Taqwa

termin Islamski opisujący proces bycia cały czas „na baczności”. Przestrzega przed usprawiedliwianiem swoich grzechów. Doradza rozliczanie siebie ze swoich czynów jako indywidualnej jednostki ludzkiej.

Taqwa lub Taqła[1] (arab. ‏تقوى, taqwā / taqwá‎) – islamski termin oznaczający pobożność, świadomość o Bogu, powściągliwość i bogobojność[1].

Meczet Taqwa w Taoyuan na Tajwanie

Taqwa jest definiowana jako proces w życiu człowieka, który rośnie wraz z wzrostem wiary, w efekcie którego uzyskuje on przekonanie, że Bóg Jedyny / Allah widzi każdy jego uczynek i każde słowo. Będąc w stanie świadomości o Bogu, wierny chcąc zadowolić swego Pana, świadomie wykonuje dobro i unika czynienia zła w jakiejkolwiek formie[1].

By osiągnąć taqwa, muzułmanin często:

  • szuka przebaczenia u Boga,
  • pamięta o śmierci i jest jej świadomy,
  • czyta Koran ze zrozumieniem
  • wychwala Boga Jedynego i dziękuje mu za wszystko
  • pości (nie tylko podczas Ramadanu)
  • oraz robi inne dobre uczynki (np. pomaga społeczności, daje jałmużnę)[1].

Etymologia

edytuj

Słowo "Taqwa" wywodzi się od arabskiego słowa "waqa" (arab. وقى) i oznaczającego zabezpieczać, chronić[2].

W Koranie mówi się o "taqwa" 100 razy[3]. Inne źródła podają natomiast, że ponad 250 razy[4], a nawet 285 razy[5].

Rola we współczesnej kulturze islamu

edytuj

Nawet dzisiaj koncepcja Taqwā jest nadal ważnym punktem orientacyjnym myśli islamskiej i islamskiej kultury pobożności. Pakistański filozof Fazlur Rahman pisze w swojej książce z 1982 roku pt. Islam and Modernity, że być może jest to najważniejszy pojedynczy termin w Koranie[6].

Zobacz też

edytuj
  • Taqwa opisana przez Ismaili Electronic Library and Database

Przypisy

edytuj
  1. a b c d Co to jest bogobojność (TAQŁA) w islamie. Islam bez tajemnic, 2015-06-13. [dostęp 2024-11-01]. (pol.).
  2. VerbAce Free On-Line Arabic-English-Arabic Dictionary. [dostęp 2024-11-01]. (ang. • arab.).
  3. Ohlander 2005 ↓, s. 137-152.
  4. Esposito 2003 ↓, s. 314.
  5. Uludağ 2010 ↓, s. 484-486.
  6. Rahman 1982 ↓, s. 155.

Bibliografia

edytuj