Blog Marzeniami malowane

Tęsknota

2017-09-05T10:54:00.000+02:00

Gdy jedno z serc, które cię stworzyło gaśnie, twoje też zapada się w ciszę.

Z zakątków niezmierzonej jego przestrzeni ulatują pełne miłości cząsteczki, by odszukać i pożegnać co odeszło.

W tym czasie ciało pozostaje w fazie nowiu - patrzy, lecz nie dostrzega, czuje, lecz nie odczuwa, słyszy, ale nie słucha.

Jest, choć go nie ma.

Chodzi, je, rozmawia, uśmiecha się.

I zza czarnej zasłony nieba wypatruje powrotu niezbędnych do życia cząstek.

Bo wie, że wrócą.

I oswaja tęsknotę.

Przedsionek - mini, mini ;)

2017-08-21T08:37:00.000+02:00

Dziś Was zaskoczę, a może wcale nie? W każdym razie siebie samą zaskoczyłam. :)) Chcę dzisiaj pokazać Wam zupełnie coś innego. Moją nową miłość. ;) Nigdy nie wiadomo kiedy i kogo dosięgnie strzała amora. Oraz jaka to będzie strzała! :)

Zanim przejdę do meritum, zdradzę Wam coś: jako dziecko uwielbiałam lalki. Miałam ich całe mnóstwo, co w czasach PRLu wcale nie było takie oczywiste jak dziś! Nie były to Barbie (o których oczywiście marzyłam), tylko najzwyklejsze lalki, jakie można wtedy było znaleźć w sklepach. Na pytanie co chciałabym dostać na urodziny/imieniny/od Mikołaja - odpowiedź zawsze była jedna - lalkę. Młodsze czytelniczki pewnie nie zdają sobie sprawy ile musiała się za każdym razem nabiegać moja mama, by znaleźć ów prezent i to nieszpetny. ;) A radość z "niespodzianki" też była zawsze ta sama - ogromna i prawdziwa! Dla małych laleczek miałam pokoiki zrobione w regale - każda półka, to było inne pomieszczenie. Jak ja marzyłam o prawdziwym domku dla lalek!

Wiecie dobrze, że marzenia to moja specjalność. A czy wiecie, że z nich nie wyrastam? ;) Nie zostawiam moich marzeń, tylko dlatego że stałam się dorosła, nie porzucam ich dlatego, że są nieosiągalne. Nie można mylić marzeń z planami. Plany realizujemy, marzenia pozostają marzeniami, ponieważ nie wiemy kiedy i czy się spełnią - to cała ich magia. Czasami marzenia spełniają się po wielu latach. ;)

Pomysł na miniaturę chodził mi po głowie na poważnie już od ponad roku, a iskrą zapalną był zachwyt nad wystawą domków dla lalek podczas wakacji spędzanych w Danii (jeżeli ktoś ma ochotę zajrzeć, to TUTAJ o tym pisałam). I tak sobie dojrzewał i dojrzewał, a ja przeglądałam strony internetowe i blogi zbierając informacje i podpatrując wykonanie. Aż nadszedł ten dzień. ;))) Czyli kolejna iskra podpalająca lont, a mianowicie wyzwanie w Art-Piaskownicy pt. Miniaturowy świat. Praca mogła być wykonana w dowolnej technice, ale ja wiedziałam, że to był sygnał od Wszechświata, by w końcu zmobilizować się i zrealizować moje małe marzenie. :)

Wiedziałam też, że gdybym się chciała zabrać za prawdziwy domek, nie zdążyłabym do 24. sierpnia na wyzwanie. Miałabym pewnie do pokazania może bryłę budynku, ;) dlatego postanowiłam rozpocząć przygodę z miniaturą od fragmentu miniatury. :)) A żeby nie zaczynać od środka, czyli nie wprowadzać gości od razu do salonu, to zapraszam do przedsionka!

Po tym przydługim wstępie, przystępuję do sedna - remontu przedsionka w starej chłupce. ;) Wzięłam ramkę 3D i wycekolowałam ściany oraz sufit, by wyglądały na leciwe. Następnie pomalowałam boczne ściany i wyszlifowałam, by sprawiały wrażenie odrapanych. W górnych rogach zrobiłam lekkie zacieki. Na podłodze ułożyłam stare dechy, a na ścianę frontową nałożyłam boazerię oraz tapetę mocowaną listewkami. Baza gotowa do urządzania.

Pierwszy powstał wieszak na ubrania ze znalezionego na plaży patyczka wygładzonego przez morze i kilku szpilek. Na nim suszą się najprawdziwsze liski i kwiatki mięty truskawkowej! Zrywałam same koniuszki.

Po lewej stronie zrobiłam półkę wiszącą oraz girlandę HOME. Zawiesiłam budkę dla ptaków na bocznej ścianie i zabrałam się za skrzynię na kwiaty. Wyszła niestety lekko krzywa, więc odwróciłam ją do góry dnem i zrobiłam stolik.

Na skrzyni leży koronkowy bieżnik, a na nim stoi świecznik wykonany z elementów biżuteryjnych oraz jedna z trzech doniczek - jeszcze niedoskonałe, ale jak na pierwszy raz nie narzekam. Świeczka to jedyny przedmiot, którego nie zrobiłam sama.

i moje poklejone i pomazane paluszki ;)

Marzyło mi się tremo, albo stare drzwi przerobione na lustro, ale że jeszcze nie wiem z czego zrobić taflę lustra, to stanęło, że wewnątrz będzie tablica na ważne wiadomości. ;) Oczywiście można po niej pisać kredą, bo pomalowana jest farbą tablicową. Na drzwiach zawisł wianek, ale jest zbyt strojny do tego wnętrza, więc przy najbliższej okazji wymienię go na naturalny, wiklinowy z gałązek. Z rozpędu dodałam jeszcze wazon zrobiony z maleńkiego z uchwytu do pudełek dekupażowanych i "plakat" Bingo z papieru do scrapbookingu, no i kosturek. Kosturek na wiejskie wędrówki musi być. ;)

Zasypałam Was zdjęciami, ale tak się cieszę, że w końcu zrobiłam ten pierwszy krok, i mam nadzieję, że mi wybaczycie! Musicie się hartować, bo to nie ostatnia odsłona przedsionka. ;) Tremo chyba jednak stąd wyfrunie a w jego miejsce przyjdzie lustro. I mam ochotę zrobić komódkę oraz kinkiet na ścianę (dlatego plakat stoi a nie wisi), będą więc zmiany do pokazania. Ale przede wszystkim chciałabym zabrać się za większy projekt, bo strzała amora wciąż tkwi w sercu. :)) Ale to już po wakacjach.

A zatem cały mój miniaturowy świat zgłaszam na wyzwanie do Art-piaskownicy.

Pozdrawiam Was serdecznie i napiszcie co sądzicie, może macie jakieś sugestie, albo ciekawe pomysły!

Ewa

Marzenia o pogodzie

2017-08-17T09:27:00.001+02:00

Dzień pierwszy - rano pochmurno, pewnie będzie padać, zostajemy w domu - dzień ładny, słoneczny.

Dzień drugi - rano słońce, ani jednej chmurki, jedziemy na wycieczkę - po południu niebo coraz bardziej zaciągnięte, od 14.00 pada.

Dzień trzeci - słońce nieśmiało wygląda zza chmur, wypogodzi się czy raczej nie? Po wczorajszym prysznicu zostajemy w domu - nie pada.

Dzień czwarty - rano pada, po południu pada, wieczorem pada, w nocy pada - wiadomo co robić.

Dzień piąty - czyste niebo od rana, ale trzeba się mieć na baczności, jedziemy czy nie, a co tam jedziemy - pada.

Dzień szósty - niebo zamglone, słońce przebija się przez chmury, na dwoje babka wróżyła, nigdzie nie jadę - i dobrze, bo pada.

Dzień siódmy - słońce, niebo niebiesko-białe - ???

Tak kochani, tak wygląda lato na północy. Od lipca. Ba, od czerwca! Nerwicy można się nabawić jak nic! Już opadam z sił, taka ciuciubabka z deszczem to nic zabawnego. A prognozy na ostatnie, podkreślam: ostatnie dwa tygodnie wakacji są dokładnie takie jak przytoczony przeze mnie tydzień. I masz babo lato! I zgaduj zgadula!

A weź, ziewnij na to!

Już mi się nawet pisać nie chce, czytać nie chce, tylko wakacji troszkę chcę. Troszkę pięknego lata chcę. Chcę poczuć wakacyjny luz, a do tego pogody słonecznej potrzeba. Dlatego bez zbędnych słów dziś pokażę kartkę urodzinową. Zrobiona dla młodej osóbki ze scrapkowym łapaczem marzeń. Nie mogłam nie wykorzystać tych łapaczowych papierów. Moim zdaniem to świetny motyw na kartkę urodzinową właśnie. Niech jubilatka sięga po wielkie marzenia! :)

Przy okazji mogę ją zgłosić na wyzwanie w Crafty moly, które trwa jeszcze do 22. sierpnia pod hasłem "Koronki". Koronka miała się znaleźć na kartce w dowolnej formie - papierowa, tekturkowa, szydełkowa, stemplowana. Użyłam koronki z tworzywa, którą pomalowałam i pobrokaciłam, i która stanowi imitację prawdziwej koronki, które wypełniają moje łapacze. ;)

Banerek do wyzwania i moja praca.

Życie bez problemów pogodowych... ;)

Pozdrawiam, słońca i uśmiechu życzę

Ewa

Co słychać w ogródku?

2017-08-11T12:53:00.001+02:00

Dawno nie było u mnie postów ogrodniczych, przepadłam z nimi na amen i cisza głucha nastała - to wszystko (nie)stety za sprawą ogromnych zmian. Teraz o nich pisać nie będę, bo to grubsza sprawa, lecz nie mogę się po prostu powstrzymać, by nie pokazać paru zdjęć letniego ogródka. Nie byle jakiegoś tam, lecz mojego, wyśnionego i wymarzonego. ;))

Uwielbiam zieleń, kwiaty, naturę. Wśród nich odpoczywam, przy nich się wyciszam - nawet wtedy (a właściwie przede wszystkim wtedy), gdy trzeba pielić, podlewać, siać, sadzić i pielęgnować, a potem patrzeć czy równo rośnie. ;) A pomyśleć, że gdy byłam młoda, nie widziałam w tym nic pociągającego! No i te robaki wszędzie!!! :)) Cóż, w końcu ziemski znak jestem, nie ucieknę przed tym, co w gwiazdach zapisane zostało. ;)

Radość moja na widok pierwszych ploników jest jak radość dziecka, która okrąża Ziemię i wraca jak bumerang, by ją podwoić i potroić powodując podskoki i piski. Każdy z nas nosi w sobie kawałek dziecka przez całe życie, a ja swojemu daję dojść do głosu. ;) Ale jak tu trzymać jego zachwyt na wodzy, gdy oczy zobaczą swój pierwszy w życiu pomidor?!

Albo rzodkiewki, ogórki, cukinię, fasolkę, buraczki, marchewki...

... a nawet własne pierwsze ziemniaki!

W czerwcu radością były trzy kiście porzeczek, w lipcu agrestu sześć gron, a w sierpniu jedna malina! :)) Za to ile radości! ;)

Zielonego ci u mnie dostatek, a nawet naddatek. ;)

Jedynie kwiatów nie ma co fotografować, bo deszczowe lato pozbawiło je urody. Ostróżki, malwy, dalie, kosmosy starają się dzielnie trzymać, lecz nie do twarzy im w zgniłych sukienkach.

Na szczęście motylom to nie przeszkadza.

I na koniec ostatnia nasza radość - mały florysta. ;)

Pozdrawiam
Ewa

Nostalgicznie

2017-08-06T10:06:00.001+02:00

Ostatnio, jak zapewne zauważyłyście, biorę udział w wielu wyzwaniach. Traktuję je jako mobilizację do twórczych prac, jako kreatywne pobudzenie szarych komórek, ale także jako inspirację, a zarazem przyjemną naukę. Nie na wszystkie mam oczywiście czas, choć oczy świecą się na wiele z nich, to niestety nie umiem jeszcze rozciągnąć doby. ;) Zauważyłam, że jednym z takich wyzwań, które jednocześnie stanowi dla mnie prawdziwą lekcję są tak zwane lifty. Nie dosyć, że prezentowane kartki są cudnej urody, więc już sama inspiracja taką kartką jest świetna, to jeszcze można, a właściwie trzeba takową elegancko skopiować! ;) Dla mnie jest to niesamowity krok naprzód w zgłębianiu scrapbookingu, przełamuje niepewność w komponowaniu i ogólnie dodaje odwagi w tworzeniu. Dlatego z czystą przyjemnością zabrałam się za lift pięknej kartki Ewy S. ogłoszony na blogu Towarzystwa Dobrej Zabawy.

Po raz pierwszy zrobiłam kartkę kombinowaną, czyli nie jakiś zwykły kwadrat czy prostokąt a kartkę typu "fiku miku". ;) Dla mnie to odkrycie na miarę Ameryki! Od tej pory moje twórcze horyzonty poszerzyły się jak bary kulturysty przed mistrzostwami Bodybuilding! ;) I mogę kombinować. ;)

Zgłaszam mój lift na wyzwanie do Towarzystwa Dobrej Zabawy.

Tworząc tę kartkę wykorzystałam papiery Lemon Craft z serii House of Roses, w których się po prostu zakochałam! Jak dla mnie są obłędne. Kartki same wychodzą ślicznie, nawet u niedoświadczonego twórcy. ;) Są pięknie nostalgiczne, dlatego poszłam za ciosem i zrobiłam kolejną karteczkę. I wiem, że nie ostatnią z tej kolekcji.

Oczywiście teraz widzę, że mogłam ją zrobić bardziej przestrzennie, tak jak i lift Ewy, ale to ten brak odwagi i doświadczenia jeszcze mnie blokuje, ale będzie lepiej!

Myślę, że mogę ją zgłosić na pierwsze wakacyjne wyzwanie Lato z Lemon Craft, pod tytułem "Powrót do przeszłości". Wyzwanie trwa całe lato, będzie ich w sumie cztery (drugie było świąteczne, więc u mnie pojawią się w sierpniu trzy zimowe karteczki wzwaniowe, a wczoraj pojawiło się już trzecie, dla mnie trudne, bo z użyciem zdjęcia lub grafiki, a tego nigdy nie próbowałam), ale można się zgłaszać cały czas i dodawać prace. Bardzo bym chciała zdążyć na wszystkie, ale jak to będzie - nie wiadomo... :) W każdym razie Dom Róż ze swoimi wyblakłymi barwami, pocztowymi kartkami i stemplami idealnie nadaje się do stworzenia kartki niczym starannie zachowanej pamiątki z przeszłości. Bo wspomnienia, te którym było dane przetrwać, prędzej czy później oblekają się w patynę przeszłości.

Na koniec, tak a propos wyzwań, chciałam poinformować, że mój niebieski łapacz zdobył trzecie miejsce w wyzwaniu Koronkowa robota. Bardzo dziękuję! :))

Dzisiaj żegnam się z Wami lekko nostalgicznie

Ewa

Pokoik z widokiem na morze

2017-08-02T22:10:00.000+02:00

Mój ostatni post o łapaczu i pstryknięcie kilku elementów wystroju pokoju mojej mamy oraz tego co za oknem, a także fakt, że bywam teraz w domu rodzinnym codziennie, potrącił nostalgiczną nutę w mojej duszy. Naszła mnie refleksja nad wspomnieniami z dzieciństwa. Każdy je ma, każdy inne, i każdy pełne serce. Inne mogą się pozacierać, porozmywać i zagubić na przestrzeni upływającego czasu, ale te z dzieciństwa są najtrwalsze, najliczniejsze i chyba najskrupulatniej przechowywane.

Jedno z takich właśnie wspomnień - obrazów z mojego dzieciństwa, to widok z okna. Jest taki jak na zdjęciu powyżej i taki zostanie w mym sercu na zawsze. Moje biurko stało pod oknem i cokolwiek przy nim robiłam, czy to odrabiałam lekcje, czy wkuwałam słówka, rysowałam, czy pisałam pamiętnik zawsze w przerwach patrzyłam na morze. W ile barw przez te lata morze się oblekło, nie zliczę! O każdej porze dnia z niebem w kolory grało. Było blade i zziębnięte, stalowoszare i ponure, było atramentowe, kobaltowe i lazurowe. Było jaskrawe i było zamglone. Wzburzone i gładkie jak szkło. Niebo nad nim bywało puste jak płótno gotowe na pierwsze dotknięcie artysty albo pomazane różowawą farbą zachodzącego słońca niczym żywą ekspresją dziecięcych paluszków. Było nakrapiane dziesiątkami obłoków. Chmury nieraz tak ciężkie wisiały, że brzuchy prawie w nim moczyły. A ile piorunów przez ten czas połknęło, ho, ho! :)

Nie wiem, czy na tym zdjęciu dobrze widać cienką linię na horyzoncie, bo chciałam się Was zapytać jak myślicie: co to może być? Podpowiem, że to nie Szwecja. ;))

Poniżej zbliżenie owego lądu.... Pewnie trudno w to uwierzyć, ale to Półwysep Helski! Tak, tak, przy ładnej pogodzie, gdy widoczność jest dobra, można z sopockich okien mojego gniazda zobaczyć Hel z jasną plażą, sosnowym lasem i miniaturowymi domkami na brzegu, które po zmroku mrugają do nas punkcikami światełek. Może uda mi się kiedyś zrobić i takie nocne zdjęcie.

A tymczasem, na koniec, jeszcze jeden widok z okna... wieczorny, przy zachodzącym słońcu.

Dobranoc

Ewa

Koronkowe niebo

2017-07-30T21:28:00.002+02:00

Pozostaję w temacie łapaczy. Lubię je wykonywać i to w różnych stylach - te stonowane i kolorowe, romantyczne i surowe, małe i duże. Ostatnio były plecione, to dzisiaj dla odmiany będzie koronkowy. Jest coś uspokajającego w powtarzalnym powoływaniu do życia różnokolorowych okręgów. Myśli odpływają zlewając się z monotonnym szumem deszczu w jedno, by zatoczyć wraz z nicią kordonka kolejne koło.

Ten łapacz miałam zrobić już dawno, ale ciągle coś przeszkadzało. Potem myślałam, że zrobię go na imieniny, ale teraz mam zupełnie inny pomysł na imieninowy prezent w głowie, dlatego powstał bez okazji. Choć bez okazji, to po to, by łapać dobre sny i marzenia.

Zrobiłam go dla mamy. Jest koronkowy - w kolorze nieba, które widać, gdy leży się na łóżku i w kolorze morza, które widać, gdy się na łóżku usiądzie. ;) Ma koronki, wstążeczki, piórka i serduszka, które obowiązkowo musiały być ;) oraz po raz pierwszy pomponiki na obręczy. Jest romantyczny i kobiecy.

Myślę, że wpisuje się w klimat pokoiku...

Mój niebiański koronkowy łapacz zgłaszam na #21 wyzwanie w DIY - zrób to sam: Koronkowa robota.

Dobrego tygodnia!
Ewa

Skraftuj - jak to łatwo powiedzieć

2017-07-26T19:51:00.000+02:00

Jaką wiedzę tajemną kryją te wszystkie niedostępne zwykłym śmiertelnikom mix mediowe dzieła? Na to pytanie mogą odpowiedzieć tylko wtajemniczeni lub odpowiednio długo zgłębiający ową sekretną i nieuchwytną materię. Znają na pamięć receptury layoutów i art journali, mikstury tagów i zaklęcia otwierające exploding boxy. Wiedzą ile użyć gesso i czy szczypta mikki wystarczy, czy sięgnąć po inkę, a może po fimo, garść mikrokulek wrzucona do kotła da inny wywar niż artisan powder, i jak rozpylić mgiełki, by nie stracić smaku, a na koniec, w zależności od receptury, doprawić embossingiem lub glossy accent. ;)) Jak widzicie, księga zaklęć jest opasłym tomiszczem i sama nie wiem ile tajemnic jeszcze skrywa!

Ale są też śmiałkowie, którzy samodzielnie złamali szyfr scrapbookingowy. Ba, nawet na jego podstawie sporządzili własne magiczne ekstrakty. Owym śmiałkiem miałam się stać i ja, gdy na stronie blogowej Retro Kraft Shopu przeczytałam o wyzwaniu Skraftuj to!, w którym trzeba było użyć metalowych serwetek. Już oczami wyobraźni widziałam trochę surową, trochę męską kartkę z pięknie wkomponowanym metalowym elementem. Wybrałam papier, różne dodatki, docięłam, poukładałam i z metalową rozetką w dłoni zastygłam czekając na to, co umysł podpowie. Czekałam i czekałam, czas upływał a umysł milczał. Ręce opadły kombinując samodzielnie (bo bez pomocy umysłu), gdzie by tu wcisnąć ów metal. No nie pasuje! Skraftuj - jak to łatwo powiedzieć! Zanuciłam parafrazując znaną piosenkę i już wiedziałam, że tego szyfru nie zdołam złamać.

Chowając na miejsce, jak niepyszna, nieużyte akcesoria poczułam jak tu nagle, niespodzianie umysł zaczął działać. Przecież ja też znam zaklęcia, co prawda nie scrapbookingowe, ale dreamcatcherowe! :)) A gdyby tak wykorzystać metalową serwetkę jako środek łapacza snów otoczonego koralikową siecią? Wyjdzie bardziej wschodni, indyjski, coś pomiędzy mandalą a łapaczem... I tak oto nie poddałam się, tylko sobie skraftowałam metalową rozetkę. I nie zaśpiewam, że łatwo powiedzieć, bo nawlekanie tych koralików może wprowadzić, w zależności od stanu wyjściowego twórcy, albo w stan medytacyjny, albo w nerwicę natręctw! :))

Kolor metalowej sprawczyni całego zamieszania narzucił kolorystykę. Wybrałam ciemne zielenie i beże, koraliki małe i duże, oraz piórka. Nie dawałam już żadnych koronek i tasiemek, bo mi po prostu nie pasowały stylem. I wyszedł taki, jak już zdążyliście zobaczyć. :))

Dlatego zgłaszam na kończące się już wyzwanie w Retro Kraft Shop Skraftuj to! Metalowe serwetki

Przy okazji, poszłam sobie za ciosem i zrobiłam drugi, mniejszy łapacz też z metalowymi elementami - skrzydełkami i listkami. Chciałam, by klimatem był podobny do pierwszego. Nie każdy musi być w koronkach... ale o tym w następnym poście. ;) I jak Wam się widzi ten drugi? A pierwszy? :))

Pozdrawiam z rozpadanej północy ;)

Ewa

Zimowe kartki

2017-07-23T09:48:00.000+02:00

Dziś chciałam przedstawić lipcową wersję zimowych kartek. :) Chodzi oczywiście o zabawę u Inki i u Uli w świąteczne kartki. Pogoda za oknem nie rozpraszała zbytnio, ;) więc naciągając troszeczkę mogę stwierdzić, że nawet nastrój do tworzenia był. Pierwsze co sobie powiedziałam zasiadając do toworzenia to: Ewa, ja cię bardzo proszę tylko zrób kartki, które da się schować do koperty. Zrób na płasko! :)) Jak pewnie zauważyłyście lubię robić takie bombiaste, wielowarstwowe, z wypełniaczami, żeby się działo. ;) No a kto dziecku zabroni? A niech sobie używa wszystkich pięćdziesięciu kredek z pudełka! :)) Trochę czasu minie zanim zrozumie, że czasem wystarczą cztery. ;) Ja też już pojęłam, że dobrze by było, aby kartkę świąteczną można było wysłać listownie, a nie wielką paczką. ;)

Tym razem w lipcowym wyzwaniu Inki w "Świętach na okrągło" trzeba było użyć słomek do napojów lub patyczków do lodów. Tylko tyle czy aż tyle? ;) Po czerwcowym wyzwaniu przebogatym w obowiązkowe składniki, teraz ten jeden wydał się łatwizną. O nic podobnego - okazało się, że ukręcić dobre ciasto z jednego składnika to dopiero jest wyczyn! ;)

Słomki w domu mam, ale kolorki iście wakacyjne, więc się nie nadawały. Patyczki też mam i to na nie od razu skierowałam swoją uwagę. Różne koncepcje chodziły mi po głowie - i z ptaszkiem, i z drzwiami, i drewnem do kominka, ;) ale wersja z płotkiem zwyciężyła. Do tego wystrojony jeleń i gotowe. To znaczy gotowe było po cierpliwym podłubaniu nożykiem przy tych jego ozdobach w porożu! :))

Zatem na wyzwanie słomkowo-patyczkowe zgłaszam jelenia przy płocie. :)) Rogi są? Są. :))

Natomiast u Uli wytyczną na lipiec była Matka Boska z Dzieciątkiem lub Święta Rodzina. Poszperałam w necie, na ukochanym Pintereście, i znalazłam obrazek, który bardzo mi się spodobał. Wykorzystałam ramkę i dwie gwiazdki, i nie mogłam się powstrzymać, by trochę "sianka" nie wcisnąć, tak odrobinkę. ;) Ale sianko musiało pasować kolorystycznie, więc jest niebieskie. :))

Nie ma się co tu zbytnio rozwodzić, więc zgłaszam moją Rodzinę Świętą na wyzwanie u Uli.

Pozdrawiam ciepło

Ewa

Zapach lawendy

2017-07-19T20:13:00.000+02:00

Miałam pisać, miałam tworzyć, miałam plany zupełnie inne. Ale życie nigdy się o nie nie pyta - robi zakręt a Ty musisz się dostosować. Już kilka tygodni temu dopasowałam nową prędkość na tej drodze, ale ostatnie dni pokazały, że nawet gdy się wciśnie gaz do dechy, można nie nadążyć. Dziś mogłam zwolnić i chociaż wchodząc do domu zamierzałam zabrać się za to, co istotne, to już po chwili wiedziałam, że dziś istotne jest nic nie robić. Nic, co by należało. Nic, co jest wskazane. Nic ważnego. Dziś musiałam się osunąć lub wznieść gdzieś ponad.

Więc wzniosłam się aż do Prowansji w krainę karteczkowo-lawendową. Lawenda króluje na polach i blogach. :) Nie ma się co dziwić, wszak lipiec to także miesiąc lawendy. A lato ma niewątpliwie zapach lawendy! I ja zdecydowałam poszybować nad pachnące fioletowe łany i zrobić karteczki z tym motywem i kolorem przewodnim. Wszystkie z tych samych papierów, z podobnych obrazków i dodatków, ot taka fioletowo-zielona zabawa.

Pierwsza prostokątna i długa jak lawendowy kwiat. ;) So totally wonderful na każdą okazję.

Druga też prostokątna, lecz krótsza. Lawendowe życzenia urodzinowe lub imieninowe.

Trzecia kwadratowa, lawendowa, choć bez lawendy. Za to z ptaszkiem. ;)

Przy okazji moje nicnierobienie wpisało się w wyzwanie w Art-piaskownicy w stylu prowansalskim, a wiadomo jak Prowansja to lawenda. ;)

Do miłego
Ewa

Skrzynia z kwiatami

2017-07-12T16:27:00.004+02:00

Mamy już lato! Choć lato jest w tym roku, jak wiecie, piękne inaczej i uparcie posuwa się po sinusoidzie słońca i deszczu, to jednak letni czas, nawet ten deszczowy ma swój urok. I nawet ja w końcu poczułam, że wakacje trwają. W pierwszym tygodniu ogarniałam to, czego nie dałam rady ogarnąć wcześniej, dlatego do chwil wolności organizm podchodził z wielkim niedowierzaniem - a nuż okaże się, że po tym weekendzie czas do szkoły? ;) Zgodnie z zasadą, że człowiek zaczyna czuć, że jest na urlopie w drugim tygodniu, a dopiero w trzecim odpoczywa i się regeneruje, ja także zaczynam czuć, że chyba coś jest na rzeczy. :) Co prawda nie jestem na urlopie, ale jest lato.., bo jest, prawda? ;)

To nic, że w mojej skrzyni tarasowej róże od nadmiaru wody brązowieją i więdną. To nic, że w skrzyni z przekwitłymi bzami śpi nowy domownik. To nic, bo mam skrzynię, w której kwiaty będą się trzymać cały rok, a kocię nawet najmniejsze nie zmieści się nic a nic! ;)

Inspirację tę znalazłam na bardzo fajnym blogu DIY zrób to sam, na którym Ania z Project Gallias zachęca do zrobienia samemu takiej skrzyni pokazując krok po kroku jak ją wykonać. Gdy tylko zobaczyłam, serce mi zabiło mocniej i wiedziałam, że w wolnej chwili zabiorę się za ten projekt na pewno.

U Ani skrzynia ta jest kwadratowa a kwiatuszki płaskie, wykrojnikowe, ale ja, nie posiadając magicznych maszynek, wiedziałam, że wykorzystam kwiatki, które mam na stanie.;) Skrzynię wydłużyłam do prostokąta, bo takie mam u siebie na balkonach :) i po to, by zmieścił się napis.

Muszę Wam powiedzieć, że pomysł na podziękowanie komuś taką skrzynią z kwiatami jest rewelacyjny! Kwiaty nie zwiędną i zdobić jakiś kącik czy półeczkę mogą długo. :)) Już planuję zabrać się za kolejną taką wersję, bo mam komu podziękować. ;)

Przy okazji mogę zgłosić moją pracę na rustykalne wyzwanie do Crafty moly, w którym ma być naturalnie, surowo i z motywem drewna. Myślę, że pasuje. :)

Pozdrawiam słonecznie
Ewa

Wspaniałe pieczenie

2017-07-08T12:53:00.002+02:00

- Spójrz za okno, znowu pada! - powiedziałam do męża nakrywając do śniadania - I co tu robić w taką pogodę jak nic się nie chce robić?
- Na pewno nie narzekać - padła rzeczowa, jak zawsze, odpowiedź.
- No tak, pewnie, że tak, ale czy będzie jeszcze w tym roku piękne lato?
- W tym roku lato jest piękne inaczej.

Chyba muszę się tej wersji mocno uczepić. :)) W naszym domu się nie narzeka, nie marudzi, nie zrzędzi i nie biadoli. I bardzo tego pilnujemy. Niby nic, a jakość życia wygląda zupełnie inaczej. Czasem, tak jak dzisiaj, zwyczajnie po babsku stwierdzę fakt z głęboko ukrytym pomrukiem. ;) Lecz radar mojego męża zaraz wyczuje nieoptymistyczną konotację mej wypowiedzi i natychmiast wysyła wysokie częstotliwości. ;) A zatem, Kochani, spieszę i Wam podnieść nastrój donosząc, że lato w tym roku jest po prostu piękne inaczej i tak trzeba na nie patrzeć! Trzeba cieszyć się, że rośliny mają co pić, że rolnikom rośnie ;) i łapać w obiektyw kropelki deszczu!

Dla osłody mam dziś dwa ciasta. Zajęta kartkami, dekupażami i innymi niecierpiącymi zwłoki sprawami na bok odsuwałam to, co nie cierpi. ;) Niestety znów trzeba było zasiąść do deski i parą dmuchającego, lecz pozbawionego już duszy, artykułu gospodarstwa domowego pomachać. I znów tasiemiecowy serial poszedł w ruch. ;) A jak się tak człowiek naogląda tych przepiórek, sorbetów i lokmy rozdawanych w haremie albo serwowanych sułtankom na ozdobnych tacach, to się w końcu zainteresuje kuchnią turecką. I mam i ja kilka hitów tureckich w swoim notesie z przepisami.

Numer 1 to ciasto REVANI - typowy wypiek kuchni tureckiej z kaszy manny. Ma bardzo fajny słodko-słony smaczek. Zasmakowało wszystkim domownikom, szybko się je robi i równie szybko znika. ;) Trzeba pamiętać, że większość wypieków kuchni wschodniej (głównie arabskiej) jest bardzo, bardzo słodka i warto dostosować ją do swoich smakowych upodobań.

3 jajka
1 szkl. cukru (ja daję 3/4 szklanki ksylitolu)
1 szkl. jogurtu
1 szkl. kaszy manny
1 szkl. oleju (z pestek winogron lub rzepakowego)
1 szkl. mąki
1 łyżeczka proszku do pieczenia

Dodatkowo: w pół szklanki wrzątku rozpuścić łyżkę cukru i trochę soku z cytryny (w oryginale była szklanka cukru na 1,5 szklanki wody!!! - wychodzi ulepek, ale jak ktoś lubi) ;)
Dekoracja: wiórki koksowe i pistacje.

Zmiksować jajka z cukrem i dodawać po kolei wszystkie składniki. Upiec na prostokątnej blasze w 180 stopniach przez 30 minut. Lekko ostudzić, potem nasączyć syropem, posypać wiórkami i pokroić w kwadraty; w każdy wbić pistację.

Numer 2 HIT wszech-czasów - ISPANAKLI KEK, znane mi już wcześniej jako ciasto "Leśny mech", czyli torcik ze szpinaku! Nie byłam tylko świadoma, że pochodzi z Turcji. Mniam, mniam i mniam! :)) Jestem w nim zakochana.

450 g szpinaku mrożonego (warto kupić dwa opakowania i z drugiego dorzucić jeszcze połowę)
3 duże jajka
3/4 szklanki cukru
3/4 szklanki oleju (z pestek winogron lub rzepakowego)

2 szklanki mąki
3 łyżeczki proszku do pieczenia

Szpinak rozmrozić i dobrze odsączyć na sitku. Jajka ubić z cukrem na wysokich obrotach aż masa zwiększy objętość. Potem wlewać olej, dodać szpinak i na końcu mąkę z proszkiem. Piec w tortownicy w 180 stopniach przez pół godziny, może ciut dłużej. Wyjąć wystudzić i odkroić górę.

500 ml śmietany kremówki
250 g serka mascarpone
1 łyżka cukru pudru
1 łyżeczka soku z cytryny

Wszytko zmiksować i położyć masę na ciasto. Latem można położyć na nią truskawki (ja tak zrobiłam) lub maliny, albo kiwi. Na wierzch pokruszyć odciętą górę ciasta i obowiązkowo posypać granatem! Te strzelające soczyste kuleczki z oryginalnym smakiem ciasta to czysta poezja. ;)

I na koniec kolejny wiersz Muhhibiego, który przypadł mi do gustu.

Nie siejemy na ziemi niczego
poza miłością
Nie sadzimy na tym czystym polu
niczego prócz dobroci
Wróć do nas, za każdym razem wracaj!

(...)

Po naszej śmierci nie szukajcie
na ziemi naszych mogił
leżą one bowiem
w sercach mędrców

Niebo przytłoczone niezliczonymi gwiazdami
choć wielkie jest i bez granic
wciąż obraca się wokół Boga
niczym młyńskie koło

Hej duszo, ty również wiruj wokół Kaby
Hej żebraku, okrążaj ten stół zastawiony po brzegi
Jesteś upojony miłością do Boga,
który stworzył wszystko z chaosu

(...)

Tylko ten, kto cały stał się sercem,
kto kocha naprawdę,
potrafi niczym derwisz wirować
wokół świecy miłości.
Jego ciało jest bowiem stworzone z kości
serce zaś z ognia, który wiecznie płonie.

(...)
Tak jak magnez przyciąga metal,
tak człowiek, który pozbył się siebie samego
poddaje się nicości i wokół niej wiruje.

Hej żałosny człowiecze, twoje istnienie jest niczym
wobec Boskiego istnienia, jest przecież stworzone z nicości.
Jesteś niczym, które zdaje się istnieć,
jeśli pojmiesz tę prawdę wszystko stanie się jasne.

...oraz, żeby jeszcze bardziej osłodzić aurę za oknem zaserwuję jeszcze lokmę. ;)

Uściski i mimo wszystko słonecznego weekendu życzę
Ewa

Ostatnie podziękowanie

2017-07-04T20:57:00.000+02:00

Przy takiej płacząco-chmurnej pogodzie najchętniej by się spało i czytało. Strasznie trudno jest mi zabrać się za coś konkretnego i wymiernego. Nie wiem czy Wy też tak macie, ale aura potwornie rozleniwia. A może to ze mnie schodzi napięcie ostatnich tygodni? Mam jeszcze tyle spraw do ogarnięcia a jakoś potrafią wymknąć się z rąk. Naciągam dzień, lecz to nic nie daje - pod wieczór z impetem wraca dając pstryczka w nos, więc biorę książkę, czytam i udaję, że nic mnie to nie obeszło. Bo rzeczywiście tak jest - nic się nie przejmuję, że kolejny dzień minął. ;)

Nie czuję jeszcze wakacji, choć wiem, że są. Nie widzę lata z jego pulsującym gorącem, z drgającymi kwietnymi nutami i przejrzystym błękitem nieba. Jak ktoś ma takie, niech przyśle priorytetem! A póki co, czekam aż poczuję i zobaczę. Lato musi być rozedrgane, rozpalone, szumiące... inaczej to nie lato. Nie takie lato.

Pilnując terminów wyzwaniowych nie miałam kiedy pokazać jeszcze jednego muzycznego podziękowania. To już ostatnie, jakie zaprezentuję w związku z końcem roku. To prezent dla wspaniałej osoby, super nauczyciela i człowieka. Cała moja szarańcza przeszła przez Jej ręce (najmłodsze jest nadal pod jej muzyczną opieką) i powiem szczerze, że nie wyobrażam sobie momentu, w którym już nie będzie biegania "na pianinko". ;) To już prawie 10 lat naszej znajomości - odkąd mój Najstarszy jako 5-latek rozpoczął naukę gry. W tym czasie dzieci rosły i się rodziły. :)) No dobrze, jeszcze jedno się urodziło. :)) Gdy jedno odchodziło do szkoły muzycznej, to drugie przychodziło i tak po kolei toczył się rok za rokiem. Ale przed nami, mam nadzieję, jeszcze wiele wspólnych lat zaszczepionej pasji fortepianowej.

Jako prezent wykonałam komplet - nostalgiczne pudełeczko na drobiazgi i kartkę z podziękowaniem za kolejny rok nauki. Na kartce nie mogło oczywiście zabraknąć symbolicznych nutek. ;)

Kończę już, bo książka odłożona na bok zerka kusząco... ;)

Pozdrawiam
Wasza Ewa

Mania kartkowania

2017-06-30T21:53:00.002+02:00

Dopadła mnie i nie chce puścić. Jak w amoku kartkuję sobie w najlepsze. Uczę się, próbuję i... odpoczywam. Tak, mimo niewyobrażalnego bałaganu, jaki przy tym powstaje. ;) Widocznie tego mi było trzeba. To znaczy nie bałaganu, lecz tego psychicznego zatopienia się w twórczym procesie, który jest stanem niezwykle przyjemnym. ;) To moje nowe zauroczenie nie mija, wręcz przeciwnie - przybiera na sile. ;) Dlaczego nikt mi wcześniej nie powiedział, że to jest takie fajne. :)) Coś czuję, że skrapkowe wytworki będą się systematycznie pojawiały i Was przynudzały!

Nie zdawałam sobie sprawy, że w świecie skrapkowym jest tyle tysięcy wyzwań! :)) Niby skąd mogłam wiedzieć, skoro skrapuję od maja. :) Ale skoro spłynęła na mnie scrap-łaska i odważyłam się w końcu i w tę sferę radosnej twórczości wniknąć, stwierdziłam, że tego typu wyzwania są dla początkujących świetnymi podpowiedziami i lekcjami, a dla wtajemniczonych - pobudzającą wyobraźnię inspiracją. Dlatego, w ostatnim czasie, z wielką przyjemnością wzięłam udział w kilku zabawach. Oczywistą oczywistością jest, że nie mam zbyt wielkich szans (wiem przecież, że moje prace są jeszcze wielce niedoskonałe), ale nie o to się rozchodzi, lecz o czystą frajdę kreacji. :)) Narzędzia mam ograniczone, materiały ubogie, wiedzę co do technik jeszcze znikomą, a wszelkie dodatki dopiero sukcesywnie dokupuję. Ale w końcu miłość czyni cuda a praktyka - mistrza. ;)

Chciałam jeszcze zdążyć w zabawach czerwcowych z moimi poczynaniami, dlatego dosłownie w ostatniej chwili publikuję dzisiejszy post. W Zielonych kotach trwa wyzwanie "Lato o zapachu truskawek". No powiedzcie kiedy jak nie w czerwcu objadamy się truskawkami w każdej postaci? Uwielbiam! Ta zabawa podpowiedziała mi ozdobienie kartki urodzinowej dla koleżanki najmłodszego syna. Jest bardzo prosta, jeszcze nieśmiało wykonana, jedna z pierwszych. Inspiracją miał być kolor truskawkowy lub sam motyw. U mnie użyte oba, zatem zgłaszam na wyzwanie.

Z kolei w Towarzystwie Dobrej Zabawy spróbowałam wykonać mój pierwszy Lift kartki, którą zaprezentowała Artiza. Chodzi o to, by stworzyć własną pracę inspirując się jak najbardziej oryginałem. Dla osób stawiających pierwsze kroki w scrapbookingu, to świetna nauka!

Oryginał:

I moja bardzo zachowawcza/niepewna wersja: :))

A dosłownie parę dni temu trafiłam na blog Tworzę w jednym kolorze. Kolorem czerwcowego wyzwania jest fiolet. Praca monochromatyczna z dopuszczalnym niewielkim akcentem bieli lub czerni. U mnie zdecydowanie mono-fiolet. ;) Ciężko wykonuje się kartki tylko w jednym kolorze, ale to w końcu ma być wyzwanie. ;) I tak powstała taka oto kartka okolicznościowa:

Moja nowa miłość rozkwita, dlatego uczciwie uprzedzam, że to nie koniec efektów mojej manii...

Pozdrawiam ciepło i słonecznie (bo pewnie się przyda przy tych deszczach)

Ewa

Zimowe ptaszki w środku lata

2017-06-28T06:29:00.000+02:00

Bardzo dziwnie tworzy się świąteczne kartki, gdy za oknem gorąco, słońce przygrzewa i słychać brzęczenie owadów. A tu trzeba z letniej aury przenieść się w ten magiczny czas, w atmosferę iście zimową. Już wcześniej u dziewczyn skrapujących obił mi się o oczy pomysł na tworzenie bożonarodzeniowych kartek przez cały rok tak, by gdy nadejdzie ten zwariowany świąteczny czas, karteczek na tę okoliczność mieć już dość i nie denerwować się, że jeszcze trzeba życzenia na czymś napisać. ;) Dla takiej zakręconej osoby jak ja, to pomysł wręcz idealny. ;)

NINJA ;)

Powiem szczerze, że u Uli K. z Kulskowa skusił mnie ptaszek, bo je uwielbiam. Zawsze i wszędzie. A w zimowej odsłonie są, moim zdaniem, takie wzruszające. Na czerwcowej kartce, według wytycznych Uli miał znaleźć się ptaszek - takie było jedyne zalecenie. Wybrałam obrazek i pasujące papiery w kolorze zimowego nieba, kilka dodatków i powstała taka trochę mroźna kartka:

Z kolei w "Świętach na okrągło" u Inki z Klonowej trafiłam na inne niż zazwyczaj wyzwanie. Inka nie podała żadnej inspiracji czy podpowiedzi, tylko składniki na stworzenie kartki. ;) Nie było łatwo, to mało powiedziane. Już myślałam, że się poddam i zacznę od przyszłego miesiąca, bo nic mi nie wychodziło, ale że mania kartkowania mnie dusiła, to nie miałam wyjścia. ;)

Wytyczne:

3 różne papiery (plus baza) - to było do zrobienia.

3 prostokąty różnej wielkości (mogą być kwadraty) - nie wiem dlaczego, ale strasznie trudno było mi upakować te 3 figury i kółko poniżej.

3 półperełki (bądź zamiennie guziki, cekiny itp) - u mnie drewniany guziczek, b perełki do tego tylu nie pasują

1 koło serwetka (papierowa, wykrojnikowa, materiałowa, wycięta z wzoru np. pieczątki) - nie bardzo wiedziałam, na co się zdecydować i jak to połączyć z tymi prostokątami ;)

1 napis - w miarę szybko się zdecydowałam (bo nie miałam za dużego wyboru) ;)

1 wstążka (tasiemka, koronka zamiennie) - u mnie sznurek, mam nadzieję, że też się liczy ;)

W rezultacie wyszło takie oto lekko rustykalne coś:

Zatem do Inki na Święta na okrągło zgłaszam tę karteczkę:

Z kolei do Uli na Kartki - Boże Narodzenie zgłaszam obie karteczki, gdyż obie są z ptaszkami.

Pozdrawiam dziewczyny i żegnam się z Wami ptaszkiem, który zaglądał do mnie przez okno z balkonowego winobluszczu - pewnie był bardzo ciekaw, jak mi wyszły kartki! ;)

Uściski przesyłam
Ewa

Na strychu czy w piwnicy?

2017-06-25T06:54:00.001+02:00

Co można znaleźć "U babci na strychu"? Bo taki jest temat czerwcowej zabawy w Szufladzie. Tak się złożyło, że moje babcie strychów nie miały. Pamiętam za to piwnicę u babci Stasi. Schodziło się po dość stromych, skrzypiących schodach w ciemną czeluść pachnącą kurzem i starym kościołem. Wąski strumień szarego światła, w którym tańczyły pyłki kurzu sączył się z małego okienka w ścianie, tuż nad poziomem ogrodu. Czarnym pstryczkiem zapalało się nikłe światło samotnej żarówki i po lewej stronie ukazywała się góra węgla. Głównie po ten węgiel schodziło się do piwnicy, nabierało metalową szuflą do wiadra i niosło do domu. Pamiętam też regały czy też półki na ścianie z różnymi szpargałami oraz zakurzony, powojenny wózek dziecięcy ze szmacianą lalką w środku. Ale przede wszystkim zapamiętałam to pomieszczenie jakby było całe zamglone.

Tak trudno po tylu latach odtworzyć rzeczywistość. Czy to strych czy piwnica, czy każde inne wspomnienie sprzed lat, w końcu w pamięci pozostaje jedynie wypłowiała fotografia, zakurzona, zatarta, wyblakła. Ale wciąż ważna i bliska sercu. Jak babciny fartuch zapinany z przodu na guziczki, w którym babcia krzątała się po kuchni, talia kart rozłożona w pasjansie, czy kwiecista torba na zakupy z drewnianymi rączkami.

Rozgadałam się, Kochani, ale tak mnie jakoś ten babciny strych (czy też w moim przypadku piwnica) uniosły w przeszłość, że moja "stareńka" praca zeszła na plan dalszy. ;) A pozostaję w temacie owadzim. Po ostatnim motylu czas na ważkę. Ale nie martwcie się, entomologia jakoś szczególnie nie zaczęła mnie interesować i nie zamierzam zasypywać Was w najbliższym czasie żuczkami, pszczółkami, czy biedronkami. :) Tak się po prostu złożyło, że miałam ogromną chętkę na ten motyw, który czekał na mnie już od pewnego czasu, a wyzwanie Szuflady tylko mnie zmobilizowało. I podpowiedziało styl. ;)

Dół bejcowany, góra malowana, cieniowana, chlapana, woskowana, itd i itp, taka miła zabawa. Jako wykończenia użyłam narożniki oraz łańcuszek. W ten sposób powstało sędziwe pudełko, które można by znaleźć na strychu lub w piwnicy. ;) Dobrze prawię? ;)

Zgłaszam moją ważkę znalezioną u babci w piwnicy ;) na wyzwanie do Szuflady.

Przy okazji zaprezentuję kolejną "muzyczną" kartkę, bo tu kolorystycznie w tych beżobrązach pasuje. :)) Ta powstała dla mężczyzny - nauczyciela instrumentu głównego, dlatego zdecydowałam się na stonowane kolory i prostą formę. Fragment partytury i nutki na listkach w tych okolicznościach obowiązkowe. ;)

Miłego ostatniego czerwcowego tygodnia
Ewa

Lubię motyle

2017-06-21T10:19:00.001+02:00

Niech skrzydła motyla pocałują słońce,

Niech znajdą Twoje ramię, by je rozświetlić,

Aby przynieść Ci szczęście, radość i bogactwo

Dziś, jutro i każdego następnego dnia.

Witam Was dzisiaj Kochani tym pięknym irlandzkim błogosławieństwem. Niesie ono tak dobre wibracje, że musiałam się nim z Wami podzielić przy okazji dzisiejszego posta. :) A będzie w nim słów kilka z życia motylka, a to za sprawą pudełka, jakie zrobiłam na wyzwanie w Art-piaskownicy.

Sama nie wiem co lubię bardziej - motyle czy ptaszki? ;) Czy to w naturze czy jako symbol artystyczny oba "fruwajła" są bardzo wdzięcznym tematem. Motyl to przede wszystkim symbol przemiany. Transformacja włochatej gąsienicy w pięknego motyla to częsta metafora przebudzenia i nowego początku. To również synonim delikatności, lekkości i ulotności... marzeń, chwil, uczuć. Nie wiem, czy wiecie, że motyl jest również uważany za symbol duszy. Psyche (czyli dusza, duch, pierwiastek życia) pochodzi od starogreckiego słowa motyl. W micie o Prometeuszu, Atena ulepionym przez niego ludziom położyła na języku motyla i w ten sposób ożywiła ich dając im duszę. Z kolei na chrześcijańskich nagrobkach motyl pojawiał się w starożytności jako symbol zmartwychwstania.

Mnie oczywiście motyle kojarzą się z marzeniami - są zwiewne, kruche i bywają nietrwałe. Uciekają, gdy je gonimy, dlatego najlepiej przystanąć i obserwować marzenia w ciszy swojego serca, wtedy można się do nich zbliżyć. Posłuchajcie rady starej marzycielki, bo wie, co mówi! ;) A lato szczególnie sprzyja łapaniu motyli. ;) Lecz nie o marzeniach miało być, o tym napiszę Wam innym razem.

Pudełeczko dokończyłam jedynie dzięki zabawie Art-Piaskownicy w Kolory. Tematem czerwca były, myślę, że wcale nie łatwe, ale piękne barwy - piaskowa biel, siny błękit, zieleń butelkowa i oberżyna, które trzeba było wykorzystać w swojej pracy. Tak mi te barwy zapadły w wyobraźnię, że postanowiłam popłynąć dalej i stworzyć również kartkę.

Kartka jest dla pani ze szkoły muzycznej na zakończenie 3-letniego cyklu zajęć z kształcenia słuchu i rytmiki, stąd malutkie muzyczne akcenty i oczywiście motylki. ;) Przy okazji zrobiłam też inne "muzyczne" kartki, ale je pokażę później.

Obie prace zgłaszam do Art-Piaskownicy, mam nadzieję, że można dwie, a może nie? Jury rozstrzygnie. ;)

A karteczkę dodatkowo zgłaszam na wyzwanie Gościnnej Projektantki Ilony, które przygotowała w Klubie Twórczych Mam.

Piwoniowo się z Wami już żegnam

Ewa

Ach, ten stary szyk!

2017-06-17T21:41:00.002+02:00

Co on w sobie ma, że tyle kobiet na całym świecie oszalało na jego punkcie? Pamiętacie ten ogromny boom na shabby chic parę lat temu? Teraz wypiera go prosty scandinavian style. Po wszelakich "ludwikach", powyginanych nóżkach foteli i kanap i równie wygiętych ramionach kutych żyrandoli, po zdobionych ramach luster i obrazków nastała prostota. We wnętrzarstwie, tak jak w modzie, nic nie trwa wiecznie. Trend przemija, zatacza koło, by za jakiś czas znów powrócić.

Lubię shabby chic, choć mieszkać w domu urządzonym tylko w tym stylu nie mogłabym. Ale to dotyczy każdego stylu. Po prostu 100% danego stylu we wnętrzu jest dla mojej niejednoznacznej natury nie do zniesienia. :)) No i jego na wskroś romantyczny charakter z amorkami i serduszkami nie przemawia do mnie. ;) Za to zdobionym ramkom na zdjęcia nie mogę się oprzeć!

I tej przydymionej aurze, jaką stwarzają rozbielone meble i wypłowiałe kolory. Co prawda biel, która jest głównym kolorem tego stylu, u mnie występuje w dodatkach, ale nie zamierzam zamieniać swojego biszkoptowego wnętrza na inne. ;) I oczywiście co najważniejsze w tym stylu, to jego lekko "zaniedbany", przykurzony look - o tak, tak, tak, ta cecha shabby chic bywa u nas najczęściej adaptowana. :)))

Jak już się zdążyliście zorientować, nie bez powodu słowem wstępu piszę o shabby chic, bowiem do jutra w Art-piaskownicy trwa wyzwanie w ramach cyklu twórczych zmagań ze stylem. W tej edycji oczywiście - stary szyk. ;) Gdy o nim przeczytałam, przypomniałam sobie, że w kartonie leżą dwa zaczęte pudełeczka z różami. Zaczęte, to nawet za dużo powiedziane, po prostu miały na wieczku przyklejony różany motyw z serwetki i to wszystko. Zabrakło wtedy weny. ;)

Motyw różany idealnie wpisuje się w ten styl. Od razu pomyślałam o moim cyklu Skończyć nieskończone (nowych obserwatorów lub osoby, które nie wiedzą o co chodzi, a mają ochotę i czas poczytać, to serdecznie odsyłam do TEGO postu). Obawiałam się jednakże, że ze względu na obecne rodzinne okoliczności mogę nie zdążyć w wyznaczonym terminie.

Jak widać zdążyłam rzutem na taśmę - po południu zasiadłam, zdjęcia zrobiłam (niestety już pod wieczór), post napisałam, zdjęcia wybrałam, wstawiłam i gotowe! :)) I bardzo, ale to bardzo jestem rada, że udało mi się skończyć kolejne dwie prace z tysiąca oczekujących. ;)

Oba pudełeczka są przydymione, ale nie przesłodzone. Poprzecierane, pocieniowane, pochlapane, stonowane, z ozdobną różą w roli guziczka. I jak Wam się widzą, mają w sobie stary szyk? ;)

Zgłaszam je do zabawy w Art-piaskownicy

Udanej niedzieli moi mili!

Ewa

Sześciokąty

2017-06-13T19:17:00.000+02:00

Nie wiem jak to się dzieje, jaki jest mechanizm tego fenomenu, że im mniej mamy czasu, tym więcej jesteśmy w stanie zrobić. Każdy zna ten paradoks i myślę, że każdy doświadczył go nie raz na własnym przykładzie. Myślę, że kieruje nim nieodkryte jeszcze przez astrofizyków prawo. ;) Mamy do zrobienia ileś tam spraw w dostępnym nam czasie, czasu ledwo na nie wystarcza, aż tu nagle dochodzą nowe nieprzewidziane zadania do wykonania, które nie mają prawa zmieścić się w harmonogramie. I co? Okazuje się, że dajemy radę - zagęszczamy materię tak, by wszystko pomieścić w czasie. :))

W wyniku nieszczęśliwych rodzinnych okoliczności mój niedoczas skurczył się do mikroskopijnych rozmiarów. Pomyślałam sobie wtedy, no to teraz polegnę. Do domu tylko wpadam i wypadam, na jednej nodze robię zakręty, obiad już gotuję biegnąc z siatami po schodach. ;) To jakim cudem udało mi się jeszcze w tym niedoczasie napisać cztery posty? A jak pomalować pokój?! I jak znalazłam czas na te sześciokąty?! Łapałam wszystkie wolno krążące sekundy i tworzyłam z nich brakujące godziny. Okazuje się, że jak człowiek musi lub chce to da się! :) Kwestia zagęszczania materii. ;))

A ja, jak zobaczyłam nowe wyzwanie w Cyklicznym szydełku, to musiałam i chciałam zadziałać w tym temacie. A zadaniem na najbliższe dwa tygodnie było zrobienie co najmniej czterech podstawek pod kubek według heksagonalnego wzoru. I jak tu się oprzeć temu kształtowi? ;) Tylko, że ja, jak zawsze, musiałam zrobić inaczej. ;) Oczami wyobraźni zobaczyłam ten wzór... na ścianie! Wzięłam kordonki zamiast włóczki, cieniutkie szydełko i moje sześciokąty zamiast podkładek zaistniały w roli girlandy.

Wyszydełkowałam 9 pastelowych sześciokątów, jeden kosztował pół godziny dłubania! 9x0,5 + chowanie nitek = 5 godzin! Skąd ja wzięłam 5 godzin?! A jeszcze krochmalenie i sesja zdjęciowa! Nie mam pojęcia jak to możliwe. Co prawda, gdy zaczynałam, z prasowaniem byłam na bieżąco, a teraz... ech, znów mam Mont Everest! E tam, w końcu prasowanie nie zając. ;)

A one takie słodkie, malutkie, tycie, tyciutkie, może by tak zrobić jednak coś na temat? I powstały dwie podkładki, podkłady właściwie, bo nie pod kubki, lecz pod misy lub dzbany. :)) Tym razem wykorzystałam włóczkę zpagetti, jaka mi została po zrobieniu tej narzuty. Trzy chłodzące turkusy, kolory typowo letnie, w sam raz na wakacyjne odpływanie w marzenia. ;)

Druga podstawka, muszę się przyznać, że powstała tylko dzięki meczowi Polska-Rumunia. ;) Wzięłam szydło większe, tym razem jagodowe kolory zpagetti lekko rozświetlone różem. Podstawka idealna na relaksującą aromaterapię piwoniami. :))

Wszystkie moje sześciokąty zgłaszam do zabawy w #35 CYKLICZNYM SZYDEŁKU - edycja IX - Podkładki.

Pozdrawiam sześciokrotnie ;))
Ewa

Zielono

2017-06-09T06:59:00.001+02:00

Nareszcie zieleń otuliła nas swoją obfitością. Teraz będzie już tylko sycić swą barwą aż do późnej jesieni. Uwielbiam, gdy przyroda kipi kolorami, a zieleń wylewa się wszędzie. Zieleń koi i uspokaja, o tym wie każdy. Przeprowadzono setki badań dotyczących wpływu zieleni - jako natury i jako koloru - na zdrowie człowieka i wniosek jest jeden: zieleń ma dobroczynny wpływ zarówno na psychikę, jak i na fizyczną konstytucję (na przykład udowodniono, że przyspiesza gojenie się ran, obniża ciśnienie krwi, czy wzmacnia układ odpornościowy). Trzeba ją chłonąć i cieszyć się jej obecnością, przebywać wokół niej póki jest pod ręką. ;) Niech za jej sprawą zrobi się nam w sercu i na duszy zielono!

Albo chociażby w głowie! I nie ważne, że nie mamy zielonego pojęcia jak działa magia tej barwy. ;) Lato się zbliża, więc korzystajmy z jej dobrodziejstw jak najczęściej! Któż nie chciałby się poczuć choć przez chwilę jak szczypiorek na wiosnę? ;) Ja uwielbiam ten stan. :))

W nawiązaniu do tematu posta chciałam Wam dzisiaj pokazać dwa łapacze - jeden duży, drugi mały, ale oba zielone i wiosenne. Pierwszy jest duży a przy tym delikatny, utrzymany w tonacji beżowo-zielonej. Użyłam jeden materiałowy kwiat, który nadał charakter, oraz koraliki i filcowe kuleczki. Jest stonowany, ale ozdobny. Jestem zadowolona z efektu. :)

A tu, gdy zaświeciło słoneczko

Drugi mały i figlarny. ;) Też delikatny, koronkowy, zwiewny, w sam raz do altanki. ;)

Na koniec chciałam się jeszcze pochwalić wyróżnieniem, jakie zdobył mój komplet komunijny w ostatnim wyzwaniu Szuflady pt. Komunia. Zabawę przygotowała Gościnna Projektantka, jaką była w maju Daria z bloga Eetoilee. Od Darii jako upominek dostałam serwetki do dekupażu, pastelowe wstążki oraz dwie bransoletki. Bardzo Ci dziękuję jeszcze raz, wykorzystam je na pewno! :)

Pozdrawiam Was jak zawsze bardzo, bardzo serdecznie życząc udanego weekendu.

I pamiętajcie: zielonym do góry! :))

Ewa

Brama serca

2017-06-05T12:45:00.001+02:00

Chyba mogę stwierdzić, że przekonałam się do scrapków. Nagle zaiskrzyło i zaczęłam robić je z autentyczną przyjemnością. Zasiadam do nich z radością, a przecież o to chodzi we wszelkim tworzeniu - musi być potrzeba serca i przyjemność działania. Doświadczenia jeszcze nie mam żadnego i materiałów nie za dużo, ale za to mam chęci. :))

Powiem szczerze, że wzbraniam się przed kolejnym hobby, bo prawda jest taka, że to dodatkowa sfera wydatków, a i dodatkowe miejsce wygospodarować trzeba na te wszystkie okrutny bałagan robiące drobiazgi! ;) Już nieraz miałam zamiar powyrzucać pudła, pudełeczka i kartoniki skrywające miliony przydasiów. Człowiek tym obrasta jak strych kurzem! Ale jak wyrzucić, skoro mogą się przydać? I jak nie kupić nowej karteczki, farbki, kredki, wstążeczki, koralika, kordonka, włóczki, tkaniny, szablonu, pasty, dziurkacza, kwiatka, deseczki, tekturki, stempla..? Ech, marne życie hobbisty! :))

To jest kartka, jaką zrobiłam na Dzień Mamy. Chciałam, żeby była inna, dlatego wymyśliłam sobie otwieraną z obu stron jak okno czy brama... serca prowadząca od serca do serca. Nie jest idealna, wiem, ale w tym przypadku to nie jest najważniejsze... Jeszcze nieśmiało podchodzę do projektowania i planowania kartek, ale za jakiś czas przyjdzie mi to z większą łatwością.

Słoneczne i bzami pachnące pozdrowienia

Ewa

I w końcu przyszedł maj...

2017-05-31T18:23:00.002+02:00

Cóż, lepiej późno niż wcale. To również dotyczy mnie, bo kiedy napisać coś o maju jak nie w maju? ;) Lepiej ostatniego dnia niż wcale. Bo jutro już czerwiec, a ja po prostu czasu nie mogę znaleźć, by cokolwiek napisać. Siadam w tej chwili mimo, że nerwowo zerkam na zegarek - za 20 minut muszę wyjść. Jak wrócę będę mieć dodatkowe 20 minut przed kolejnym wyjściem i może zdążę wybrać zdjęcia. Później mam jeszcze jedno półgodzinne okienko, by dokończyć i opublikować. Jak nie, to dopiero przed 21.00. No, sama jestem ciekawa w jakim czasie uda mi się wyrobić!;) Ale lepiej późno... :)

Kocham maj. Maj jest po prostu majowy! :)) W maju czekam na bzy i na konwalie, i na rozćwierkane świty. W maju czekam na uderzenie endorfin, na ten nagły przypływ szczęśliwości spowodowany szerokim uśmiechem przyrody. W maju czekam na ciepły zapach lasu, na żywiczno-iglaste pierwsze odurzenie, które można wciągnąć aż po pępek!

W maju czekam aż przeminie Zimna Zośka, wtedy rzucam się do ogrodu, by niczym nornica kopać dołki pod kwiaty, zioła i inne rośliny.

W maju cieszy każdy pąk, każdy rozchylony płatek, każde źdźbło zapowiadające letnią gęstwinę. Nawet deszczyk majowy cieszy. Nie śnieżek a deszczyk, że pozwolę sobie podkreślić. ;)

Bez maja nie wyobrażam sobie roku...

Udało się, zostało 5 minut do wyjścia i 5,5 godziny do czerwca!:))

Dobranoc

Ewa

Czas Komunii

2017-05-23T09:52:00.003+02:00

Po zwariowanym kwietniu, przyszedł nie mniej atrakcyjny maj, dlatego nie ma mnie ostatnio... ani na blogu ani w domu. :) A i ogród woła tubalnym głosem, więc nie da się nie słyszeć. :)) Jemu też muszę poświęcić swój czas, bo jak nie wiosną, to kiedy... za rok o tej samej porze? ;) Tak naprawdę to nie wiem czy dobrze robię siadając dziś z rana do komputera, bo powinnam się zająć zupełnie czym innym, ale że majowy czas komunii dobiega końca, to tylko teraz jest ten moment, by pokazać coś z nim związanego.

Wykonałam prezent komunijny dla dziewczynki - komplet składający się z kuferka i kartki z życzeniami. Chciałam, by był ponadczasowy, by po latach był nostalgicznym wspomnieniem tego szczególnego dnia i nic nie stracił ze swojej magii. Postawiłam na delikatne przydymione kolory, które już dziś wyglądają jak nadgryzione zębem czasu. :)) Dużo zabawy, bo są i cieniowania i patyny, pasta strukturalna i szablony poszły w ruch, przecierki i złocenia, a na kartce i hostii embossing.

Pudełko-kuferek w zamyśle miał służyć do przechowywania pamiątek z Komunii Świętej, na przykład różańca, medalika czy książeczki do nabożeństwa, ale także kartek z życzeniami od gości, czy zaproszeń na Komunię, jeśli zostało jakieś; zdjęć, które nie zmieściły się do albumu, oraz innych drobnych prezentów, albo chociażby tak nieistotnych teraz, a za 50 lat wzruszających elementów, jak wsuwka do włosów z białym kwiatuszkiem. ;) Wiecie - pomysłów jest mnóstwo, co warto przechować i ocalić od zapomnienia...

W środku sentencja i hostia

Na wieczku medalion z datą wypełniony szklącym werniksem.

Tworzenie kartek stało się ostatnio dla mnie przyjemnością i nie mogłam jej sobie przy takiej okazji odmówić. ;) Do kompletu stworzyłam taką oto okolicznościową kartkę.

Zdecydowałam się zgłosić pracę na wyzwanie Szuflady Pierwsza Komunia Święta

Kochani, to tyle na dziś. Zmykam do roboty, bo tyyyle czasu minęło, łoj! ;)

Pozdrawiam Was naprawdę majowo!

Ewa

Kocyk

2017-05-10T08:04:00.002+02:00

Ale co to ma być? Ja się grzecznie zapytywam co ten śnieg robi w maju?! Po wczorajszej porannej zamieci śnieżnej nie mogłam dojść do siebie. Ale myślałam, że zdarza się.., nawet w najlepszej rodzinie. O kwietniu nie będę nawet wspominać, bo się na niego obraziłam i przez cały miesiąc nie odzywałam się do niego. Miał za swoje, a co! Ale majuś, żeby przykład brał z takiego kwietnia? Nie przystoi. No wstyd, po prostu wstyd. Wszyscy w pogotowiu czekali na maj a tu do Zimnej Zośki nawet nie ma co marzyć o ciepełku czy chociażby słonecznym dniu. Pół miesiąca do niczego. ;) Zęby zaciskam, by nie narzekać i nie złorzeczyć na pogodę, ale że szczęka nieszczelna, to coś tam czasem wysepleni się pod nosem, szczególnie że dziś znów pada śnieg, pada śnieg, lecą z nieba białe piórka...

Majówka za nami. Co prawda śniegu na szczęście nie było, ale szału też nie. Poniedziałek był ładny, ciepły. Koniec, kropka. Ale rewelacja! Gdzie te majówki, kiedy się na kajakach w strojach kąpielowych pływało? Teraz potrzebny jest koc. Ciepły koc. I ja go mam. :) Mój ci on, samorobny. A tak dokładniej, to nie mój, tylko głównie dzieci go okupują i sam się nie zrobił, tylko mu pomogłam. Powołałam do życia pierwsze kwadraty... oczywiście rok temu.

I tak sobie z doskoku szydełkowałam kolejne kółka, które potem zamieniałam w kwadraty. A że trwało to od czasu, gdy miałam czas do czasu, gdy znów miałam czas, to w tym międzyczasie zapominałam jak je robiłam. Bo zamiast skorzystać z gotowego projektu, to ja, jak to ja, musiałam sama sobie wymyślić wzór, że to niby taka jestem już "enteligentna" w temacie. Jak się robi ciągiem, to się liczbę słupków czy półsłupków pamięta, ale jak się ma np. kwartalną przerwę, to już niekoniecznie. ;) Gdy orientowałam się, że w danym okrążeniu miały być jednak słupki, miałam już zrobionych kilka kwadratów i za nic w świecie nie chciało mi się pruć! Stąd nie wszystkie kwadraty są identyczne. :)))

W założeniu kocyk miał być okrywką na hamak w chłodniejsze dni - z naciskiem na chłodniejsze, czytaj jesienne, względnie późno letnie, gdy człowiek ma ochotę się jeszcze pobujać, a tu już chłodek nie daje zrelaksować się. Okazuje się, że w maju też się może przydać! ;)

Szczególnie, gdy rano woda malowniczym soplem sterczy ze słuchawki od szlaucha! Szczoteczka do zębów z wrażenia sama wypada z rąk! ;)

Kocyk zrobiłam z czterech kolorów włóczki MyBoshi i rzeczywiście jest milutki, mięciutki i cieplutki. ;) Fajnie się pod nim ogląda bajki.;) Dorabiam teraz poduszkę, ale mam kłopot, bo okazało się, że wycofują tę firmę (nie wiem dlaczego?) i nie mogę dostać granatu... Tak to jest jak się robótkę rozciąga w czasie na rok! Ale kolejne SN zakończone. :)

Uwaga, to nie są zdjęcia z Wielkanocy - kwiatuszki się rozrosły i poczochrały. Niestety to dzisiejsze poranne widoki balkonowe... :))


o 7.00 rano!

i godzinę później....

I tym optymistycznym akcentem pozdrawiam Was MAJOWO!!!

Ewa

Wspaniałe chustecznikowanie ;)

2017-04-28T10:02:00.001+02:00

"Stałem się panem świata żebrząc u drzwi Twoich.

I choćby świat się rozszalał jak spienione morze –

nie podniosę żagli, okręt twojej miłości jest mi kotwicą."

Skompromituję się dokumentnie tym wyznaniem. To znaczy nie tym, co przed chwilą przeczytałyście, tylko tym, co teraz nastąpi. :) Nawet myślałam, żeby może o tym nie wspominać, jakoś to dyskretnie przemilczeć, ale trudno - obciachu narobię sobie i już. :) Może pamiętacie, bo wspominałam kiedyś, że nie oglądam seriali, żadnych seriali. Tak z definicji. Nie mam czasu ani ochoty. A już takich tasiemcowych, to nawet mowy nie ma! A w życiu! Na głowę bym musiała upaść, żeby tracić czas na takie bzdury. Ale przyszła kryska na Matyska, jak to się mówi, i choć upadku nie przypominam sobie, to jednak jakiś uraz głowy musiał mieć miejsce, bo uległam. Ale muszę wyraźnie zaznaczyć, że się opierałam. ;)

Fabuła, jak to fabuła, przy tylu odcinkach raz lepsza, raz gorsza, a pałacowe intrygi czasem bardziej a czasem mniej głupawe, ale nie przejmuję się tym, bo nie dla akcji ten serial oglądam, lecz dla obrazów! Ta zjawiskowość kolorów, ta plastyczność kadrów! Te zdobienia, stroje, wnętrza - po prostu cudo! Nie dziwię się, że ten turecki serial historyczny o naprawdę niezwykłym, a u nas zupełnie nieznanym, XVI-wiecznym władcy osmańskim - Sulejmanie I, zyskał taką popularność na całym świecie.

Nie przypominam sobie, abyśmy na lekcjach historii uczyli się o najpotężniejszym i najdłużej panującym sułtanie państwa osmańskiego, które pod jego panowaniem objęło aż trzy kontynenty. Był to człowiek wszechstronny i wyjątkowy - zreformował prawo, administrację i finanse państwa, rozbudował flotę. Był mecenasem kultury i sztuki, sam również tworzył biżuterię i pisał poezję pod pseudonimem Muhibbi. Był osobą sprawiedliwą o wysokiej moralności. Po śmierci zyskał przydomek Wielki czy też Wspaniały.

No i oczywiście to, co jest również interesujące w tym serialu, to zderzenie ówczesnej obyczajowości europejskiej z zasadami życia panującymi w muzułmańskim państwie islamskim. Cóż, obca kultura, zupełnie inne zwyczaje i potęga imperium Osmanów ukazane z wielkim rozmachem w superprodukcji "Wspaniałego Stulecia" wpłynęły na sukces serialu.

I teraz przy prasowaniu, zamiast penetrować zakamarki własnej psyche i rozkładać życie na czynniki pierwsze (co zazwyczaj robiłam przy prasowaniu), albo snuć marzenia (co robię przy każdej nadarzającej się okazji), puszczam sobie "kolejsetny" odcinek i szusuję żelazkiem po koszulach niczym padyszach na swym białym koniu po polach bitewnych, albo nałożnice po kamiennych korytarzach seraju. 😁

Wzięło mnie przy okazji na pałacowe chusteczniki. Pierwszy w złocie i turkusach zrobiłam już wcześniej, ten drugi, w srebrzystej zieleni - przedwczoraj. Pięknie się mieni beżowym odcieniem srebra, lecz tego zupełnie nie widać na zdjęciach. Nawet nie wiem, czy widać, że jest zielonkawy. ;) Przy obu chustecznikach pobawiłam się postarzającymi mediami, patynami, metalicznymi farbami i woskami, oraz użyłam kryształków. Uraz głowy zrobił swoje. :))

A na koniec wiersz Muhibbiego.

Co to za dźwięki Sulejmanie ?
Rozpoznasz je, jeśli się zbudzisz i zaczniesz nasłuchiwać?
Ten deszcz.., czyje to łzy? Za kim płyną?
To błyszczące ciemne niebo - czyją jest twarzą?
Przyjaciela? Wroga?

Wszystkie nasze czyny wzbudzają w naszych sercach drżenie setek werbli.
Jutro, kiedy umrzemy usłyszymy ich dźwięk.
Dziś głupota zatyka nasze uszy.
Zasłania oczy przed prawdą.
Dlatego szamoczemy się w pragnieniu miłości i strachu przed jutrem.

Zapal tę świecę własnej bezmyślności ogniem uczucia
i uwolnij się od własnej ślepoty.
Ten świat jest twoim więzieniem.
Każdy więzień cieszy się, gdy jego lochy popadają w ruinę.
A zatem ciała nasze są lochem dla naszych dusz.
Kiedy śmierć zrujnuje nasze ciała i obróci je w proch,
dusza stanie się wolna i połączy się z Bogiem.

Zmądrzej i nie oczekuj od nikogo wierności w tym lochu zwanym życiem.
Nie istnieje wierność na tym świecie.
Ten świat nie jest miejscem, w którym można żyć.
Nawet poranek tutaj jest kłamstwem,
bo za nim ukrywa się noc.

Pozdrawiam obciachowo ;)
Ewa