", faşizm, Nazizm ve Falanjizm deneyimlerini tanımlamak için kullanılmıştır. Günümüzdeki tanımlar ise artık neo-faşizm, neo-Nazizm, Üçüncü Yol, alternatif sağ, ırkçılık ve diğer ideolojileri veya örgütleri içermektedir. Bu oluşumlar genellikle otoriteryanistlik, aşırı milliyetçilik, şovenistlik, yabancı düşmanlığı, teokratiklik, ırkçılık, homofobi ve gericilik gibi görüşler içermektedirler.

İlk aşırı sağ politika örnekleri, belli kesimlere karşı karşı zulme, siyasi şiddete, asimilasyona, etnik temizliğe ve soykırıma yol açmıştır. Bu eylemler genellikle, sözde "aşağılık" olan yerli etnik gruplara, uluslara, başka bir devlete, devlet dinini korumaya, "egemen" kültürü oluşturmaya veya muhafazakâr toplumsal kurumlar için bir tehdit oluşmasına dayanmaktadır.

Genel bakış

Konsept ve örnekler

Benito Mussolini, diktatör ve aşırı sağcı bir ideoloji olan İtalyan Faşizminin fikir babası

Araştırmacı Jean-Yves Camus ve Nicolas Lebourg'a göre, aşırı sağın dünya görüşü olarak kökeni, toplumun tam, düzenli ve homojen bir canlı gibi işlediği organikçilik kavramıdır. İstemekte oldukları topluluğa (etnik köken, ulusal kimlik, din veya ırk temelliyse) uyum sağlamış olan bu kavram, onları otonomi sevgisi ve ötekine karşı antipati ya da diğer bir deyişle "biz"i idealize edip "onlar"ı dışlayan bir yaklaşımı benimsemeye yönlendirir. Aşırı sağ, ulusal, ırksal, bireysel veya kültürel farklılıkları genellikle mutlaklaştırma eğilimindedir, çünkü bu farklılıklar, "kapalı" ve doğal olarak düzenlenmiş bir toplumun utopik hayaline ulaşma çabalarını bozmaktadır.

Kendi topluluklarını hükûmetin kolaylaştırdığı bir çürüme durumunda gören aşırı sağ görüşlü kişiler, kendilerini doğal, akıllı ve alternatif bir seçenek olarak tanımlarlar. Bu seçenek, "toplumu vaat edilen kaderinden" kurtarma görevine sahiptir. Aşırı sağ görüşlü kişiler, genellikle hem ulusal politik sistemlerini hem de küresel jeopolitik düzeni reddederler (bu, kurumları ve değerlerib, örneğin liberalist ve eşitlikçi politikalar gibi, terkedilmeleri veya bu değerlerden arındırılması gerektiği savunulur). Bu şekilde, "kurtarıcı topluluk", mevcut liminal kriz evresinden çıkarak "yeni bir çağı" başlatabilir. Topluluk, kendisini arketipal figürlerle (Altın Çağ, kurtarıcılık ve küresel komplo teorileri gibi) idealize eder. Bu figürler, rasyonalist olmayan ve materyalist olmayan değerleri savunmakta kullanılır.

Siyaset bilimci Cas Mudde, aşırı sağın genel olarak dört kavramın bir kombinasyonu olarak görülebileceğini savunur. Bu kavramlar; dışlayıcılık (örneğin ırkçılık, yabancı düşmanlığı, etnosentrizm, etnopluralizm, şovenizm), anti-demokratik ve bireycilik karşıtı özellikler (örneğin kişilik kültü, hiyerarşizm, monizm, popülizm, devleti yüce bir bakış açısıyla görmek), tarihsel referans çerçevelerine dayanan gelenekçi bir değer sistemi (örneğin eski hukuk ve düzen, aile, etnik, dil ve dini topluluk ve ulus) ve bir kurumsal işleyiş programını içerir; bu da kurumsal işbirliği, belirli sektörlerin devlet kontrolü, tarımcılıkğı içerir. Mudde, ardından aşırı sağın orta ve radikal eğilimlere ayrılmasını, dışlama ve özdeşleştirme derecesine göre önerir.

Tanım ve karşılaştırmalı analiz

Politika Ansiklopedisi: Sol, Sağ ve aşırı sağ politikaların "aşırı milliyetçi, yabancı düşmanı, ırkçı, dini fundamentalist veya diğer gerici görüşlere sahip kişileri veya grupları içerdiğini" belirtmektedir. Aşırı sağ terimi genellikle faşistlere ve neo-Nazi'lere yönelik söylense de, aynı zamanda ana akım sağ politikaların daha sağında bulunanları ifade etmek için de kullanılmıştır.

Siyaset bilimci Lubomír Kopeček'e göre, "çağdaş aşırı sağın en iyi tanımı, Cas Mudde tarafından Batı Avrupa ortamı için önerilen milliyetçilik, yabancı düşmanlığı ve refah şovenizmi dört öğesinin birleşimidir." Bu kavramlara dayanarak, aşırı sağ politikalar otoriterlik, anti-komünizm ve nativizm gibi unsurları içerse de bunlarla sınırlı değildir. Üstün insanların, aşağıdaki insanlardan daha büyük haklara sahip olması gerektiğini iddia etme, genellikle aşırı sağla ilişkilendirilir, çünkü tarih boyunca, sosyal Darwinist veya elitist bir hiyerarşiye inanmış, sözde üstün bir azınlığın, aşağıdaki kitleler üzerindeki hükûmetin meşruiyetine inanmışlardır. Ulusal, kültürel ve göç konularındaki sosyo-kültürel boyutla ilgili olarak, aşırı sağın bir pozisyonu, belirli etnik, ırksal veya dini grupların ayrı kalmaları gerektiği görüşüdür, kendi grubunun çıkarlarının öncelikli olması gerektiği inancına dayanmaktadır.

Avrupa'da, aşırı sağ partiler genellikle göçmen karşıtı politikalar, küreselleşme ve Avrupa entegrasyonuna karşı olmak ile ilişkilendirilmiştir. Yaygın olarak etnik milliyetçilik yerine sivil milliyetçilik (veya liberal milliyetçilik) göndermeleri yapan milliyetçi ve zenofobik çağrılarda bulunan bir siyaset güdülmektedir. Bazı aşırı sağ siyasi oluşumlar, yürütme otoritesine yönelik denetimleri kaldırmak ve çoğunluğun azınlıklara karşı korumasız bırakılmasını içeren illiberal politikaları temel alır. 1990'larda, "kazanan formül" genellikle göçmen karşıtı mavi yaka işçilerini ve ekonomide daha az devlet müdahalesini isteyen beyaz yakalı işçileri çekmekti, ancak 2000'lerde bunun yerini refah şovenizmi aldı.

Avrupa ve post-Komünist Orta Avrupa aşırı sağını karşılaştırırken, Kopeček, "[o] Orta Avrupa aşırı sağının Batı Avrupa'dan çok daha belirgin bir şekilde anti-Komünizm ile belirlendiğini", "aşırı sağ partilerin heterojenliğine rağmen, birleşik bir parti ailesi içinde temel bir ideolojik sınıflandırmaya izin verir" diyor. Kopeček, Orta Avrupa aşırı sağ partilerini Batı Avrupa'dakilerle karşılaştırmanın, "bu dört öğenin Orta Avrupa'da da, politik, ekonomik ve sosyal etkilerin farklı olmasına rağmen, biraz değiştirilmiş bir formda bulunduğunu gösterdiğini" sonucuna varıyor. Amerikan ve daha genel olarak Anglo-Sakson çevrede, en yaygın terim "radikal sağ"dir ve bu, Avrupa radikal sağından daha geniş bir anlam taşır. Mudde, Amerikan radikal sağını "eski nativism, popülizm ve merkezi hükümete karşı düşmanlık okulu olarak tanımlar [ki] söz konusu olduğunda, bu, II. Dünya Savaşı sonrasında ultranasyonalizmin ve anti-Komünizmin, Hristiyan temelciliğin, militarist yönelimin ve yabancı düşmanlığının birleşimine dönüştüğü söyleniyordu."

Jodi Dean, "çok sayıda dünyanın birçok yerindeki aşırı sağ anti-Komünizm yükselişini" "sergilenen bir korku politikası olarak yorumlanması gerektiğini, bu politikanın kapitalizm tarafından üretilen hoşnutsuzluğu ve öfkeyi kullanması" diye savunuyor. [...] Sırasıyla, aşırı sağ örgütlerin taraftarları, anti-Komünizmi, net bir şekilde açığa çıkarılmış bir milliyetçi ve ırkçı gündemle bağlantılı olmayan her siyasi akımı sorgulamak için kullanırlar. Onlar için SSCB ve Avrupa Birliği, sol liberaller, ekologlar ve uluslararası şirketler - hepsi bu kişilerin menfaatleri doğrultusunda 'komünist' olarak adlandırılabilir."

"Hate in the Homeland: The New Global Far Right" adlı eserinde Cynthia Miller-Idriss, aşırı sağın küresel bir hareket olarak incelenmesi ve "antidemokratik, anti-eşitlikçi, beyaz üstünlükçü" inançları temsil etmesiyle ilgili olarak, bu inançların "otoriterlik, etnik temizlik veya etnik göç ve ayrı etnik devletlerin kurulması gibi çözümlerle" ilişkilendirildiğini incelemektedir.

Modern tartışmalar

Terminoloji

Jean-Yves Camus ve Nicolas Lebourg'a göre, aşırı sağ politikaların modern belirsizlikleri, kavramın genellikle siyasi rakipler tarafından kullanılmasının bir sonucudur; bu kullanım, "tüm taraflı milliyetçilik biçimlerini İtalyan Faşizmi ve Alman Ulusal Sosyalizmi'nin tarihsel deneyimlerine indirgeyerek onları diskalifiye etmeyi ve damgalamayı amaçlar." Mudde de aynı fikirde olup "terimin sadece bilimsel amaçlarla değil, aynı zamanda siyasi amaçlarla da kullanıldığını" belirtir. Birçok yazar, sağcı aşırılığı kendi inançlarına karşı bir tür anti-tez olarak tanımlar. Bu siyasi pozisyonun varlığı akademisyenler arasında geniş bir kabul görse de, aşırı sağla ilişkilendirilen figürler bu tanımlamayı genellikle kabul etmez ve "milli hareket" veya "milli sağ" gibi terimleri tercih eder. Ayrıca, neo-faşist veya neo-Nazi etiketlerinin ne kadar uygun olduğu konusunda bir tartışma vardır. Mudde'nin ifadesiyle, "Neo-Nazi ve daha az ölçüde neo-Faşizm etiketleri artık yalnızca Üçüncü Reich'i restore etme isteğini açıkça belirten veya tarihsel Ulusal Sosyalizm'i ideolojik etkileri olarak alıntılayan partiler ve gruplar için kullanılmaktadır."

Diğer bir konu, partilerin radikal veya aşırı olarak etiketlenip etiketlenmemesi konusudur; bu durum, Almanya Federal Anayasa Mahkemesi'nin bir partinin yasaklanıp yasaklanmamasını belirlerken yaptığı bir ayrımdır. Aşırı sağın, genel egemenlik ve çoğunluk yönetimine karşı çıkan, bazen şiddeti destekleyen devrimci bir yaklaşımı olduğu gerçeği siyaset bilimcilerin çoğu tarafından kabul edilir. Diğer taraftan, radikal sağ ise reformist bir yaklaşıma sahiptir, serbest seçimlere saygı gösterir ancak azınlık hakları, hukukun üstünlüğü veya güçler ayrılığı gibi liberal demokrasinin temel unsurlarına karşı çıkar.

Akademik literatürü inceledikten sonra, Mudde 2002 yılında "sağcı aşırılık", "sağcı popülizm", "ulusal popülizm" veya "neo-popülizm" terimlerinin bilim insanları tarafından genellikle eşanlamlı olarak kullanıldığı sonucuna vardı.

Sağcılıkla ilişkisi

İtalyan filozof ve siyaset bilimci Norberto Bobbio, eşitlik konusundaki tutumların sol ve sağ politikaları politik spektrum üzerinde ayırt eden temel unsurlar olduğunu savunur: "sol, insanlar arasındaki temel eşitsizlikleri yapay ve olumsuz olarak kabul eder ve bunların aktif devlet müdahalesiyle aşılması gerektiğine inanır, sağ, insanlar arasındaki eşitsizlikleri doğal olarak görür ve bunların devlete veya tarihsel sürece bırakılması gerektiğine inanır."

Bazı çağdaş sağcı partilerin gündemlerinde aşırı sağ ideolojinin bazı yönleri tanımlanabilir: özellikle, "üstün kişilerin toplumu yönetmesi gerektiği fikri, istenmeyen unsurların temizlenmesi gerektiği düşüncesi, aşırı durumlarda soykırımlara yol açmıştır." gibi ifadeler. Londra'daki Avrupa Reform Merkezi'nin direktörü Charles Grant, aşırı sağ olarak sıkça tanımlanan ancak genellikle faşizmden ayrılan sağcı milliyetçi partiler arasında bir ayrım yapar, örneğin Fransa'daki Ulusal Cephe. Mudde, 2019'da en başarılı Avrupa aşırı sağ partilerinin "esasen ana akım sağ partilere dönüşen popülist radikal sağ partiler" olduğunu belirtir. Tarihçi Mark Sedgwick'e göre, "ana akımın nerede bittiği ve aşırının nerede başladığı konusunda genel bir anlayış yok ve eğer böyle bir anlayış varsa, son zamanlardaki ana akımdaki değişim bunu sorgulardı."

At nalı teorisine göre sol-sağ siyasi yelpazede yer alan aşırı sol ve aşırı sağın, her birinin merkezciler veya ılımlılarla kıyaslandığında birbirleriyle daha çok ortak noktaya sahip olduğu savunulmaktadır. Bu teori eleştirilmiştir; bunlar arasında, aşırılar tarafından ortaya atılan ılımlıların sosyalist rejimler yerine aşırı sağ ve faşist rejimlere destek verdiği argümanı da bulunmaktadır.

Desteğin niteliği

Jens Rydgren, bireylerin neden aşırı sağ politik partilere destek verdikleri konusunda bir dizi teori tanımlar; bu konudaki akademik literatür, seçmenlerin "ilgi, duygular, tutumlar ve tercihlerini" değiştiren talep tarafı teorileri ile partilerin programlarına, örgütlenmelerine ve bireysel siyasi sistemler içindeki fırsat yapılarına odaklanan arz tarafı teorileri arasında ayrım yapar. En yaygın talep tarafı teorileri arasında toplumsal çöküş tezi, göreceli mahrumiyet tezi, modernleşme kaybedenleri tezi ve etnik rekabet tezi bulunmaktadır.

Aşırı sağ partilerin yükselişi, bazı seçmenlerin post-materyalist değerlere karşı bir reddi olarak da görülmüştür. Ters post-materyalist tezi olarak bilinen teori, solcu ve ilerici partileri feminizm ve çevrecilik de dahil olmak üzere post-materyalist bir gündemi benimsemekle suçlar ve bu durumun geleneksel işçi sınıfı seçmenleri ile bağlarını zayıflattığını iddia eder. Başka bir çalışma, aşırı sağ partilere katılan bireylerin, bu partilerin önemli siyasi aktörler haline gelip gelmeyeceğini veya kenarda kalıp kalmaya devam edip etmeyeceğini belirlediğini iddia ediyor.

Erken akademik çalışmalar, aşırı sağın destekçileri için psikanalitik açıklamaları benimsemiştir. 1933 tarihli Wilhelm Reich'in "Fasizmin Kitlesel Psikolojisi" adlı eseri, faşistlerin Almanya'da iktidara gelmesini cinsel baskının bir sonucu olarak açıklamıştır. Batı Avrupa'daki bazı aşırı sağ partiler için göç sorunu, bu partiler arasında baskın bir konu haline gelmiştir, bu nedenle bazı bilim insanları bu partilere "göçmen karşıtı" partiler olarak atıfta bulunmaktadır.

Tarihçe

Arka plan

1789'daki Fransız Devrimi, hiyerarşiyi destekleyen yerleşik fikirlere karşı, evrensel eşitlik ve özgürlük hakkında yeni düşüncelerle politik düşüncede büyük bir değişiklik yarattı. Modern sol-sağ siyasi spektrumu da bu dönemde ortaya çıktı. Demokratlar ve evrensel oy hakkı savunucuları, seçilmiş Fransız Meclisinin sol tarafında yer alırken, en sağda monarşistler bulunmaktaydı.

19. yüzyılda liberalizme ve demokrasiye en sert karşı çıkan kişiler arasından Joseph de Maistre ve Friedrich Nietzsche gibi isimler, Fransız Devrimi'ni son derece sert bir şekilde eleştirdiler. 19. yüzyılda mutlak monarşiye dönüşü savunanlar kendilerine "ultra-monarşist" adını verdiler ve kraliyet hanedanlarını "ilahi iradenin saklayıcısı" olarak gördükleri "mistik" ve "tanrısal kaderci" bir dünya vizyonunu benimsediler. Liberal moderniteye karşı olan muhalefet, hiyerarşinin ve köklülüğün eşitlik ve özgürlükten daha önemli olduğu inancına dayanıyordu; zira son ikisi insanlık dışı olarak görülüyordu.

Ortaya çıkması

Bolşevik Devrimi sonrasında Fransız kamuoyu tartışmalarında, aşırı sağ terimi, aşırı solun en güçlü karşıtlarını tanımlamak için kullanıldı, yani Rusya'daki olayları destekleyenler arasında bölünme oluştu. Bununla birlikte, aşırı sağda birçok düşünür, Marksist sınıf analizini reddeden ve Oswald Spengler'in "kanın sosyalizmi" olarak adlandırdığı, bazen bilim adamları tarafından "sosyalist revizyonizmi" olarak tanımlanan askeri bir arkadaşlık temelindeki anti-Marksist ve anti-eşitlikçi bir yorumdan etkilendiğini iddia etti. Bu düşünürler arasında Charles Maurras, Benito Mussolini, Arthur Moeller van den Bruck ve Ernst Niekisch bulunuyordu. Bu düşünürler, sonunda ulusal çizgiler boyunca orijinal komünist hareketten ayrıldılar; Karl Marx ve Friedrich Engels, "işçilerin [ülkeleri] olmaması" fikriyle ulusçu teorilere karşı çıkıyordu. Bu ideolojik karmaşanın temel nedeni, 1870 Fransa-Prusya Savaşı'nın sonuçlarından kaynaklanmaktadır. Bu savaş, İsviçreli tarihçi Philippe Burrin'e göre, Avrupa'da siyasi arenayı tamamen yeniden şekillendirerek sağ ve sol ayrımının üzerine çıkan anti-bireyci bir kavramın fikrini yaymıştı.

"Kitleler" kavramı, endüstrileşme ve evrensel oy hakkı aracılığıyla siyasi tartışmaya dahil edildikçe, Zeev Sternhell'in "devrimci sağ" ve faşizmin bir öncüsü olarak adlandırdığı ulusal ve sosyal fikirlere dayalı yeni bir sağın ortaya çıkmasına başladı. Sol ile milliyetçiler arasındaki ayrılık, anti-militarist ve anti-vatansever hareketlerin ortaya çıkmasıyla daha da vurgulandı, bu hareketler; anarşizm veya sendikalizm gibi, aşırı sağla daha az benzerlik paylaşıyordu. Aşırı sağ, solunkinden tamamen farklı bir "milliyetçi mistisizm" geliştirmeye başladı ve antisemitizm, aşırı sağın geleneksel ekonomik "anti-Yahudilik"ten sapmasıyla, aşırı solun bir kısmı tarafından savunulan, ırksal ve sahte-bilimsel bir ötekilik anlayışına yönelme noktasında bir kredo haline geldi. Pan-Alman Birliği veya Ligue des Patriotes gibi çeşitli milliyetçi dernekler, Avrupa genelinde sosyal bölünmelerin ötesinde kitleleri birleştirme amacıyla kurulmaya başladı.

Völkisch ve devrimci sağ

Mavi Tümen'in İspanyol Falanjist gönüllü güçleri San Sebastián'da toplanıyor, 1942

Völkisch hareketi, Alman Romantizmi'nden ilham alarak 19. yüzyılın sonlarında ortaya çıktı ve iddia edildiğine göre harmonik bir hiyerarşik düzene sahip bir Orta Çağ Reich'inden etkilendi. "Kan ve Toprak" fikrine dayanan bu hareket, 1900'lerden itibaren büyüyen bir özel ve ırksal anlam taşıma eğiliminden dolayı bir ırkçı, popülist, tarımsal, romantik milliyetçi ve antisemitik hareket haline geldi. Onlar, Almanya'nın kırsal bölgelerinde hala bulunabilen bir tür "ilkel demokrasiye, doğal elitlerine özgürce tabi olan" bir "orijinal millet" efsanesini idealize ettiler. Arthur de Gobineau, Houston Stewart Chamberlain, Alexis Carrel ve Georges Vacher de Lapouge gibi düşünürler, Darwin'in evrim teorisini "ırk mücadelesi"ni ve dünyanın hijyenist bir vizyonunu savunmak için çarpıttılar. Völkisch tarafından teorize edilen biyo-mistik ve ilkel milletin saflığı, daha sonra yabancı unsurlar, özellikle de Yahudi unsurlar tarafından bozulmuş olarak görülmeye başlandı.

Bu fikirler, Maurice Barrès'ın "toprak ve ölüler" konseptinde çevrildi ve Avrupa genelinde ön-faşist "devrimci sağ"ı etkiledi. İkincisi, Fritz Stern'in ifadesiyle, modern dünyanın rasyonalizmi ve bilimcilik içinde köksüz hisseden düşünürlerin derin "kültürel umutsuzluğu" ile fin de siècle entelektüel krizinden kaynaklandı. Bu, mevcut sosyal düzenin reddedildiği, devrimci eğilimlere ve anti-kapitalist duruşlara, popülist ve plebisiter bir boyuta, şiddetin bir eylem biçimi olarak savunulmasına ve bireysel ve kolektif palingenezis ("yeniden doğuş, diriliş") için bir çağrı ile karakterizedir.

Çağdaş düşünce

Çağdaş aşırı sağ politikanın önde gelen düşünürlerinin, Mark Sedgwick'e göre, apokaliptisizm, küresel elitlerden korku, Carl Schmitt'in dost-düşman ayrımına inanç ve metapolitika fikri olmak üzere dört temel öğeyi paylaştığı iddia edilmektedir. Apokaliptik düşünce akımı, Oswald Spengler'ın Batı'nın Çöküşü eserinde başlar ve Julius Evola ile Alain de Benoist tarafından paylaşılır. Pat Buchanan'ın The Death of the West'inde ve Avrupa'nın İslamlaşma korkularında devam eder. Ona bağlı olarak, gerilemeden sorumlu tutulan küresel elitlerden korku gelir. Ernst Jünger, köksüz kozmopolit elitlerden endişe duyarken, de Benoist ve Buchanan yönetimsel devlete karşı çıkar ve Curtis Yarvin "Katedral"e karşıdır. Schmitt'in dost-düşman ayrımı, etnopluralizmin Fransız Nouvelle Droite düşüncesine ilham verdi ve Amerikan ırkçılığı ile birleştiğinde alternatif sağ üzerinde büyük etkiye sahip oldu.

Napoli'deki CasaPound mitingi

1961 yılında, geniş çapta etkili olduğuna inanılan bir kitapta, Fransız neo-faşist yazar Maurice Bardèche, faşizmin 20. yüzyılda değişen zamanlara uygun yeni bir metapolitik kılık altında var olabileceğini öne sürdü. Ölüme mahkum rejimleri tek parti, gizli polis veya Sezarizm'in açık gösterimiyle canlandırmaya çalışmak yerine Bardèche, teorisyenlerinin, faşizmin çerçevesinden bağımsız olarak, yani yalnızca azınlığın, "fiziksel olarak daha sağlıklı, ahlaken daha saf, ulusal çıkar konusunda daha bilinçli olanların" topluluğu en iyi şekilde temsil edebileceği ve Bardèche'ün yeni bir "feodal sözleşme" olarak adlandırdığı şeyde daha az yetenekli hizmet edebileceği felsefi çekirdek fikrini teşvik etmeleri gerektiğini savundu.

Çağdaş aşırı sağ düşünce üzerinde başka bir etki de, Julius Evola'yı içeren Gelenekçi Okul'dur ve bu akım, Donald Trump'ın danışmanlarından biri olan Steve Bannon ile Vladimir Putin'in danışmanlarından Aleksandr Dugin'i etkilemiştir, ayrıca Macaristan'daki Jobbik partisine de etki etmiştir.

Latin Amerika ile ilgili olarak, Şili Santiago Üniversitesi'nden Rene Leal, bölgedeki neoliberal hükûmetler altında yaşanan işçi sömürüsünün, bölgede aşırı sağ politikanın büyümesini tetiklediğini belirtmektedir.

Çevrimiçi içerik

Birçok aşırı sağ internet sayfası ve forumu, aşırı sağcı kişiler tarafından odaklanılan ve sıkça ziyaret edilen sayfalardır. Bunlar arasında Stormfront ve Iron March bulunmaktadır.

Aşırı sağ internet hareketleri, çevrimiçi ortamda 2012 yılında popülerlik kazanmıştır ve günümüzde de devam etmektedir. ABD'de, 2016 başkanlık seçimleri sırasında, seçim sonrasında Obama'nın görev süresinin sona erdiği 2016 yılında ve 2017 yılında birçok takipçi kazanmışlardır.

Stormfront

Ana madde: Stormfront

Stormfront, Güney Yoksulluk Hukuku Merkezi ve diğer medya kuruluşları tarafından "internetin cinayet başkenti" olarak tanımlanan en eski ve önde gelen nefret içerikli web sitesidir. Ağustos 2017'de, alan adının nefreti teşvik ettiği ve bazı üyelerinin cinayetle bağlantılı olduğu şikayetleri nedeniyle alan adı kayıtçısı tarafından el konularak bir ay süreyle çevrimdışı bırakıldı. Medeni Haklar İçin Hukuk Komitesi, bu eylemi savunarak Stormfront'ın web barındırıcısı olan Network Solutions'a, şiddet kışkırtma kullanımını yasaklayan Hizmet Şartları anlaşmasını uygulamaya çağırdı.

Iron March

Iron March, 2011 yılında Rus milliyetçisi Alexander "Slavros" Mukhitdinov tarafından kurulan faşist bir web forumuydu. Kasım 2019'da bilinmeyen bir kişi, Iron March kullanıcılarının veritabanını Internet Archive'e yükledi ve bazı neo-Nazi kullanıcıların verilerini ortaya çıkardı, bunlar arasında bir ICE gözaltı merkezi kaptanı ve birkaç aktif Amerika Birleşik Devletleri Silahlı Kuvvetleri üyesi bulunmaktaydı. 2018'in ortalarına gelindiğinde, Güney Yoksulluk Hukuk Merkezi, Iron March'ı neredeyse 100 cinayetle ilişkilendirdi. Mukhitdinov, sızıntı zamanında hala belirsiz bir figürdü.

Terrorgram

Telegram üzerindeki Terrorgram topluluğu, militan hızlandırmacılığı benimseyen ve destekleyen Telegram kanalları ve hesaplarının bir ağıdır. Terrorgram kanalları ideolojik olarak neofaşisttir ve düzenli olarak etnik köken temelli şiddet eylemleri ve hükûmet karşıtı, otorite karşıtı terörizmi gerçekleştirmenin talimatlarını ve kılavuzlarını paylaşırlar. 2021'de uluslararası bir düşünce kuruluşu olan Stratejik Diyalog Enstitüsü (ISD), Terrorgram ağını oluşturan iki yüzden fazla neo-Nazi terör propagandası içeren Telegram kanalını ortaya çıkardı, birçoğunda silah ve bomba yapma talimatları bulunmaktaydı.

Aşırı sağ tutumlara örnekler

• Bir ırkın veya milletin sosyal hiyerarşide en tepede olması ve diğer insanları istediği gibi yönetmede söz sahibi olması. Irkçı ideoloji nasyonal sosyalizm ve Ku Klux Klan oluşumu bu tutumun bilinen örnekleridir.
• Devletin her şeyi kontrol altında tutması, devleti yöneten tek bir yöneticinin üstünlüğü ve sorgulanamaz olması. Toplumsal hiyerarşiye karşı çıkan tüm ideolojilerin düşman gösterilmesi ve toplumu yönlendiren radikal milliyetçilik. İtalyan faşizmi ve falanjizm bu tutumun bilinen örnekleridir.
• Bir dini inanca mensup olan kitlenin veya bir dinin kurallarının toplumu tamamen düzenleyebilmesi. Bir dini inanışın toplumu otoriter biçimde yönetmede kullanılması. Farklı dini inanca sahip olan kişilerin sosyal hiyerarşide en altta ve kontrol edilebilir görülmesi. Çeşitli köktendinci oluşumlar bu tutuma örnektir.

Köktendincilik

Köktendincilik, dinî kuralları esas alan ve bu esaslara en katı biçimde bağlılığı içeren, din ile siyaset ayrımını reddeden, toplumun tek bir dinin şartlarına göre idare edilmesi gerektiğini savunan görüştür. Köktendinciler, bağlı oldukları toplumun ve dolayısıyla tüm ülkenin dinî kurallar içerisinde yönetilmesinin en doğru koşul olduğunu savunurlar ve laikliği reddederler.

Galeri

• 
  Tarihi Rus aşırı sağcıları; monarşist ve antisemitik, aşırı milliyetçi Kara Yüzler hareketi 1905 yılında yürürken.
• 
  Amerikan Ku Klux Klan üyeleri 1928 yılında Washington DC'de düzenlenen kitlesel bir mitingde yürürken. KKK aşırı sağcı, beyaz ırk üstünlüğünü savunan, Protestan ve anti-Katolik bir organizasyondur.
• 
  Aşırı sağcı Harzburg Cephesi'ndeki NSDAP-DNVP ittifakı. 1931 yılında monarşist Alman Ulusal Halk Partisi üyeleri ile birlikte nasyonal sosyalistler.
• 
  Japon aşırı sağcı Zaitokukai üyeleri, 2010 yılına ait gösteri.

Aşırı sağ ideolojiler

• Faşizm
• Irkçılık
• Nasyonal sosyalizm
• Falanjizm
• Şovenizm
• Köktendincilik
• Neo-Nazizm
• Beyaz üstünlükçülüğü
• Szeged faşizmi