Teenpous Laurentius
Laurentius[1][2] die sesde teenpous van die Rooms Katolieke Kerk verkry die posisie tydens die sede vacante na die dood van Pous Anastasius II. Pous Simmachus word gesteun deur 'n minderheid terwyl die meerderheid van die adel en die senatore Laurentius gesteun het. Op 22 November 498 word beide tot pous verkies.
| Teenpous Laurentius | |
|---|---|
| Sterfdatum | 508 |
| Teenpous van | Pous Simmachus |
| Periode 1 | 498 – 499 |
| Periode 2 | 502 – 506 |
Hulle beleid het lynreg verskil. Laurentius wil die skisma van Acasius van Konstantinopel wat die Kerk sedert 484 in Oos en Wes verdeel, beëindig, maar Simmachus wil dit nie eers bespreek nie. Koning Teodorik die Grote, koning van Italië, word gevra om die probleem op te los. Die koning stel Pous Simmachus aan as pous. Op 1 April 499 stel Simmachus Laurentius aan as biskop van Nocera in 'n poging tot versoening.
Simmachus het egter in 'n aantal skandale betrokke geraak en Teodorik laat Laurentius na Rome kom en installeer hom in die Lateraanse paleis vir 'n tweede termyn as pous. Tussen 502 en 506 lei dit tot onrus en straatgevegte in Rome. Teodorik moes weer inspring en bevestig Simmachus omdat Laurentius se beleid Bisantium te veel bevoordeel het.
Verwysings
wysig- ↑ Laurentius. (2008). Encyclopædia Britannica. Deluxe Edition. Chicago: Encyclopædia Britannica.
- ↑ Wace, Henry. (1911) Dictionary of Christian Biography and Literature to the End of the Sixth Century A.D. with an Account of the Principle Sects and Heresies. Peabody: Hendrickson Publishers. ISBN 1-56563-460-8. “Laurentius, an antipope”
| Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Nederlandse Wikipedia vertaal. |
